Γκαγκάτσης: Η πολιτεία δεν θέλει να αντιμετωπίσει τη βία

Στο θέμα της βίας στα ελληνικά γήπεδα αναφέρθηκε ο Βασίλης Γκαγκάτσης ο οποίος σημείωσε πως η πολιτεία μπορεί, αλλά δεν θέλει να αντιμετωπίσει το φαινόμενο της βίας. Παράλληλα, μίλησε για τον τρόπο εκλογής σε ΕΠΟ και ΚΕΔ, αλλά και για την εικόνα της εθνικής ομάδας.

Αναλυτικά όσα δήλωσε ο πρώην πρόεδρος της ΕΠΟ, Βασίλης Γκαγκάτσης, στο ΣΠΟΡΤculture
Συμφωνείτε ότι το ελληνικό

ποδόσφαιρο έχει απαξιωθεί από μεγάλη μερίδα του κόσμου και αν ναι για ποιους λόγους θεωρείτε πως έχει συμβεί αυτό;
«Προβλήματα υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Υπάρχει μια γενικότερη καχυποψία που σε μεγάλο βαθμό δικαιολογείται μάλιστα. Πολλοί έχουν την πεποίθηση πως ορισμένα αποτελέσματα δεν είναι δίκαια και δεν εξαρτώνται από τη δυναμικότητα των ομάδων, αλλά ευνοούνται οι ισχυροί, γιατί βλέπουμε πολλές φορές ότι δεν κερδίζει η καλύτερη ομάδα στο γήπεδο. Ο κόσμος διαχρονικά δεν μπορεί να αποδεχθεί το λάθος κι αν το λάθος γίνεται σταθερά υπέρ ορισμένων συγκεκριμένων ομάδων αυτό μετατρέπεται σε καχυποψία. Έτσι φεύγει μαζικά ο κόσμος από τα γήπεδα, ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχει και μεγάλο ενδιαφέρον αγωνιστικά. Φέτος, για παράδειγμα, είδαμε τον ΠΑΟΚ να πραγματοποιεί έναν πρώτο γύρο εκπληκτικό, ωστόσο έπειτα κατέρρευσε. Στα πλέι οφ αλλά και στις τελευταίες θέσεις υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον, στις πρώτες, όμως, όχι.
Υπάρχει, λοιπόν, μεγάλη καχυποψία σε κάποια ζητήματα. Προσωπικά, έχω παραδεχθεί ότι είχα κάνει λάθος, όσον αφορά το κομμάτι της ΚΕΔ. Πιστεύω πως πρέπει να πάμε σε εκλογή της ΚΕΔ από τους ίδιους τους διαιτητές και παράλληλα να υπάρχει μια διαφορετική διαδικασία στον ορισμό των διαιτητών. Εγώ θα πρότεινα ορισμό των διαιτητών με κλήρωση πριν από την έναρξη του αγώνα μεταξύ τριών διαιτητών που θα έχουν κληρωθεί. Κλήρωση, δηλαδή, τόσο για τον πρώτο διαιτητή όσο και για τους βοηθούς και τον τέταρτο διαιτητή. Στην ουσία να ορίζονται τρεις διαιτητές σε κάθε αγώνα, ο ένας από αυτούς να κληρώνεται πριν αρχίσει το παιχνίδι στα αποδυτήρια, να υπάρχουν επίσης δυο διαιτητές γραμμών, όπως στις διεθνείς διοργανώσεις, δυο βοηθοί και ο τέταρτος και να προκύπτουν και όλοι αυτοί από κλήρωση, αφού θα έχουν οριστεί τρεις για κάθε θέση.
Επιπρόσθετα, θα έλεγα ότι θα πρέπει να αλλάξει το καθεστώς με τους δανεισμούς μεταξύ των ομάδων. Μέχρι δυο να μπορεί να δανείσει κάθε ομάδα σε μία άλλη, τουλάχιστον στην ίδια κατηγορία. Και φυσικά θα πρέπει να γίνουν σημαντικές αλλαγές όσον αφορά τα πειθαρχικά όργανα και όλο αυτό που αποκαλούμε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Με τέτοιες ουσιαστικές ενέργειες θα μπορούσαμε να διασκεδάσουμε τη δικαιολογημένη σε μεγάλο βαθμό καχυποψία του κόσμου και να απαιτήσουμε εμπιστοσύνη.
