Η «πονεμένη ιστορία» του Καρλ Ίνγκλις

Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο με τίτλο «Καρλ Ίνγκλις: Μια πονεμένη ιστορία, με happy end» φιλοξενεί το sport24, εξιστορώντας το δράμα που βίωσε με τον χαμό των γονιών του. Αναλυτικά:

«Τη ζωή του Καρλ Ίνγκλις δεν τη λες και εύκολη. Για την ακρίβεια, ήταν πολύ δύσκολη. Η τύχη δεν ήταν ακριβώς φίλη του, απ' όταν ήταν παιδί.

Πριν καταλάβει ποιος είναι, έμαθε να ζει

Γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου του 1981 σε μία κωμόπολη του Καναδά, το St. John's του Newfoundland and Labrador. Δεν φρόντισε να κρατήσει δεσμούς. Δεν ήθελε. Λογικό.

Η φωτιά που "έκαψε" τις παιδικές του αναμνήσεις

Σε ηλικία πέντε ετών, βίωσε τη χειρότερη στιγμή της ζωής του. Έχασε τους γονείς του, σε φωτιά που ξέσπασε στο σπίτι τους. Αυτή αρκούσε για να "κάψει" την παιδική του αθωότητα. Συμπτωματικά (ή όχι) ήταν Μεγάλη Παρασκευή, η ημέρα που ξεκίνησε να ανεβαίνει το δικό του Γολγοθά.
Η έρευνα που διέταξε η αστυνομία κατέληξε στο ότι αιτία για την πυρκαγιά ήταν ένα λάθος του πατέρα του, Κέβιν. Στην προσπάθεια του να ανάψει το ξύλινο φούρνο, χρησιμοποίησε καύσιμο για τη βάρκα του, με αποτέλεσμα να γίνει έκρηξη και να ξεσπάσει φωτιά.

Ο μικρός Καρλ κατάφερε να βγει εγκαίρως από το σπίτι, μαζί με τα τέσσερα αδέρφια του. Οι γονείς του όμως όχι. Υπέστησαν εγκαύματα βαριάς μορφής, στα οποία υπέκυψαν έπειτα από ένα μήνα μάχης. Τη συνέχεια την ανέλαβε η πρόνοια και μετά οι συγγενείς των παιδιών. Αναγκάστηκε να χωριστεί από τα αδέλφια του και μετακόμισε στο Patrick's Cove - Angels Cove (ένα χωριουδάκι που τότε είχε περίπου πενήντα κατοίκους) για να ζήσει με τον θείο Junior και τη θεία Betty, οι οποίοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα ασφαλές περιβάλλον για τον ανιψιό τους.

Ο Τζούνιορ ΜακΓκραθ έγινε ο δεύτερος πατέρας του. Έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μην νιώθει άβολα ο Καρλ. Του έμαθε να ψαρεύει, τον είχε μαζί του όταν πηγαίνει για κυνήγι ή όταν έπαιρνε... τα βουνά (λάτρευε να τρέχει σε ανώμαλο έδαφος). Του έδωσε, ωστόσο και την ελευθερία να αναπτύξει προσωπικότητα, να βρει ο ίδιος το σπορ που θα ακολουθούσε. Το μπάσκετ τον κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Όταν ήταν έξι ετών έχτισε -με τη βοήθεια του θείου- μια μικρή μπασκέτα, στο μπροστινό μέρος του σπιτιού τους. Θα ήταν το μέρος που θα τον έβρισκαν, όταν... τον έχαναν.
Συνήθιζε να κυκλοφορεί μέσα στο χωριό με μία μπάλα του μπάσκετ στα χέρια και δοκίμαζε την ικανότητά του στο σουτ, προσπαθώντας να ευστοχήσει από μακριά. Μέχρι τον... δίπλα δρόμο έφτανε, για να σιγουρευτεί πως μπορεί να πετύχει καλάθι από μακρινή απόσταση. Γεννημένος σουτέρ...

