«Χρησιμοποιείται βρώμικα η δουλειά του Εξάντα»

Ο γνωστός δημοσιογράφος και δημιουργός των ντοκιμαντέρ του «Εξάντα», Γιώργος Αυγερόπουλος καταγγέλει το γεγονός ότι το ντοκιμαντέρ «Ο Τελευταίος Λευκός», χρησιμοποιείται από ορισμένα ακροδεξιά μπλογκς «με σκοπό να προωθήσουν τα μισανθρωπικά, ρατσιστικά τους πιστεύω, στην εγχώρια αγορά».

Όλη η επιστολή:

Είναι εξοργιστικό, ανήθικο και απαράδεκτο να χρησιμοποιείται βρώμικα η δουλειά του Εξάντα

«Υπέπεσε στην αντίληψή μου σήμερα 2/7/2012 ότι σε blogs

του ακροδεξιού χώρου, ορισμένοι επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν το ντοκιμαντέρ μου σχετικά με τη Ζιμπάμπουε με τίτλο "Ο Τελευταίος Λευκός", με σκοπό να προωθήσουν τα μισανθρωπικά, ρατσιστικά τους πιστεύω, στην "εγχώρια αγορά".

Οι μισάνθρωποι, ρατσιστές και παρωπιδοφόροι οπαδοί του φασισμού, που ονειρεύονται μια κοινωνία "αρείων" και σκλάβων, επικαλούνται επιλεκτικά, ορισμένα σημεία του ντοκιμαντέρ για να ενισχύσουν τις νοσηρές θέσεις τους. Και ως γνωστόν η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα.

Παραβλέπεται με τέχνη όλος ο αντίλογος, το πολιτικό πλαίσιο και η ιστορία της χώρας και ειδικότερα το γεγονός, ότι οι λευκοί αποικιοκράτες απομύζησαν στο έπακρο την Ζιμπάμπουε και μια χούφτα λευκών κατείχαν τα καλύτερα κομμάτια γης. «Θα πρέπει να φερόμαστε στους ιθαγενείς όπως σε ένα παιδί και να τους αρνιόμαστε κάθε δικαίωμα ή προνόμιο. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα σύστημα δεσποτισμού στις σχέσεις μας με τους βαρβάρους της Νότιας Αφρικής» είχε πει ο ιδρυτής της χώρας και μεγιστάνας διαμαντιών Cecil John Rhodes, που την βάφτισε Ροδεσία από το όνομά του.

Παραβλέπεται τελείως ότι χρειάστηκε περίπου ένας αιώνας για να σπάσουν τα δεσμά της αποικιοκρατίας. Ακόμα και λίγο πριν την πτώση του το 1980 ο τότε πρωθυπουργός της Ροδεσίας Ίαν Σμιθ συνήθιζε να λέει: «Έχουμε τον απόλυτο έλεγχο της Ροδεσίας σήμερα. Εμείς οι Ευρωπαίοι είμαστε παντοδύναμοι. Έχουμε την εξουσία στα χέρια μας και μπορούμε λίγο - πολύ να κάνουμε ό,τι θέλουμε.»

Και φυσικά παραβλέπεται η κεντρική ιδέα της ταινίας: Ότι ο ρατσισμός είναι μια αρρώστια που δεν έχει χρώμα και έθνος.

Ωστόσο τα παραπάνω είναι ψιλά γράμματα για τους φανατικούς εκφραστές του μίσους που απλώς έχουν μάθει να κραυγάζουν άναρθρα, με την ανοχή της υποτιθέμενης δημοκρατικής πολιτείας μας, που κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της, που κάνει πως δεν βλέπει, που καταδικάζει το θύμα και αφήνει ελεύθερους τους ενόχους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ανακάλυψαν το ντοκιμαντέρ τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του (!) σήμερα, που η οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος για τέτοιου είδους ιδεολογήματα. Ψάχνουν εναγωνίως τρόπους για να στηρίξουν τη σαθρή επιχειρηματολογία τους, να διευρύνουν τη βάση τους και να ποτίσουν με μίσος όλο και περισσότερους αφελείς. Δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν την επόμενη φορά παρουσιάσουν το Mississippi Burning του Alan Parker, ως μια ταινία που προάγει τα ιδεώδη του ρατσισμού, έχοντας κόψει όσες σκηνές τη