Θεωρώ ότι θα έπρεπε να γίνει μεγαλύτερη προσπάθεια από όλους τους φορείς, ώστε να αλλάξει το κλίμα που έχει δημιουργηθεί. Θα πρέπει να είναι πιο διαφανής η διαδικασία της επιλογής των διαιτητών και της επιβολής των πειθαρχικών ποινών. Ακούγονται διάφορα για τους δυο ποδοσφαιρικούς εισαγγελείς και ότι είναι επιλεκτική η κρίση τους. Επί θητείας μου δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Είναι γενικότερα μια σειρά από πράγματα που δε λειτουργούν με το σωστό τρόπο. Απαξιώνουν αυτό που λέμε προϊόν και διώχνουν τον κόσμο από τα γήπεδα. Νομίζω ότι τα βασικά αίτια είναι όσα ανέφερα προηγουμένως και βάσει ερευνών κυρίως η διαιτησία αλλά και η διαδικασία απονομής ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης».
Όπως για την κατάσταση στη χώρα κατηγορείται συνήθως η πολιτική ηγεσία, μπορεί να συμβεί το ίδιο και στο ποδόσφαιρο. Εσείς, ως πρώην πρόεδρος της ΕΠΟ, θα μπορούσατε να κρίνετε πιο σωστά τις όποιες ευθύνες της ομοσπονδίας...
«Η ΕΠΟ θα έπρεπε να αναλάβει κάποιες πρωτοβουλίες, για να μην απαξιώνεται το προϊόν και το πρωτάθλημα. Λέμε για τη διαιτησία ότι είναι υπέρ του ισχυρού. Πρέπει να γίνει κάτι. Να διασκεδαστεί αυτή η καχυποψία του κόσμου, όχι με κινήσεις εντυπωσιασμού, αλλά με πρωτότυπες κινήσεις ουσίας. Η ΕΠΟ μοιραία τα ακούει για τους διαιτητές αφού αυτή είναι που επιλέγει την ΚΕΔ. Αν, όμως, ψήφιζαν οι ίδιοι οι διαιτητές, δε θα ερχόταν ο καθένας να κατηγορεί την ΕΠΟ, αλλά θα τα έβαζε με την ίδια την ΚΕΔ. Εγώ έχω παραδεχθεί πως ήταν λάθος μου, που δεν έδωσα λύση σε αυτό το πρόβλημα».

Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος ανάδειξης της ηγεσίας της ΕΠΟ;
Πρώτα πρώτα, θεωρώ ότι η διεύρυνση του εκλογικού σώματος ίσως είναι αναγκαία. Και η ΦΙΦΑ και η ΟΥΕΦΑ, βέβαια, εκλέγονται από τις ίδιες τις ομοσπονδίες. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι μια τέτοια διεύρυνση θα μπορούσε να γίνει κατά τον τρόπο που εκλέγεται το προεδρείο της ΓΕΣΕΕ, για παράδειγμα. Η μόνη τριτοβάθμια οργάνωση, μαζί με την ΕΟΕ, στον ελληνικό αθλητισμό είναι η ΕΠΟ. Το πρωτοβάθμιο εκλέγει το δευτεροβάθμιο κι έπειτα εκλέγεται το τριτοβάθμιο.
Προκειμένου όμως να μη λένε πολλοί ότι 55 άνθρωποι εκλέγουν το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΠΟ θα μπορούσε να γίνει κάτι αντίστοιχο με την εκλογή της εκτελεστικής επιτροπής της ΓΕΣΕΕ. Εκεί κάθε εργατικό κέντρο εκλέγει αντιπροσώπους, ανάλογα με τη δύναμη που έχει. Για παράδειγμα, θα μπορούσε η ΕΠΣ Μακεδονίας να έχει περισσότερους σε αριθμό αντιπροσώπους, επειδή έχει και περισσότερα σωματεία σε σχέση με άλλες ενώσεις. Μόνο στο Συμβούλιο να συμμετέχουν, ωστόσο, κι όχι και στις Γενικές Συνελεύσεις.