Το δεύτερο χτύπημα της μοίρας
Όταν πίστεψε πως τα χειρότερα είχαν περάσει, η ζωή του πρόσφερε το δεύτερο "χτύπημα". Ενώ ψάρευε με τον θείο του, ο βηματοδότης του Τζούνιορ σταμάτησε να λειτουργεί, με αποτέλεσμα να πεθάνει μπροστά στα μάτια του. Η τελευταία λέξη που ξεστόμισε ήταν το όνομα του Καρλ.
"Έχασα δύο μπαμπάδες. Ήταν σοκαριστικό που έχασα τους γονείς μου, αλλά όταν έγινε αυτό που έγινε με τον θείο μου, σκεφτόμουν "τι άλλο μπορεί να μου συμβεί πια;", θα σχολίαζε χρόνια μετά.
ποιος να τον ψέξει για την αντίδρασή του, αφού πριν καν κλείσει τα δεκαοχτώ βίωσε τρεις θανάτους και αναγκάστηκε να αλλάξει τόπο κατοικίας και ουσιαστικά ζωή για δεύτερη φορά. Θα μετακόμιζε με τον ξάδερφό του, σε μία συνοικία του Τορόντο. Δηλαδή, από το χωριό των πενήντα κατοίκων, θα βρισκόταν στη μεγαλύτερη πόλη του Καναδά.

Τα πρώτα δείγματα γραφής
Το μπάσκετ ήταν η διέξοδος που είχε, ο τρόπος να ξεχνιέται. Έγινε η επιλογή για καριέρα. "Όταν ήμουν παιδάκι, έπαιζα πάντα με τα μεγαλύτερα αδέρφια μου. Ήταν δύσκολα για μένα γιατί δεν μπορούσα να σκάσω καλά τη μπάλα και να βάλω καλάθι, αλλά...", έβρισκε τρόπους, έμαθε να ελίσσεται, έμαθε να επιβιώνει και μεταξύ των τεσσάρων γραμμών.
Όταν έπαιζε στη σχολική ομάδα του Oakville's Saint Thomas of Aquinas, είχε τη δυνατότητα να συστηθεί στον κόσμο, να μπει στο... μάτι "κατασκόπων" κολεγίων. "Δούλευα πολύ σκληρά κάθε καλοκαίρι, μέχρι να είμαι ικανός να παίζω με μεγαλύτερους, δίχως να αντιμετωπίσω κάποιο πρόβλημα" και έτσι προέκυψαν το Baylor, το Notre Dame και το Hawaii. Έπρεπε να επιλέξει.

Η γη της επαγγελίας
Προτίμησε να αγωνιστεί στο Hawaii και γιατί του έδιναν πλήρη υποτροφία. Θα άλλαζε για τρίτη φορά σπίτι και ζωή, αυτή τη φορά με τις καλύτερες των προϋποθέσεων. Ή τουλάχιστον έτσι νόμισε. Ο σοβαρός τραυματισμός του (σ.σ.: χειρουργήθηκε στον αστράγαλο) στην έναρξη της πρώτης του χρονιάς στο NCAA ήταν άλλη μια πρόκληση. Στα θετικά, το κακό είχε τριτώσει.

Παρότι ως rookie έπαιξε σε δύο μόλις παιχνίδια, την αμέσως επόμενη χρονιά (2001-02) έστειλε το πρώτο μήνυμα. Αρχικά έγινε βασικό στέλεχος του Hawaii. Εξελίχθηκε το "Α" και το "Ω" της ομάδας του, με την οποία ξεκίνησε βασικός σε τριάντα τρία (33) παιχνίδια εκείνη τη χρονιά. Όχι τυχαία, αφού ολοκλήρωσε τη sophomore σεζόν του στο κολεγιακό πρωτάθλημα με νούμερα (15.5 πόντοι, 5.1 ριμπάουντ και 3.3 ασίστ) που δεν επέτρεπαν στους scouts να τον αψηφήσουν. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που η συνέχεια ήταν εξίσου εντυπωσιακή. Ως τριτοετής, είχε 19.6 πόντους, 5.4 ριμπάουντ και 2.4 ασίστ, δημιουργώντας έναν μικρό... μύθο γύρω από το όνομά του.
Δεν συναντάς άλλωστε κάθε μέρα παίκτη, ο οποίος -έχοντας δύο σεζόν στην πλάτη του ως κολεγιόπαιδο- καταφέρνει να οδηγήσει την ομάδα του σε δύο συμμετοχές στη March Madness, να γίνει ο έβδομος κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία του κολεγίου του, να βρίσκεται στην πρώτη θέση με τα περισσότερα εύστοχα τρίποντα σε μία σεζόν (89) και να είναι δεύτερος στη σχετική λίστα όλων των εποχών (162). Κι όλα αυτά, όπως είπαμε, παίζοντας μόλις δύο χρονιές στο Hawaii.

