Κάποτε κλαίνε και οι δυνατοί

Πολλά δράματα με έχουν συγκλονίσει αλλά άντεξα. Κάποια στιγμή όμως ακόμα και οι βράχοι, ραγίζουν. Κατάπια το γεγονός ότι τελείωσε το «Καλημέρα Ζωή», φάνηκα δυνατός απέναντι στην τραγωδία της Ρούλας Βροχοπούλου με τον άπιστο Φραν και δεν με λύγισε ούτε το γεγονός ότι η Άννα Βίσση δεν έκανε διεθνή καριέρα. Απέναντι στο δράμα του Θρύλου όμως κατέρρευσα.

«Τόσος κατατρεγμός, τόση αδικία, μα γιατί;» αναρωτιόμουν παρακολουθώντας τα DVD με τα εφτά πρωταθλήματα. Βλέποντας την 46η

εκτέλεση πέναλτι του Τζόρτζεβιτς μου ήρθε η ιδέα. «Ο Κώστας μας θα ξέρει το γιατί». Μπήκα, είδα και δεν απογοητεύτηκα. Ο γλυκός Κώστας είχε όλες τις απαντήσεις. Ο Ολυμπιακός, αυτό το σωματείο-κόσμημα, πληρώνει τις περσινές κασέτες του Μπέου.

Για αυτό αδικήθηκε στο ΟΑΚΑ, για αυτό δεν κέρδισε και δεν δικαίωσε τον Νίκο με το τριγωνικό μαλλί που έγραφε ότι δεν υπάρχει τρόπος να μην κερδίσει ο Θρύλος μας. Η διαιτησία φταίει που δεν έκανε μισή ευκαιρία, αυτή τον ανάγκασε να καθίσει πίσω και έσπρωξε την μονίμως ευνοούμενη ΑΕΚ. Ο κακός Κωσταντινέας που έδινε μόνο κίτρινες και κανένα πέναλτι δεν άφησε τον Ολυμπιακό να μεγαλουργήσει.

Μας τα ανέλυσε ωραία και πάλι ο θαυμάσιος Κώστας και πειστήκαμε όλοι. Όταν ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να αλλάξει μπαλιά φταίει η διαιτησία και φυσικά επιβάλλεται να κλαιγόμαστε μια εβδομάδα. Ο αντίπαλος δεν υπάρχει περίπτωση να έχει παίξει καλύτερα. Ο Θρύλος δεν νικιέται, είναι ξεκάθαρο αυτό. Βάλτε το καλό μέσα στο μυαλό σας.

Και επειδή υπάρχουν και κάτι παλιόπαιδα το ξεκαθαρίζουμε: Όταν ο Ολυμπιακός γκρινιάζει σαν κακομαθημένο επειδή δεν τον παίζουν 80-20 τότε αυτό ονομάζεται «με πνίγει το δίκιο μου». Όταν οι άλλες ομάδες φωνάζουν γιατί τις έχουν περάσει πριονοκορδέλα κάτι Δημητροποντικοδαλούκες αυτό λέγεται «κλάψα». Να τα ξέρετε δηλαδή για να μην θυμώνει και ο γλυκός Κώστας.

Υ.Γ. Αφιερωμένο το τραγουδάκι αν και ο Νικόλας είναι ΑΕΚάρα