Κάποιοι αντιπροτείνουν να ψηφίζουν όλα τα σωματεία. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή σωματεία ανενεργά, αλλά εμφανίζονται ως ενεργά ώστε να συμμετέχουν σε κάποιες διαδικασίες. Και ρωτάω εγώ, πώς θα γίνει μια τέτοια εκλογική διαδικασία; Που θα γίνει; Με τι έξοδα; Θα γίνει, για παράδειγμα, στο ΟΑΚΑ μια τέτοια διαδικασία; Και ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο για να γίνει όλο αυτό; Είναι μια σειρά από ζητήματα που δημιουργούν κάποιες δυσκολίες, για να προκριθεί μια τέτοια διαδικασία εκλογής από όλα τα σωματεία. Ενώ με την πρόταση που σας ανέλυσα, στα πρότυπα της εκλογής της εκτελεστικής επιτροπής της ΕΠΟ, περίπου 300 άτομα θα ψηφίσουν και φυσικά θα διευρυνθεί, έτσι, το εκλογικό σώμα».

Μπορεί να είναι λύση είτε η διακοπή του πρωταθλήματος είτε ο αποκλεισμός των ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις; Λύσεις, δηλαδή, που φέρεται να εξετάζει ο Υφυπουργός Αθλητισμού, για την αντιμετώπιση της βίας.
«Σε καμία περίπτωση δε λύνεται έτσι το πρόβλημα, είμαι κάθετος. Δεν αντιμετωπίζεται κάτι με τη διακοπή του πρωταθλήματος. Πονάει το κεφάλι και κόβουμε το κεφάλι δηλαδή; Για τη βία υπάρχουν απόψεις και θέσεις που μπορούν να μπουν σε ένα νομοσχέδιο και να λυθεί το πρόβλημα. Θεωρώ ότι η πολιτεία στην πραγματικότητα δεν έχει διάθεση να λύσει το πρόβλημα της βίας. Στα παιχνίδια στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις γιατί είμαστε παναγίες; Στα παιχνίδια αυτά δεν επιτρέπεται να υπάρχει αστυνομία μέσα στο γήπεδο. Αν δεν πάει όλη η ευθύνη στις ομάδες για τα φαινόμενα της βίας, αν δεν είναι οι ομάδες υπεύθυνες για το παραμικρό που θα συμβεί, δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Αν γίνει αυτό, αν οι ομάδες ξέρουν πως θα τιμωρηθούν αυστηρά, τότε θα δούμε τι θα συμβεί. Λέμε ότι οι ομάδες έχουν σχέσεις με τους συνδέσμους, όμως αν υπάρξει ένα σωστό πλαίσιο, οι ίδιες οι ομάδες θα ελέγξουν τους οπαδούς τους.
Εμένα με ξένισαν τα επεισόδια που έγινε πρόσφατα, γιατί για αρκετό καιρό δεν είχαμε τέτοια φαινόμενα. Τα τελευταία 2-2,5 χρόνια σε τρία ματς είχαμε επεισόδια. Προς τιμήν του ο κύριος Πανούσης είπε ότι πρέπει η αστυνομία να φύγει από τα γήπεδα. Έτσι συμβαίνει σε όλη την προηγμένη Ευρώπη. Αυτό συμβαίνει και στα ματς των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Εδώ βλέπουμε το γήπεδο να γεμίζει με δυνάμεις των ΜΑΤ και τα επεισόδια να γίνονται παρά το γεγονός αυτό.