Ο λάθος ατζέντης
Με το όνομά του να έχει γίνει γνωστό στην πιάτσα και τους αριθμούς να αποτελούν το καλύτερο "διαβατήριο" για την επαγγελματική του καριέρα, πήρε την απόφαση να πει "αντίο" στο κολέγιο την τέταρτη χρονιά. Ήθελε να γίνει άμεσα επαγγελματίας. Γι αυτόν τον λόγο προσέλαβε ατζέντη. Τον Χάρολντ Τσίπιν. Έναν άνθρωπο που δεν είχε ιδιαίτερη εμπειρία από τα του ΝΒΑ. Πράγμα το οποίο φάνηκε στην πορεία.

Παρά τις εικασίες για παρουσία του στο τέλος του πρώτου γύρου στο draft του 2003, δεν επιλέχθηκε από κάποια ομάδα. 'Ετσι, προσπάθησε να κερδίσει μία θέση στο ΝΒΑ μέσα από το summer league και τα pre-draft workouts που έκανε με τους Σικάγο Μπουλς.

Όπως ανέφεραν οι αναλυτές του ΝΒΑ, ο λόγος που ο Καναδός δεν επελέγη από κάποια ομάδα ήταν τα αργά του πόδια για τη θέση "1" και το μικρό του δέμας για τη θέση "2". Σα να μην έφτανε αυτό, ήρθε ένα λάθος (βιασύνης και απειρίας) του ατζέντη του να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Ο Χάρολντ Τσίπιν είχε καλέσει τα media στο pre-draft πάρτι του Καρλ Ίνγκλις στο Τορόντο, για να γιορτάσουν όλοι μαζί την... οσονούπω επιλογή του από ομάδα του ΝΒΑ. Εις μάτην όμως.
Τα "φάουλ" του άπειρου ατζέντη δεν σταμάτησαν εκεί! Λίγο αργότερα θέλησε να γνωστοποιήσει τη συμφωνία του πελάτη του με τους Ιντιάνα Πέισερς. Μία συμφωνία που είχε διετή διάρκεια και θα του απέφερε περίπου ένα εκατομμύριο δολάρια. Υπήρχε όμως μια μικρή, αλλά σημαντική, έλλειψη. Οι "Ινδιάνοι" ουδέποτε τον υπέγραψαν, πόσω μάλλον του προσέφεραν διετές συμβόλαιο.
Για την ακρίβεια, του έδωσαν μερικές χιλιάδες δολάρια για το διάστημα που προπονήθηκε με την ομάδα και τον άφησαν ελεύθερο, να αναζητήσει αλλού τον επόμενο σταθμό της καριέρας του.

Από το NBDL... στην Ευρώπη
Με τις πόρτες του ΝΒΑ να είναι πλέον ερμητικά κλειστές, ο απόφοιτος του Hawaii αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στο αναπτυξιακό πρωτάθλημα, όπου φόρεσε τη φανέλα των Florida Flame. Παρότι όμως θέλησε μέσω αυτού να διεκδικήσει την τελευταία του ελπίδα για τον "μαγικό κόσμο", εν τέλει το μέλλον του βρισκόταν στην Ευρώπη. Εκεί όπου στέριωσε τα επόμενα χρόνια.

