«ΑΕΚΑΡΑ για μια ζωή»

Ρολάντο Μπλάκμαν... Αν μετά από τόσα χρόνια ακούσεις αυτό το όνομα δύσκολα δεν θα τον θυμηθείς. Ήταν χαρακτηριστική η παρουσία του στην ΑΕΚ, το 1994. Ένας σπουδαίος Αμερικανός παίκτη που δέθηκε τόσο γρήγορα με τον κόσμο της Ένωσης, όσο ελάχιστοι. Ο Μπλάκμαν μίλησε στο sentragoal για το... τότε και θυμήθηκε πολλές λεπτομέρειες από τα παλιά και ειδικά για όσα έζησε στο Μόσχος:

Αναλυτικά το δημοσίευμα:

Αναμφισβήτητα είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα που

έχουν αγωνιστεί στο ελληνικό πρωτάθλημα. Μαζί με τον Ντομινίκ Ουίλκινς, τον Μπάιρον Σκοτ, τον Εξέβιερ Μακ Ντανιέλ, τον Έντι Τζόνσον, τον Μαχμούτ Αμπντούλ Ραούφ, τον Ρόι Τάρπλεϊ, τον Τζεφ Μαλόουν, τον Σκοτ Σκάιλς, τον Ρίκι Πιρς, τον Θερλ Μπέιλι και τον Τζέιμς Ντόναλτσον συνθέτει την καλύτερη 12άδα Αμερικανών που πέρασε τον Ατλαντικό για χάρη της Α1. Άλλοι με μεγαλύτερη, άλλοι με μικρότερη προσφορά. Όμως από πλευράς ονομάτων, οι συγκεκριμένοι σταρ ήταν ό,τι καλύτερο πάτησε τα ελληνικά παρκέ την προπερασμένη δεκαετία. Ο λόγος φυσικά για τον Ρολάντο Μπλάκμαν! Ένας παίκτης που επιλέχθηκε στο νούμερο 9 του ντραφτ το 1981. Ενας παίκτης που αγωνίστηκε για 13 συναπτά έτη στο ΝΒΑ μετρώντας 1.049 ματς στην καριέρα του. Ένας παίκτης που σημείωσε 18.773 πόντους (!!) με τον μέσο όρο του να φτάνει τους 18 πόντους σε κάθε ματς. Ένας παίκτης που πήρε μέρος σε τέσσερα Ολ Σταρ Γκέιμς του ΝΒΑ! Ένας παίκτης που τον Μάρτιο του 2000 είδε τη φανέλα του να υψώνεται στην οροφή του γηπέδου των Ντάλας Μάβερικς. Μια τιμή που γνώρισε μόνο ένας (ακόμα) παίκτης των Μαβς (σ.σ. Μπραντ Ντέιβις).

Αν και ήταν το πρώτο βιολί της ομάδας, αν και είχε «χτίσει» μεγάλο όνομα στο ΝΒΑ, ουδέποτε υπήρξε βεντέτα. Σε καμία περίπτωση. Άλλωστε αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που δεν αρνήθηκε να περάσει τον Ατλαντικό για χάρη μιας ομάδας που... παράπαιε (τότε) στην Α1. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά και να θυμηθούμε τι είχε συμβεί τον Νοέμβριο του 1994. Τότε που η διοίκηση του αείμνηστου Λεφάκη έκανε το «κόλπο γκρόσο» και έφερε μεσούσης της σεζόν τον μεγάλο Ρολάντο Μπλάκμαν.

Τα πάντα ξεκίνησαν στα μέσα του Νοεμβρίου εκείνης της χρονιάς. Η ΑΕΚ είχε δίδυμο ξένων τους Μίρκο Μιλίσεβιτς και Τιμ Μπάροους, με τον Αμερικανό να βρίσκεται (σχεδόν πάντα) στο μάτι του Κυκλώνα. Τα σενάρια για αντικατάστασή του άρχισαν να «φουντώνουν» μετά την εντός έδρας ήττα από τον Σπόρτιγκ στο «Γεώργιος Μόσχος» όπου ο Μίτσελ Ουίγκινς έγραφε τη... δική του ραψωδία (45π.) και ανάγκαζε την ΑΕΚ σε ήττα με 94-77.

«Ξέρω γιατί δεν μπορέσαμε να κάνουμε κάτι παραπάνω με την ΑΕΚ. Απλούστατα ήμασταν μόνο τρεις παίκτες. Εγώ, ο Μίρκο και ο Ποδαράς. Και μιλάω σοβαρά. Τα υπόλοιπα παιδιά δεν ήταν στο επίπεδο που άρμοζε γ

«Ξέρω γιατί δεν μπορέσαμε να κάνουμε κάτι παραπάνω με την ΑΕΚ. Απλούστατα ήμασταν μόνο τρεις παίκτες. Εγώ, ο Μίρκο και ο Ποδαράς. Και μιλάω σοβαρά. Τα υπόλοιπα παιδιά δεν ήταν στο επίπεδο που άρμοζε για να μπορέσουμε να πρωταγωνιστήσουμε και να κερδίζουμε συστηματικά τον Ολυμπιακό η τον Παναθηναϊκό. Ναι μεν δουλεύαμε πολύ για να καλύψουμε τις ατέλειες που υπήρχαν, αλλά όταν οι αντίπαλοί μας είχαν 9-10 παίκτες που μπορούσαν να κάνουν εξίσου καλή δουλειά, ήταν πολύ δύσκολο να ανταποκριθούμε»