Από τη μια η αστυνομία έχει την ευθύνη για το πόσοι φίλαθλοι θα μπουν στο γήπεδο και για το αν θα γίνει μετακίνηση, εισπράττει το 10% των τηλεοπτικών από τις ΠΑΕ, παίρνει λεφτά από τα εισιτήρια και στο τέλος την πληρώνουν οι ομάδες, όχι η αστυνομία, εφόσον γίνουν επεισόδια. Αν όμως περάσει όλη η ευθύνη εξαρχής στις ομάδες, τότε θεωρώ ότι θα αλλάξει το πράγμα. Θα γίνει κάτι αντίστοιχο με αυτό που βλέπουμε όταν παίζουν οι ομάδες μας στο εξωτερικό. Οι ίδιες ομάδες, ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟ, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ αγωνίζονται στο εξωτερικό και δε γίνεται το παραμικρό.
Το πρόβλημα είναι πως στην Ελλάδα νόμους έχουμε, αλλά δεν τηρούνται. Με ευχολόγια και με συγκεντρωτισμό των εξουσιών, όπως αν ο υπουργός διακόπτει το πρωτάθλημα ή αποκλείει τις ομάδες από την Ευρώπη δε γίνεται τίποτε. Δεν είναι ουσιαστικά μέτρα αυτά. Αντίθετα, αν αναλάβουν εξ ολοκλήρου οι ομάδες την ευθύνη για τη διεξαγωγή των αγώνων κι αποχωρήσει η αστυνομία, τότε να δούμε αν θα αλλάξουν τα πράγματα. Κι αν συνδυαστεί αυτό με συγκεκριμενοποίηση των παραβάσεων και των ποινών».

Ενδεχομένως το να μη δοθεί λύση στο πρόβλημα της βίας στα γήπεδα να είναι κάτι που βολεύει την πολιτεία; Ουσιαστικά μπορούμε να συμφωνήσουμε πως η βία είναι ένα πρόβλημα που μπορούμε, αλλά δε θέλουμε να αντιμετωπίσουμε;
«Αν πάρει κανείς στατιστικά τα τελευταία χρόνια πότε έχουν γίνει επεισόδια είναι πριν τις 17 Νοέμβρη και μετά. Περίπου εκείνη την περίοδο. Αν αναρωτηθεί κανείς γιατί γίνονται τα επεισόδια τότε θα απαντήσει και στο ερώτημα αν θέλουμε να λύσουμε το πρόβλημα της βίας ή. Ίσως να μην είναι έτσι. Ίσως τυχαίνει απλά αυτό. Θεωρώ, ωστόσο, ότι αν η πολιτεία θέλει πραγματικά να δώσει λύση μπορεί. Απλώς, δεν υπάρχει η διάθεση, για τον έναν ή για τον άλλο λόγο και το πρόβλημα αυτό διαιωνίζεται. Στην πραγματικότητα το πρόβλημα της βίας μπορεί να αντιμετωπιστεί, αλλά δεν υπάρχει η διάθεση.
Λέει ο υπουργός τώρα ότι δε θα αρχίσει το πρωτάθλημα αν δε λειτουργήσουν οι κάμερες κι εγώ ρωτάω αν παίζει ο Ηρακλής Ψαχνών με τον ΠΑΟΚ δε θα γίνει ο αγώνας κυπέλλου, επειδή δεν υπάρχουν οι κάμερες; Κι εκεί που υπάρχουν, στο ΟΑΚΑ, το Καραϊσκάκη, γιατί δε λειτουργούν; Γιατί δεν τις έχει αξιοποιήσει η πολιτεία όσες φορές έχουν γίνει επεισόδια στα γήπεδα όπου υπάρχουν κάμερες;
Στο νόμο του κυρίου Ορφανού που έγινε το 2004 όλα αυτά που συζητούνται αυτή τη στιγμή υπάρχουν. Έντεκα χρόνια μετά λέμε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Γιατί δε λειτούργησαν αυτά τότε; Λέμε ότι οι διαιτητές πρέπει να υποβάλλουν δήλωση πόθεν έσχες. Το κάνουν αυτό με σχετικό νόμο από το 2001. Τουλάχιστον όσο το παρακολουθούσα εγώ, όσο ήμουν στην ομοσπονδία, αυτό συνέβαινε. Όλα αυτά, λοιπόν, υπάρχουν σε νομοθετικές διατάξεις που δεν έχουν εφαρμοστεί. Και διάταξη για το ηλεκτρονικό εισιτήριο υπάρχει και διάταξη για τις κάμερες υπάρχει στο νόμο Ορφανού. Δε φταίνε, κατά την προσωπική μου γνώμη, οι ομάδες που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ οι νόμοι αυτοί. Και δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνονται οι διατάξεις αυτές σε ένα νέο νόμο. Ας εφαρμόσουμε τις διατάξεις που ήδη υπάρχουν.