Ο πρώτος ευρωπαϊκός σταθμός ήταν η Βίρτους Μπολόνια (2005-06), όπου όμως δεν έμεινε για πολύ. Κι αυτό γιατί η Ζαντάρ τον "τσίμπησε" με συνοπτικές διαδικασίες το καλοκαίρι του 2006, φέρνοντάς τον στην Κροατία. Εκεί, οι εμφανίσεις του δεν άργησαν να τον... στείλουν στο All Star Game της Αδριατικής Λίγκας, όπου μάλιστα αναδείχθηκε MVP. Διόλου άσχημα για έναν παίκτη που τότε έκανε τα πρώτα του ευρωπαϊκά βήματα.

Όσο για τη συνέχεια; Κάπου εκεί ξεκίνησε η ισπανική περιπέτειά του. Η οποία, παρεμπιπτόντως, κράτησε για εφτά ολόκληρα χρόνια, διάστημα στο οποίο φόρεσε τη φανέλα έξι ομάδων. Πιο συγκεκριμένα, αγωνίστηκε σε Γκραν Κανάρια (2007-09, όπου είχε 15.2 πόντους και 3.4 ριμπάουντ στο ισπανικό πρωτάθλημα και 15.9 πόντους και 5.1 ριμπάουντ στο Γιούροκαπ την πρώτη του χρονιά, ενώ στη δεύτερη σεζόν του στην ομάδα μέτρησε 15.7 πόντους και 3.3 ριμπάουντ στην Ισπανία), Κάχα Λαμποράλ (2009-'10, με 9.3 πόντους και 2.8 ριμπάουντ μέσο όρο), Μπανταλόνα (2010-'11), Σεβίλη (2011-'12), Εστουντιάντες (2012-'13) και Τενερίφη (2014), πριν... καταλήξει στην ΑΕΚ.

Αποτελεί μέλος των αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων της χώρας του από το 2000, ενώ πλέον είναι ο αρχηγός της Εθνικής ομάδας του Καναδά.

Τα παιδιά και ο παιδικός έρωτας

Όση ένταση βγάζει εντός παρκέ, άλλο τόσο ήρεμος είναι όταν κινείται εκτός αυτού. Από τους πλέον κοινωνικούς παίκτες που έχουν περάσει από τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια (δεν διστάζει να πιάνει... κουβεντούλα με όποιον συναντήσει, αρκεί να μιλάνε για μπάσκετ), έχει ως προτεραιότητα την οικογένειά του.
Η γυναίκα του, άλλωστε είναι... μια αγάπη από τα παλιά. Από τα πολύ παλιά! Η Μάντι (Ντόχεϊ) είναι ο παιδικός έρωτας του 33χρονου γκαρντ. Ένας έρωτας που κατέληξε σε γάμο με συνοπτικές διαδικασίες, αφού κανείς εκ των δύο δεν έδειχνε διάθεση να αλλάξει λιμάνι. Μαζί έχουν αποκτήσει τρία παιδιά.

Το μότο και η αγάπη για το μπάσκετ

Η αγάπη του νέου μεταγραφικού αποκτήματος της ΑΕΚ για το μπάσκετ δεν μπορεί να περιγραφεί ή να περιοριστεί σε δυο κουβέντες. Το μπάσκετ είναι το οξυγόνο του, η ενέργεια που αντλεί για να συνεχίσει να ζει και να αφήνει πίσω του ό,τι τον απασχολεί. Έτσι έμαθε άλλωστε από τότε που ήταν παιδάκι. Όταν δεν νιώθει καλά, παίρνει μια μπάλα και πάει να κάνει σουτάκια.

Όπως όταν έμενε με τον θείο του. Σαν να σουτάρει στην αυτοσχέδια μπασκέτα που του έφτιαξε ο Τζούνιορ ΜακΓκραθ. Τόσο απλά. Γιατί -κι αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία- όπως έχει πει ο ίδιος σε ανύποπτο χρόνο, "δεν μπορείς να παίζεις μπάσκετ για πάντα, αλλά εγώ θα το κάνω μέχρι να βγει το τρένο από τις ράγες".