Ο Μπάροους όχι μόνο δεν ήταν κακός, αλλά με την απόδοσή του (20π., 14ριμπ.) κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το τι θα επακολουθούσε. Παρόλα αυτά άπαντες στην ΑΕΚ άφηναν να εννοηθεί εκείνος θα πλήρωνε το μάρμαρο για εκείνη την ήττα και μέσα σε λίγα 24ωρα ήρθε στο προσκήνιο το όνομα του NBAer Ρουμίελ Ρόμπινσον (σ.σ. σε Χοκς, Νετς και Χόρνετς μέχρι εκείνη την περίοδο) ο οποίος είχε επιλεχθεί στο νούμερο 10 του ντραφτ το 1990.

Παρόλα αυτά ο Τζούροβιτς προσπαθούσε να τονώσει την ψυχολογία του Μπάροους ενόψει των επόμενων αγώνων, αφού οι μέρες περνούσαν και η αλλαγή του ξένου είχε... κολλήσει. Πράγματι στο ματς που ακολούθησε με τον Πανιώνιο στο «Γεώργιος Μόσχος», ο Αμερικανός έδωσε κανονικά το «παρών» και πρόσθεσε μια ακόμα εντυπωσιακή εμφάνιση στο ενεργητικό του με 24 πόντους και 17 ριμπάουντ! Παρόλα αυτά η ΑΕΚ γνώρισε νέα ήττα (με 75-72 με τρίποντο του Κικίλια στην εκπνοή) και ο Μπάροους βρέθηκε με το ενάμιση πόδι εκτός ομάδας!

Την ίδια, μάλιστα, μέρα (26/11/1994) η διοίκηση έβγαλε προς τα έξω το όνομα του σούπερ σταρ από το ΝΒΑ. Του Ρολάντο Μπλάκμαν! Όπως αποδείχθηκε η συμφωνία είχε ήδη επιτευχθεί, με τον Αμερικανό να στέλνει υπογεγραμμένο το συμβόλαιο του και άπαντες να περιμένουν την άφιξή του στο Ανατολικό Αεροδρόμιο. Μάλιστα ο Βλάντο Τζούροβιτς είχε πει κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης της ΑΕΚ: «Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα κοουτσάρω έναν παίκτη όπως ο Μπλάκμαν. Όμως εάν δεν τον δω στο γήπεδο, δεν πιστεύω ότι θα έρθει...» Η συμφωνία ανέρχονταν στα 450.000 δολάρια μέχρι το τέλος της σεζόν, με τον Λεφάκη να χειρίζεται προσωπικά το θέμα και να κλείνει τον παίκτη με... συνοπτικές διαδικασίες!

«Το μπάσκετ στην Ελλάδα ήταν σε υψηλό επίπεδο. Εκτός από εμένα υπήρχε ο Έντι Τζόνσον, στη συνέχεια ήρθε και ο Ντομινίκ Ουίλκινς, τρεις παίκτες που είχαν γράψει τη δική τους ιστορία στην Αμερική και στο ΝΒΑ. Οπότε η παρουσία μας στην Α1 ήταν κάτι το μεγάλο. Έτσι διαφημίστηκε και το ελληνικό πρωτάθλημα στις ΗΠΑ αφού παρακολουθούσαν στενά την παρουσία μας και την πορεία μας στην Ευρώπη»

Την Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 1994 ο 35χρονος (τότε) Μπλάκμαν φτάνει στην Αθήνα και στις πρώτες του δηλώσεις ως παίκτης της ΑΕΚ είχε πει: «Μου δίνεται μια τρομακτική ευκαιρία να παίξω μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο. Είναι μεγάλη πρόκληση για μένα. Ο Ρόι Τάρπλεϊ (σ.σ. με τον οποίο υπήρξε συμπαίκτης στο Ντάλας) μου είπε τα καλύτερα για το ελληνικό πρωτάθλημα και ανυπομονώ να αγωνιστώ...» Λίγο αργότερα είχε παρουσιαστεί και επίσημα σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, ενώ έχει περάσει στην ιστορία η αλήστου μνήμης ατάκα του Μιχάλη Λεφάκη: «Γι" αυτή τη μεταγραφή έχω βάλει το κεφάλι μου στην καρμανιόλα και νιώθω ένα πιστόλι να με σημαδεύει. Ελπίζω να με βγάλει ασπροπρόσωπο! Ηθελα μεταγραφική περίοδο τον Δεκέμβριο για να πάρω 3-5 παίκτες ακόμα...»