Το νομοσχέδιο του κυρίου Κοντονή, ας πούμε, προβλέπει πως αν γίνουν επεισόδια στην Εθνική Οδό, αν υποθέσουμε ότι παίζει ο Παναθηναϊκός στη Θεσσαλονίκη με τον ΠΑΟΚ κι ο Ολυμπιακός στη Λάρισα, θα ευθύνονται οι ίδιες ομάδες. Μα είναι δυνατόν να γίνουν επεισόδια στην Εθνική Οδό και να ευθύνεται η ομάδα; Είναι υπερβολές όλες αυτές που δεν έχουν νόημα, κατά την άποψή μου. Επαναλαμβάνω, πρέπει να πάρουμε παράδειγμα από το πώς διεξάγονται οι αγώνες των ομάδων μας όταν παίζουν στην Ευρώπη».

Ποια είναι η γνώμη σας για το αυτοδιοίκητο και τη σχέση ΕΠΟ και πολιτείας;
«Το θέμα είναι πώς χρησιμοποιείς το αυτοδιοίκητο. Δεν είναι η λέξη το πρόβλημα. Το θέμα είναι πώς το ασκείς, αν το χρησιμοποιείς προς όφελος των κοινωνίας του ποδοσφαίρου έχει καλώς. Αν, όμως, δεν παίρνεις πρωτοβουλίες, μοιραία έρχεται η αμφισβήτηση. Γιατί να μην υπάρχει το αυτοδιοίκητο; Φταίει η ΕΠΟ που μπήκαν 30-40 άτομα στο ΟΑΚΑ και διεκόπη το παιχνίδι; Το αυτοδιοίκητο φταίει για αυτό; Βέβαια, αν η ΕΠΟ έπαιρνε πρωτοβουλίες ώστε να διασκεδάσει την καχυποψία του κόσμου, μπορεί τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.
Πάντως, επειδή είμαστε των άκρων σαν λαός, ας μη φτάνουμε στο άλλο άκρο και συζητάμε για υπερσυγκεντρωτισμό των εξουσιών του υπουργού. Έρχεται, λοιπόν, την Παρασκευή το βράδυ η ΟΥΕΦΑ και λέει ότι ένας αγώνας είναι ύποπτος. Το λέει στην ΕΠΟ και στη συνέχεια ο Υφυπουργός θα αποφασίσει αν θα γίνει ο αγώνας, όπως αναφέρεται στο νέο νομοσχέδιο. Δε γίνεται, όμως, ο Υφυπουργός να αποφασίζει για όλα. Το καλύτερο είναι να υπάρχει ένα ανεξάρτητο όργανο. Να συμμετέχει ένας από την ΕΠΟ, ένας από τη Σούπερ Λιγκ, ένας από την πολιτεία κι ένας από τον ΟΠΑΠ, που, έχοντας και το έννομο συμφέρον, θα είναι αυτός που θα συμβληθεί με μια εταιρία, η οποία θα ελέγχει το στοιχηματισμό. Αν κι αυτό δε λέει πάντοτε κάτι, καθώς μπορεί να βρεθεί κάποιος τρελός που θα ποντάρει υπέρογκα ποσά. Μια τέτοια επιτροπή θα μπορούσε να λειτουργήσει προς την κατεύθυνση της ενημέρωσης των ποδοσφαιριστών, κάτι που είχε κάνει κι η ΟΥΕΦΑ πολλές φορές. Μια τέτοια επιτροπή θα μπορούσε να προλάβει κάποιες καταστάσεις, αλλά αν ο Υφυπουργός συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες, αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά».