Τα επόμενα 24ωρα ο (τότε) πρόεδρος της ΑΕΚ κυνηγούσε και έναν σούπερ σταρ για τη θέση του σέντερ, θέλοντας να αντικαταστήσει τον Μίρκο Μιλίσεβιτς με ένα ακόμα μεγάλο όνομα! Μάλιστα είχαν ακουστεί παίκτες όπως οι Μόουζες Μαλόουν, Ρόμπερτ Πάρις, Κέβιν Μακ Χέιλ και Μαρκ Ίτον!!! «Η ΑΕΚ δεν είναι ο φτωχός συγγενής. Έχει ιστορία. Παρόλα αυτά δεν θα κάνω του κεφαλιού μου και θα ακολουθήσω τις οδηγίες του προπονητή» έλεγε ο Λεφάκης, με τον Τζούροβιτς να είναι σαφής: «Δεν υπάρχει σέντερ σαν τον Μιλίσεβιτς που να σημειώνει 20-25 πόντους σε κάθε ματς...» Έτσι δεν υλοποιήθηκε το... όνειρο του προέδρου για ένα ακόμη τεράστιο όνομα, με τον Σέρβο να είναι η σταθερή αξία της «Ενωσης» εκείνη τη σεζόν.

Ο Μπλάκμαν δεν μπόρεσε να αγωνιστεί στο ματς της επόμενης αγωνιστικής κόντρα στο Παγκράτι στο Μετς, αφού δεν είχε εκδοθεί το δελτίο του, με αποτέλεσμα να παρακολουθήσει το ματς από τον πάγκο, δίπλα από τον Ντέγιαν Λακίσεβιτς. Η ΑΕΚ γνώρισε νέα ήττα (σ.σ. σ" ένα ματς που ο Μπάροους έπαιξε κανονικά!) με 75-71 αλλά ο Αμερικανός δήλωνε αισιόδοξος για τη συνέχεια. Μάλιστα σ" εκείνο το ματς έγινε και μάρτυρας ενός επεισοδίου μεταξύ Ποδαρά και Κατσικάρη, με τον πρώτο να χτυπάει στο πρόσωπο τον νυν προπονητή της Μπιλμπάο! Ο λόγος; Απλούστατα είχε πάει να τον ηρεμήσει επειδή δεν πήρε μεγάλο χρόνο συμμετοχής στο πρώτο ημίχρονο, με αποτέλεσμα να φάει την... αδέσποτη από τα νεύρα του Ποδαρά.

«Καλύτερες στιγμές μου ήταν η συμμετοχή σε τέσσερα Ολ Σταρ Γκέιμ! Όμως θα επιλέξω αυτό του 1987 στο Σιάτλ που μου έδωσαν τη μπάλα για το τελευταίο σουτ, αλλά τελικά μου έκαναν φάουλ και με δύο βολές έ

«Καλύτερες στιγμές μου ήταν η συμμετοχή σε τέσσερα Ολ Σταρ Γκέιμ! Όμως θα επιλέξω αυτό του 1987 στο Σιάτλ που μου έδωσαν τη μπάλα για το τελευταίο σουτ, αλλά τελικά μου έκαναν φάουλ και με δύο βολές έστειλα το ματς στην παράταση. Είναι στιγμές που ονειρεύονταν όλα τα παιδιά της ηλικίας μου. Να έχεις δίπλα σου τον Μάτζικ Τζόνσον, τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, τον Χακίμ Ολάζουον και να παίρνεις εσύ το τελευταίο σουτ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να έχεις σημειώσει και 29 πόντους στο παιχνίδι»

Το πρώτο παιχνίδι του Μπλάκμαν με τα «κιτρινόμαυρα» έγινε στις 6/12/1994, στη φιλική αναμέτρηση με τον Ιωνικό Νκαίας (105-93 η ΑΕΚ) όπου σημείωσε 24 πόντους. Εξίσου καλή ήταν και η παρουσία του στο δεύτερο φιλικό κόντρα στον Παπάγου (21π.) αποδεικνύοντας ότι ήταν πανέτοιμος για κάνει ντεμπούτο κόντρα στον Άρη στο «Γεώργιος Μόσχος». Όπως και έγινε. Στις 11 Δεκεμβρίου 1994 ο Μπλάκμαν συστήνεται στο κοινό της ΑΕΚ και γνωρίζει την αποθέωση! Μάλιστα φρόντισε να φιλοδωρήσει την άμυνα του Άρη με 21 πόντους, αν και ήταν αρκετά άστοχος με 1/2 βολές, 4/9 δίποντα, 4/15 τρίποντα, 5 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 1 κλέψιμο και 3 λάθη.

Ο «Ρο» αγωνίστηκε σε 22 ματς με τη φανέλα της ΑΕΚ (18 στην κανονική περίοδο και 4 στα πλέι οφ) έχοντας κατά μ.ο. 19,2 πόντους (87% στις βολές, 46% στα δίποντα, 31% στα τρίποντα), 4,5 ριμπάουντ και 1,6 ασίστ. Μετά την «Ένωση» αποφάσισε να παραμείνει στην Ευρώπη για λογαριασμό της Ολίμπια Μιλάνο, ενώ έκλεισε την καριέρα του στη Λιμόζ.

Όπως θα διαπιστώσετε και από μόνοι σας, ο πάλαι ποτέ σούπερ του ΝΒΑ εξακολουθεί να είναι ερωτευμένος με την Ελλάδα και την Αθήνα, δηλώνει οπαδός της ΑΕΚ, στέκεται στις σημερινές του ασχολίες, αναφέρεται στο παρελθόν εξηγώντας ποιο ήταν το μεγάλο πρόβλημα της ομάδας, μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τον «τρελο Μίρκο» ενώ εξηγεί ότι θα είναι πάντα ευγνώμων στην ΑΕΚ που του έδωσε την ευκαιρία να συνεχίσει να παίξει μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο, ακόμη κι όταν βρίσκονταν στη δύση της καριέρας του. Ας δούμε λοιπόν τι είπε...

«Ξεχνιέται ο Τζούροβιτς; Με τίποτα!! Ήταν ένας προπονητής που ήξερε καλά το παιχνίδι, αυθόρμητος, παρορμητικός αλλά το κυριότερο; Δυναμικός χαρακτήρας. Φώναζε και ούρλιαζε όλη την ώρα!!» ενώ αρνήθηκε

«Ξεχνιέται ο Τζούροβιτς; Με τίποτα!! Ήταν ένας προπονητής που ήξερε καλά το παιχνίδι, αυθόρμητος, παρορμητικός αλλά το κυριότερο; Δυναμικός χαρακτήρας. Φώναζε και ούρλιαζε όλη την ώρα!!» ενώ αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι του... φώναζε επειδή ξενυχτούσε αρκετά συχνά: «Όχι, όχι. Δεν μου φώναξε ποτέ γι' αυτόν τον λόγο... Αν και υπήρχαν στιγμές που έμενα μέχρι αργά το βράδυ, ήμουν συνεπής στις υποχρεώσεις μου. Πάντα έδιναν τον καλύτερό μου εαυτό στα παιχνίδια και στις προπονήσεις...»

«Η ζωή μου είναι συνυφασμένη με τους Ντάλας Μάβερικς»

«Από τη μέρα που αποσύρθηκα από την ενεργό δράση αποτελώ μέλος των Ντάλας Μάβερικς. Η ομάδα στην οποία αγωνίστηκα και καταξιώθηκα στο ΝΒΑ. Βέβαια υπήρξαν και στιγμές που ήμουν σχολιαστής σε μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα των ΗΠΑ, όπως το Espn και τo Cbs, ήμουν προπονητής σε παιδιά με σκοπό την σωστή τους εξέλιξη στο μπάσκετ, αλλά η κύρια ενασχόλησή μου ήταν, είναι και παραμένουν οι Ντάλας Μάβερικς» λέει αρχικά ο «Ρο» στο SentraGoal και στέκεται στα πόστα που έχει αναλάβει κατά καιρούς στην ομάδα του Τέξας.

«Το 2000 ήμουν στο τεχνικό επιτελείο του Ντον Νέλσον και ο υπεύθυνος για τα αμυντικά συστήματα της ομάδας. Έκτοτε εκτέλεσα και χρέη ασίσταντ κόουτς στην ομάδα, ενώ τώρα βρίσκομαι σε διοικητικό πόστο. Είμαι ο διευθυντής στο τμήμα του basketball development. Επιπλέον είμαι σκάουτερ των Μάβερικς και παρακολουθώ πολύ το κολεγιακό πρωτάθλημα ενόψει και του ντραφτ. Να σου πω επίσης ότι βρέθηκα και στο τεχνικό τιμ της Ιταλίας και της Γερμανίας κάποια καλοκαίρια. Μου είχε ζητηθεί να γίνω μέλος των τεχνικών τιμ προκειμένου να βοηθήσω και εγώ από τη πλευρά μου και ομολογώ ότι πέρασα υπέροχα. Άλλωστε είχαμε κατακτήσει και μετάλλια!»

«Θα μου μείνει αξέχαστο το πρώτο μου παιχνίδι στην ΑΕΚ! Πρέπει να ήταν εναντίον του Άρη. Θυμάμαι τον κύριο Λεφάκη να μου δίνει μια ανθοδέσμη και όλοι οι οπαδοί μας που είχαν έρθει στο γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια να φωνάζουν το όνομά μου. Ήταν κάτι πολύ όμορφο. Ηταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα»

Και να `ταν οι μοναδικές του ασχολίες; «Παράλληλα ετοιμάζω και μια εταιρεία στο Μισσισσίππη, αλλά όπως σου είπα οι Ντάλας Μάβερικς κλέβουν όλο το χρόνο μου. Όμως είμαι και στο διοικητικό συμβούλιο ενός ιδρύματος όπου έχουμε στόχο να βοηθήσουμε παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν και να μάθουν πράγματα. Και τους βοηθάμε όχι μόνο σωματικά, αλλά κυρίως πνευματικά...»

«Πλέον προσπαθώ να γίνω και καλός... τενίστας!»