Να ανοίξουμε το κεφάλαιο «Εθνική». Θα ήθελα από εσάς ένα πρώτο σχόλιο για την κατάσταση στην οποία έφτασε μέσα σε λίγους μήνες η ομάδα.
«Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω. Πραγματικά έχω σηκώσει ψηλά τα χέρια, γιατί όταν έφυγα από την ΕΠΟ πίστευα πως οι βάσεις που μπήκαν στην Εθνική από το 2002 και μετά, όσες διοικήσεις, προπονητές αλλά και ποδοσφαιριστές να άλλαζαν, δεν έπρεπε να χαλάσουν ποτέ. Πίστευα ότι δεν μπορούσε να διαλυθεί αυτό το οικοδόμημα, ωστόσο εν τέλει διαψεύστηκα οικτρά. Δεν περίμενα ποτέ να δω την ομάδα μου και το λέω έτσι γιατί τη νιώθω σαν ομάδα μου, να χάσει από τα Νησιά Φερόε.
Δεν ξέχασαν οι παίκτες το ποδόσφαιρο τους. Αλλά υπήρξε μια αποδόμηση των θεσμών σε τόσο μεγάλο βαθμό, σε σημείο που εγώ είχα πέσει από τα σύννεφα, με βάση όσα έβλεπα και μάθαινα. Είδαμε μια εμφάνιση απέναντι στην Ουγγαρία και θεωρούμε ότι μπαίνει το νερό στο αυλάκι. Όμως, ακόμη κι αυτό αν το συγκρίνουμε με όσα βλέπαμε τα προηγούμενα χρόνια δεν έχει καμία σχέση. Οι ποδοσφαιριστές αυτοί, σχεδόν όλοι, παραλίγο να φτάσουν στους «8» του Μουντιάλ. Δεν είναι δυνατόν να ξέχασαν την μπάλα που έπαιζαν. Αυτοί είναι οι καλύτεροι και συμφωνώ απολύτως με τις κλήσεις του ομοσπονδιακού προπονητή και δε θεωρώ ότι έμεινε κανείς εκτός και αδικήθηκε.
Δεν μπορώ να εξηγήσω, ωστόσο, πώς αυτή η ομάδα δεν μπορεί να σηκώσει το ανάστημά της. Μου θυμίζει η κατάσταση την προ του 2001 εποχή. Άλλη εκείνη η φουρνιά που πήρε το 2004 κι άλλη αυτή, βέβαια. Ίσως τότε είχαμε περισσότερες προσωπικότητες και μπορώ να συμφωνήσω. Όμως, δεν μπορώ να δεχθώ ότι δεν κάνουν αυτοί οι παίκτες που παραλίγο να φτάσουν στα προημιτελικά του παγκοσμίου κυπέλλου.

Ποιο θεωρείτε ότι είναι το βασικό πρόβλημα της Εθνικής αυτή τη στιγμή;
«Για μένα το βασικό πρόβλημα είναι η ψυχολογία. Δεν είναι αγωνιστικό το θέμα. Τα παιδιά με την Ουγγαρία ήθελαν, προσπάθησαν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Πρέπει να αλλάξει κάτι ως προς αυτό. Το θέμα είναι πώς προσεγγίζονται αυτοί οι παίκτες. Ούτε θέμα προπονητή είναι, γιατί μια χαρά είναι ο κύριος Μαρκαριάν. Το θέμα είναι πώς θα νιώσουν τα παιδιά αυτά τη ζεστασιά που υπήρχε πάντα στην Εθνική. Να ξέρουν ότι οι άνθρωποι που είναι από πάνω τους ενδιαφέρονται πραγματικά. Να γίνει ξανά η ομάδα οικογένεια. Ίσως αυτό είναι η λύση. Ίσως λέω, γιατί δεν είμαι κι ο πλέον κατάλληλος να αναλύσω τεχνικά ζητήματα.Ήταν, όμως μοναδική η ευκαιρία που είχαμε μπροστά μας, γιατί ο όμιλος ήταν στα μέτρα μας.