Συνήθως όσοι μπασκετμπολίστες αποσύρονται από την ενεργό δράση προτιμούν να... απέχουν από την αθλητική ζωή. Ίσως να παίζουν «μονά» με τους φίλους τους, αλλά ο Μπλάκμαν μας μίλησε για τη δεύτερη μεγάλη αγάπη του: «Λατρεύω το τένις! Μου αρέσει πάρα πολύ το συγκεκριμένο άθλημα... Βέβαια δεν είμαι τόσο καλός τενίστας όσο μπασκετμπολίστας, αλλά το παλεύω! (Γέλια) Δεν σου κρύβω ότι έπαιζα τένις από το λύκειο, ενώ ήμουν και στην ομάδα του κολεγίου μου στο Κάνσας. Εντάξει... Μπορώ να πω ότι το βρίσκω το μπαλάκι με τη ρακέτα (Γέλια)» και ξεκαθάρισε ότι ακόμα και τώρα μπορεί να έχει υψηλά ποσοστά στα τρίποντα:

«Ο συγχωρεμένος κύριος Λεφάκης ήταν εξαιρετικός άνθρωπος. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα μαζί του. Κανένα απολύτως. Ήταν μια σούπερ πρόκληση για μένα και η ΑΕΚ μου την πρόσφερε εκείνη την περίοδο. Είμαι ευγνώμον που μου έδωσαν την ευκαιρία να παίξω πάλι. Θα μπορούσα να πάω στο γαλλικό πρωτάθλημα ή στο ισπανικό πρωτάθλημα που γνωρίζω και τη γλώσσα ως Παναμέζος, αλλά επέλεξα την Ελλάδα! Είχε το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη και πραγματικά χάρηκα πολύ όταν άκουσα ότι υπήρχε αυτή η πρόταση»

«Μπορεί να μην παίζω μπάσκετ τώρα και να μην μπαίνω σε διαδικασία ανταγωνισμού με φίλους, αλλά μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι παραμένω καλός σουτέρ (Γέλια) Ε, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία κάνω μερικά σουτάκια αν και φέτος είμαι μακριά από το αγωνιστικό κομμάτι. Πιο παλιά έπαιζα και με τους παίκτες των Μάβερικς, αλλά όχι πια... Τώρα έχω ρίξει όλο το βάρος στην εκμάθηση μικρών παιδιών και όχι μόνο», ενώ στέκεται και στην αγαπημένη του ασχολία εκτός... αθλητισμού: «Επίσης είμαι λάτρης του κινηματογράφου, ενώ πολλές φορές βλέπουμε οικογενειακώς μια καλή ταινία στο σπίτι. Μου αρέσει να περνάω όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο με τα αγαπημένα μου πρόσωπα».

«Με την... Αθήνα κοιμάμαι και ξυπνάω!»

Η αλήθεια είναι ότι σε όλες τις συνεντεύξεις μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί κάποιος που να έχει δυσάρεστες εμπειρίες από την παραμονή του στην Ελλάδα. Θα αποτελούσε εξαίρεση ο Ρολάντο Μπλάκμαν; Εκείνος όχι μόνο έχει μείνει με τις καλύτερες των αναμνήσεων, αλλά -όπως μας είπε- κοιμάται και ξυπνάει με τη φωτογραφία της Αθήνας! «Λατρεύω την Αθήνα (σ.σ. δεν είπε Athens όπως όλοι, αλλά Αθήνα!) Η πόλη που αγάπησα όσο καμία άλλη στη ζωή μου. Αγαπώ πολύ το μέρος, τους ανθρώπους, τα πάντα. Είμαι πολύ τυχερός που έζησα, έστω και για λίγο, στη χώρα σας. Μάλιστα στην κρεβατοκάμαρα μου έχω μια μεγάλη φωτογραφία της Αθήνας! Είναι η πόλη που βλέπω πριν κοιμηθώ και η πόλη που βλέπω όταν ξυπνάω...» ήταν τα λόγια του Αμερικανού, ο οποίος συνέχισε:

«Μου έχουν λείψει πολύ οι βόλτες στη Γλυφάδα, στη Βουλιαγμένη, στη Βούλα, στην Κηφισιά... Α, ήταν πολύ ωραία όλα. Μου άρεσε πολύ η ελληνική κουζίνα, μου άρεσε να τρώω στις παραδοσιακές σας ταβέρνες και φυσικά ήμουν και fan της διασκέδασης (Γέλια)». «Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ την παραμονή μου στην Αθήνα. Γύρισα τα πάντα. Πήγα παντού. Κι ομολογώ ότι ήταν από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου. Θα έχω πάντα στην καρδιά μου την ΑΕΚ και τους οπαδούς της. Την ελληνική κουλτούρα. Το ελληνικό φαγητό. Τα πάντα. Ανυπομονώ να επιστρέψω! Ελπίζω μετά το τέλος της σεζόν στο ΝΒΑ να έρθω πάλι στην Ελλάδα που μου έχει λείψει τόσο πολύ. Να συναντήσω πάλι τους φίλους μου, τους συμπαίκτες μου, να μιλήσουμε και να διασκεδάσουμε παρέα...»

«Τρία, δύο, ένα και... τρέξιμο για τα αποδυτήρια»

«Αυτό που μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή ήταν η φιλοσοφία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τελείως διαφορετική με το ΝΒΑ. Καμία σχέση! Οι αγώνες, οι προπονήσεις, ο τρόπος που προσέγγιζαν ένα ματς... Τα πάντα. Όμως εκείνο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η παρουσία της αστυνομίας στα παιχνίδια του μπάσκετ. Ήταν κάτι το απίστευτο. Με τις ασπίδες τους προσπαθούσαν να μας προστατεύσουν από τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας. Που να έφτανε το ματς στο τέλος και να έβλεπες το χρονόμετρο να μετράει αντίστροφα... Πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα... μετά τρέξιμο για τα αποδυτήρια!! (Γέλια)» λέει ο Μπλάκμαν και εξηγεί:

«Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ την παραμονή μου στην Αθήνα. Γύρισα τα πάντα. Πήγα παντού. Κι ομολογώ ότι ήταν από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου. Θα έχω πάντα στην καρδιά μου την ΑΕΚ και τους οπαδούς της. Την ελληνική κουλτούρα. Το ελληνικό φαγητό. Τα πάντα. Ανυπομονώ να επιστρέψω! Ελπίζω μετά το τέλος της σεζόν στο ΝΒΑ να έρθω πάλι στην Ελλάδα που μου έχει λείψει τόσο πολύ»

«Πραγματικά μπορούσες να τραυματιστείς σοβαρά μέσα στο παιχνίδι. Και δεν αναφέρομαι σε απλό τραυματισμό που μπορεί να συμβεί σε ένα ματς, αλλά από ένα αντικείμενο ή οτιδήποτε άλλο!! Αν και στην κοινωνία της Ελλάδας τα πάντα ήταν εκπληκτικά, μπορούσες να περπατήσεις άνετα στο δρόμο, ο κόσμος να έρθει να σου μιλήσει και να σε αγκαλιάσει, μέσα στο γήπεδο τα πράγματα άλλαζαν μονομιάς! Η εμπειρία μου στην Ελλάδα αυτό με έμαθε! Να φοβάμαι κατά τη διάρκεια ενός αγώνα (Γέλια)».

«Είχα εντυπωσιαστεί με τον πιτσιρικά... Στογιάκοβιτς»

Αν και ο Μπλάκμαν δεν κατάφερε να κερδίσει τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό κατά τη διάρκεια της θητείας του στην Ελλάδα, του έχουν μείνει αξέχαστα τα συγκεκριμένα ντέρμπι: «Θυμάμαι που παίζαμε στη Νέα Φιλαδέλφεια (σ.σ. έτσι ακριβώς ανέφερε την περιοχή...) απέναντι στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό και το κοινό μας δημιουργούσε εκπληκτική ατμόσφαιρα! Και δεν ήταν μόνο αυτό. Ανυπομονούσα γι" αυτά τα ματς επειδή ήταν υψηλού επιπέδου. Ήταν οι καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος και ήταν πρόκληση να έπαιζες εναντίον τους...» σχολίασε ο Μπλάκμαν και έφερε στον μυαλό του έναν συγκεκριμένο παίκτη.

«Το 2000 ήμουν στο τεχνικό επιτελείο του Ντον Νέλσον και ο υπεύθυνος για τα αμυντικά συστήματα της ομάδας. Έκτοτε εκτέλεσα και χρέη ασίσταντ κόουτς στην ομάδα, ενώ τώρα βρίσκομαι σε διοικητικό πόστο. Είμαι ο διευθυντής στο τμήμα του basketball development. Επιπλέον είμαι σκάουτερ των Μάβερικς και παρακολουθώ πολύ το κολεγιακό πρωτάθλημα ενόψει και του ντραφτ»

«Μπορεί να σου ακουστεί περίεργο, αλλά μόλις είδα έναν πιτσιρικά με το όνομα Στογιάκοβιτς εντυπωσιάστηκα. Ο μικρός είχε όλα τα φόντα για να πρωταγωνιστήσει και να κάνει μεγάλη καριέρα. Όπως και έκανε! Έγινε σούπερ σταρ του ΝΒΑ, ενώ αγωνίστηκε με επιτυχία και στους Ντάλας Μάβερικς» αλλά δεν ήταν και ο μόνος που του είχε κάνει εντύπωση: «Μου άρεσε πάρα πολύ και ο Παναγιώτης Γιαννάκης, με τον οποίο αργότερα είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του και να ανταλλάξουμε απόψεις. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το μπάσκετ στην Ελλάδα ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο. Μπορεί να ακούγομαι κουραστικός, αλλά θα το λέω και θα το ξαναλέω. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ το διάστημα που πέρασα στην Ελλάδα. Ακόμα νοιάζομαι για κάποιους ανθρώπους εκεί. Και φυσικά θα νοιάζομαι για πάντα γιατί είναι μέσα στην καρδιά μου...»

«Ο Τζούροβιτς φώναζε και ούρλιαζε συνέχεια...»

Συμπαίκτες του ή όχι; «Όχι. Απλά φίλοι μου τους οποίους είχα την τύχη να γνωρίσω στην Ελλάδα. Φυσικά κρατάω επαφή μαζί τους, επικοινωνούμε και ανταλλάζουμε τα νέα μας. Όσο για πρώην συμπαίκτες μου; Μόνο με τον τρελο-Μίρκο (σ.σ. ένα μακρόσυρτο γέλιο ακούστηκε από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής)!! My man Mirko! Crazy Mirko (όπως είπε χαρακτηριστικά στη συνέχεια) Ηταν πολύ ωραία που παίξαμε μαζί. Κάναμε παρέα και ομολογώ ότι περάσαμε πολύ καλά στην ΑΕΚ», ενώ όσον αφορά τους αντιπάλους του, είπε: «Όταν ήρθα στην Ελλάδα έπαιζαν πολλοί καλοί παίκτες σε όλες σχεδόν τις ομάδες. Και αυτό ήταν που έκανε το πρωτάθλημα τόσο ανταγωνιστικό εκείνη την περίοδο. Υπήρχαν καλοί παίκτες. Ο Ολυμπιακός ήταν πολύ δυνατός, ο Παναθηναϊκός το ίδιο, ο ΠΑΟΚ, όλες οι ομάδες. Δεν ήξερες ποιος θα σου κάνει τη ζημιά...»