Έπρεπε να δώσουμε την ευκαιρία σε έναν Έλληνα προπονητή να δουλέψει με την Εθνική, ειδικά τώρα που η ΕΠΟ εκπαιδεύει τους προπονητές, όπως ακριβώς συμβαίνει στο εξωτερικό. Ήταν λάθος η επιλογή Ρανιέρι, αλλά πέρα από αυτό αποδομήθηκε όλο το σύστημα. Έφυγε ο Φύσσας, ο Βόκολος, οι γιατροί, όλοι. Κι όλοι αυτοί παίζουν ρόλο, ακόμη κι αν δε φαίνεται προς τα έξω. Το καλοκαίρι τους διώξαμε όλους από την Εθνική λες κι ήταν αποτυχημένοι. Διαλύθηκε ένα οικοδόμημα που χτίζαμε γα χρόνια και διαλύθηκε μέσα σε λίγους μήνες.
Η πρόκριση είναι πάρα πολύ δύσκολη πλέον και δεν είναι απόλυτα στα χέρια μας. Από την άλλη η ομάδα έχει πρόβλημα κι επιθετικά. Σε πέντε αγώνες έχουμε σκοράρει μόλις ένα γκολ κι αυτό είναι αρνητικό ρεκόρ όλων των εποχών. Πάντως, τα Φερόε που τα είδα με την Ρουμανία έπαιζαν ποδόσφαιρο και με εξέπληξαν, μάλιστα».

Τι πρέπει να αλλάξει στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα;
«Αν με ρωτήσεις τι ακριβώς χρειάζεται δεν μπορώ να σκεφτώ. Θα χρειαστεί δεδομένα ένα νέο ξεκίνημα, αλλά το θέμα είναι πώς θα γίνει; Θα χάσουμε την κατάταξη μας, οι κληρώσεις στη συνέχεια θα είναι πιο δύσκολες κι όχι όπως ήταν τα προηγούμενα χρόνια. Μπορεί να είναι εκ προοιμίου δύσκολη η πρόκριση στο Μουντιάλ. Θα έχουμε μία ίσως και δύο από τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις. Εναποθέτω τις ελπίδες μας στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, αν όχι σε αυτό, τουλάχιστον στο επόμενο, διότι προκρίνονται δύο ομάδες συν μία μέσω των μπαράζ. Δεν είμαστε χειρότεροι από τη Ρουμανία ή την Ιρλανδία, αλλά δεν το βγάζουμε στο γήπεδο. Πρέπει να αποφασίσουμε να αφήσουμε έναν προπονητή ελεύθερο να δουλέψει κι όχι να τον κρίνουμε σε μερικά ματς. Για παράδειγμα, δεν κρύβω πως μένα μετά τα πρώτα αρνητικά αποτελέσματα με τον Ρεχάγκελ, κάποιοι ήρθαν και μου ζήτησαν να τον διώξω κι είπα ότι θα φύγω πρώτα εγώ και μετά αυτός. Χρειάζεται να δείξεις εμπιστοσύνη σε έναν προπονητή και να του δώσεις χώρο και χρόνο για να δουλέψει».

Έχει γίνει μεγάλη συζήτηση όλα αυτά τα χρόνια, σχετικά με το αν το ποδόσφαιρό μας γενικά αξιοποίησε την επιτυχία του 2004. Ποια είναι η γνώμη σας;
«Σε ένα μεγάλο βαθμό θεωρώ ότι αξιοποιήθηκε στο έπακρον η επιτυχία αυτή. Δείτε πόσες συγκινήσεις μας έδωσε ακόμη η Εθνική από το 2004 και μετά, με συνεχείς παρουσίες στις περισσότερες διεθνείς διοργανώσεις. Σίγουρα θα μπορούσαν να γίνουν πολύ καλύτερα πράγματα στο ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά σε επίπεδο Εθνικής η επιτυχία αυτή σίγουρα αξιοποιήθηκε στο έπακρον. Στα προκριματικά του 2008 ήμασταν πρώτοι από όλες τις άλλες ομάδες σε βαθμούς, σε όλους τους ομίλους. Προκριθήκαμε σε δύο Μουντιάλ, φτάσαμε μακριά στις τελικές φάσεις κι η Εθνική έλειψε μόνο από το παγκόσμιο κύπελλο του 2006. Θα έπρεπε, όμως, η επιτυχία αυτή να αξιοποιηθεί και σε άλλους τομείς στη λειτουργία και την οργάνωση του ποδοσφαίρου συνολικά. Σε μια ελεύθερη οικονομία, όμως, δεν μπορούν να ελεγχθούν όλα αυτά. Δεν μπορείς να πεις στις ομάδες και στις διοικήσεις τους τι να κάνουν. Θα μπορούσαν, ωστόσο, να γίνουν κι άλλα βήματα».

Η κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ήταν η πιο σημαντική σας στιγμή, το πιο μεγάλο «παράσημο» της ποδοσφαιρικής σας διαδρομής;
«Ήταν ευλογία Θεού. Θεωρώ ότι εκείνη ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρας της ποδοσφαιρικής μου ζωής. Ευγνωμονώ το Θεό που μου έδωσε τη δυνατότητα να ζήσω αυτή τη στιγμή. Γιατί δυστυχώς φρονώ πως θα αργήσουμε πολύ να δούμε κάτι τέτοιο. Εγώ τότε έμεινα πίσω από τις κάμερες, όπως έπρεπε. Πρωταγωνιστές ήταν οι ποδοσφαιριστές, οι προπονητές. Δε θα μπορούσα και δεν ήθελα να κλέψω έστω και μια στιγμή από τη δόξα των παιδιών. Και προσωπικά θεωρώ ότι αυτά τα παιδιά δεν ανταμείφθηκαν όσο θα έπρεπε.
Δεν ήταν απλά η επιτυχία του 2004 ένα ποδοσφαιρικό γεγονός. Το ζήσαμε στην Αυστραλία τον επόμενο χρόνο πόσο σημαντικό ήταν αυτό που πετύχαμε. Στην πραγματικότητα ήταν ένα πολύ μεγάλο κοινωνικό γεγονός για όλους τους Έλληνες. Και δεν είχα τη δυνατότητα να ανταμείψω τους παίκτες παραπάνω από το μπόνους που τους έδωσα. Και παρά τα όσα ακούστηκαν τότε, σχετικά με το μπόνους, αν είχα παραπάνω διαθέσιμα χρήματα θα τους τα έδινα, κι ας με κατηγορούσαν από το Διοικητικό Συμβούλιο. Είχαμε μία εκπληκτική σχέση με τα παιδιά και το προπονητικό τιμ».

Η διαδρομή του Βασίλη Γκαγκάτση στο ποδόσφαιρο θα συνεχιστεί;
«Παρά το γεγονός ότι θα ήθελα να πω όχι και με κατηγορηματικό τρόπο, μάλιστα, λέω ποτέ μη λες ποτέ. Δε θα ήθελα να επιστρέψω στο ποδόσφαιρο. Θα ήθελα να διορθώσω κάποια πράγματα που κατά τη διάρκεια της θητείας μου, δυστυχώς από κεκτημένη ταχύτητα, από έλλειψη προσοχής ή ενδιαφέροντος ή κι από την πίεση της καθημερινότητας, δεν τα έκανα. Τώρα πιο ώριμος και με ηρεμία έχω σκεφτεί ότι θα μπορούσαν να γίνουν βήματα, ώστε να μετριαστεί τουλάχιστον αυτή η καχυποψία που υπάρχει τώρα γύρω από το ποδόσφαιρο. Κι αυτό που θα ήθελα με όλες μου τις δυνάμεις να κάνω είναι να επιστρέψει σε υψηλό σημείο η Εθνική ομάδα, διότι πιστεύω πάρα πολύ στον Έλληνα ποδοσφαιριστή. Παρόλα αυτά, με το χέρι στην καρδιά θα έλεγα ότι δε θέλω να επανέλθω, δε με εκφράζει η κατάσταση αυτή τη στιγμή. Όμως είμαι της άποψης ότι ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ στη ζωή σου...»