«Αυτό που μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή ήταν η φιλοσοφία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τελείως διαφορετική με το ΝΒΑ. Καμία σχέση! Οι αγώνες, οι προπονήσεις, ο τρόπος που προσέγγιζαν ένα ματς... Τα πάντα. Όμως εκείνο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η παρουσία της αστυνομίας στα παιχνίδια του μπάσκετ. Ήταν κάτι το απίστευτο. Με τις ασπίδες τους προσπαθούσαν να μας προστατεύσουν από τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας»

Όσο για τον προπονητή του; «Ξεχνιέται ο Τζούροβιτς; (Γέλια) Με τίποτα!! Ήταν ένας προπονητής που ήξερε καλά το παιχνίδι, αυθόρμητος, παρορμητικός αλλά το κυριότερο; Δυναμικός χαρακτήρας. Φώναζε και ούρλιαζε όλη την ώρα!! (Γέλια)» ενώ αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι του... φώναζε επειδή ξενυχτούσε αρκετά συχνά: «Όχι, όχι. Δεν μου φώναξε ποτέ γι" αυτόν τον λόγο... Αν και υπήρχαν στιγμές που έμενα μέχρι αργά το βράδυ, ήμουν συνεπής στις υποχρεώσεις μου. Πάντα έδιναν τον καλύτερό μου εαυτό στα παιχνίδια και στις προπονήσεις...»

«Στην ΑΕΚ ήμασταν εγώ, ο Μίρκο και ο Ποδαράς. Έλειπε το βάθος»

Ο Μπλάκμαν μπορεί να μην πανηγύρισε κάποιον τίτλο με την ΑΕΚ, αλλά μόνο και μόνο με την παρουσία του στο ρόστερ της ομάδας «γέμιζε» και το πρωτάθλημα της Α1: «Ξέρω γιατί δεν μπορέσαμε να κάνουμε κάτι παραπάνω με την ΑΕΚ. Απλούστατα ήμασταν μόνο τρεις παίκτες. Εγώ, ο Μίρκο και ο Ποδαράς. Και μιλάω σοβαρά. Τα υπόλοιπα παιδιά δεν ήταν στο επίπεδο που άρμοζε για να μπορέσουμε να πρωταγωνιστήσουμε και να κερδίζουμε συστηματικά τον Ολυμπιακό η τον Παναθηναϊκό. Ναι μεν δουλεύαμε πολύ για να καλύψουμε τις ατέλειες που υπήρχαν, αλλά όταν οι αντίπαλοί μας είχαν 9-10 παίκτες που μπορούσαν να κάνουν εξίσου καλή δουλειά, ήταν πολύ δύσκολο να ανταποκριθούμε. Με τον Μίρκο παίζαμε από 35-40 λεπτά, αλλά είναι δύσκολο να κερδίσεις μόνος σου μια καλή ομάδα. Κανείς μα κανείς παίκτης -όσο καλός και αν είναι- δεν μπορεί να κερδίσει μόνος του ένα σύνολο...» εξηγεί ο «Ρο» και υπογραμμίζει μεταξύ άλλων:

«Όπως σου είπα και πριν όμως το μπάσκετ στην Ελλάδα ήταν σε υψηλό επίπεδο. Εκτός από εμένα υπήρχε ο Έντι Τζόνσον, στη συνέχεια ήρθε και ο Ντομινίκ Ουίλκινς, τρεις παίκτες που είχαν γράψει τη δική τους ιστορία στην Αμερική και στο ΝΒΑ. Οπότε η παρουσία μας στην Α1 ήταν κάτι το μεγάλο. Έτσι διαφημίστηκε και το ελληνικό πρωτάθλημα στις ΗΠΑ αφού παρακολουθούσαν στενά την παρουσία μας και την πορεία μας στην Ευρώπη».

«Θα είμαι πάντα ευγνώμον στην ΑΕΚ και ας μην πληρώθηκα»

Στη συνέχεια εξήγησε ότι το να πάρει την απόφαση και να κάνει για πρώτη φορά στην καριέρα του το υπερατλαντικό ταξίδι για λογαριασμό μιας ομάδας που... χαροπάλευε (εκείνη τη περίοδο) στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας, ήταν κάτι το πολύ εύκολο! «Πίστεψέ με, ούτε που το σκέφτηκα! Ήθελα πολύ να παίξω μπάσκετ. Ήξερα ότι μπορούσα. Τότε είχα και έναν εξαιρετικό ατζέντη, τον Τζορτζ Άντριους, ο οποίος έκανε όλες τις επαφές με την Ελλάδα και την ΑΕΚ. Μου είπε ότι υπήρχε αυτή η πρόταση και την αποδέχθηκα αμέσως. Εξάλλου μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο με προσέγγισαν και το οικογενειακό κλίμα που υπήρχε στην ΑΕΚ. Δεν με νοιάζει αν δεν πληρώθηκα, αλλά χαίρομαι που μου έδωσαν την ευκαιρία να παίξω μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο. Αυτό ήθελα» και συνεχίζει:

«Ο συγχωρεμένος κύριος Λεφάκης (σ.σ. είπε τρεις φορές rest in peace mr. Lefakis) ήταν εξαιρετικός άνθρωπος. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα μαζί του. Κανένα απολύτως. Ήταν μια σούπερ πρόκληση για μένα και η ΑΕΚ μου την πρόσφερε εκείνη την περίοδο. Είμαι ευγνώμων που μου έδωσαν την ευκαιρία να παίξω πάλι. Ξέρω, μπορεί να ακούγομαι κουραστικός, αλλά πραγματικά το νιώθω αυτό που σου λέω. Θα μπορούσα να πάω στο γαλλικό πρωτάθλημα ή στο ισπανικό πρωτάθλημα που γνωρίζω και τη γλώσσα ως Παναμέζος, αλλά επέλεξα την Ελλάδα! Είχε το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη και πραγματικά χάρηκα πολύ όταν άκουσα ότι υπήρχε αυτή η πρόταση. Αυτό με ένοιαζε. Να παίξω σε υψηλό επίπεδο...»

Γιατί όμως δεν συνέχισε στην Ελλάδα και το πρωτάθλημα της Α1; «Ήθελα, αλλά δεν είχα πρόταση! Με πλησίασε τότε η καλύτερη ιταλική ομάδα και δεν το σκέφτηκα καν. Στο Μιλάνο είχα την ευκαιρία να παίξω με μεγάλους παίκτες όπως ο Μποντιρόγκα, ο Φούτσκα, ο Τζεντίλε. Και όταν έχεις δίπλα σου πολλούς καλούς παίκτες, μπορείς να φτάσεις πολύ ψηλά. Γι" αυτό και είχαμε κατακτήσει τότε πρωτάθλημα και κύπελλο στην Ιταλία, ενώ είχαμε φτάσει μέχρι τον τελικό του κυπέλλου Κόρατς. Πήραμε δύο στους τρεις τίτλους. Στην ΑΕΚ δεν μπορούσαμε. Έτσι απλά. Ξέρεις τι είναι να είσαι το πρώτο όνομα στην ομάδα με μεγάλη θητεία στο ΝΒΑ όπως εγώ και ταυτόχρονα να παίζεις μαζί με τον τεράστιο Μποντιρόγκα; Έλα φίλε μου.. Πώς να μην κατακτήσεις τα πάντα;».

«ΑΕΚάρα για πάντα. Λατρεύω τον δικέφαλο»

Αν και όπως μας είπε στην Ολίμπια Μιλάνο είχε την ευκαιρία να κατακτήσει τίτλους, η ομάδα που θα μείνει για πάντα στη καρδιά του είναι η ΑΕΚ! «ΑΕΚάρα!! Ξέρω ότι δεν τα πάει καλά τώρα, αλλά πάντα θα είμαι οπαδός της! Εξάλλου μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση το έμβλημα. Ο δικέφαλος αετός! Δικεφάλος αετός man! (σ.σ. σε αυτό το σημείο μιμήθηκε και τη φωνή του αετού γελώντας ακατάπαυστα). Δεν θα σταματήσω ποτέ να υποστηρίζω την ΑΕΚ» και στάθηκε στο παιχνίδι που δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ:

«Σίγουρα το πρώτο μου στην Ελλάδα! Πρέπει να ήταν εναντίον του Άρη. Θυμάμαι τον κύριο Λεφάκη να μου δίνει μια ανθοδέσμη και όλοι οι οπαδοί μας που είχαν έρθει στο γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια να φωνάζουν το όνομά μου. Ήταν κάτι πολύ όμορφο. Ηταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα», ενώ εξήγησε ότι ακόμα και σήμερα παρακολουθεί τις ελληνικές ομάδες:

«Σε γενικές γραμμές μου αρέσει πολύ το ελληνικό μπάσκετ. Ακόμα παρακολουθώ τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό που παραμένουν από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης» ωστόσο δεν ήθελε να αποκαλύψει τα ονόματα των παικτών που έχει ξεχωρίσει από τις δύο ομάδες για το ΝΒΑ! «Λόγω της θέσης μου καταλαβαίνεις ότι δεν μπορώ να πω κάτι. Απλά λέω ότι παρακολουθώ κάποιους παίκτες, αλλά λόγω του ότι έρχεται το ντραφτ σε δύο-τρεις μήνες περίπου δεν μου είναι εύκολο να μπω σε λεπτομέρειες».

Όμως τι είναι αυτό που του έχει λείψει περισσότερο από την Ελλάδα; «Αναμφισβήτητα οι βόλτες στη Γλυφάδα, στη Βουλιαγμένη, στη Βούλα, στην Κηφισιά... Α, ήταν πολύ ωραία όλα. Μου άρεσε πολύ η ελληνική κουζίνα, μου άρεσε να τρώω στις παραδοσιακές σας ταβέρνες και φυσικά ήμουν και fan της διασκέδασης (Γέλια)».