Aνοιχτή επιστολή προς Γκέντζογλου και Μανωλά

Αγαπητοί κύριοι Γκέντζογλου και Μανωλά,

Σας παρακαλώ να μου επιτρέψετε να σας αποκαλώ Σάββα και Κώστα και να σας απευθύνομαι στον ενικό! Όχι γιατί είμαι λίγο μεγαλύτερός σας, αλλά γιατί νιώθω σαν να σας ξέρω όπως νιώθουν πάντα οι οπαδοί για τους παίχτες της αγαπημένης τους ομάδας - ειδικά τους πιο μικρούς κι ελπιδοφόρους αισθάνονται σαν να τους έχουν αναθρέψει! Σας γνωρίζω λοιπόν κι έχω επενδύσει σ'εσάς πολύ πριν γίνετε πασίγνωστοι στο ευρύ κοινό και τράβήξετε και το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων...

Θυμάμαι, Σάββα,

εφημερίδες, sites και ψαγμένες οπαδικές συζητήσεις για την αλματώδη εξέλιξή σου, την πίστη του Ντέμη στο πρόσωπό σου, τα στοιχήματα ότι θα είσαι ο πρώτος από μια αξιόλογη γενιά πιτσιρικάδων που θα καθιερωθεί. Προσδοκίες που δικαίωσες με την σταδιακή καθιέρωσή σου στον κορμό από τον οποίο βγαίνει η ενδεκάδα τα τελευταία τρια χρόνια, την ένίοτε αρχοντική σου παρουσία στα χαφ, την ικανότητά σου να παίζεις βλέποντας γήπεδο. Θυμάμαι, Κώστα, το σήριαλ της υπογραφής σου στην πρώτη ομάδα, την επιμονή του Στελάρα(ένας είναι ο Στελάρας!) στο πρόσωπό σου (που παραλίγο να στείλει εκτός ομάδας τον, επίσης τεράστιο, Τόνι), τις ελπίδες από τις πρώτες σου εμφανίσεις, κάποιους να μιλάνε για νέα 20ετία με το Μανωλά το νεότερο, την ψυχή και τον τσαμπουκά σου στο δρόμο προς την καθιέρωση.

Γράφω λίγες ώρες μετά τη νίκη της ΑΕΚ επί του ΠΑΣ με 2-1, έχοντας ακόμη τις φωνές των αδελφών στο ΟΑΚΑ στα αυτιά μου και μια φωνή βραχνή από τα πανηγύρια. Η ΑΕΚ παρά τις απουσίες έκανε μια ηρωική προσπάθεια και τα κατάφερε καλά, κάνοντας μας υπερήφανους και αποδεικνύοντας πως είναι η πιο «αγαπησιάρικη» ομάδα. Αναρωτιέμαι ποια είναι τα δικά σας συναισθήματα παρακολουθώντας την προσπάθεια των συμπαικτών και φίλων σας...Σας φαντάζομαι να νιώθετε σαν να σας αποκλείσανε από ένα πάρτι στο οποίο θα μπορούσατε να είστε καλεσμένοι...

Και όμως, Σάββα και Κώστα,μόνοι σας αποκλείσατε τους εαυτούς σας! Εσείς επιλέξατε το δρόμο της ρήξης με τον προπονητή, εσείς βάλατε, έστω στιγμιαία, τον εαυτό σας πάνω από το καλό της ομάδας...Εσείς θελήσατε να ξεχωρίσετε από το σύνολο, παρασυρθήκατε από αιτήματα και συναισθήματα και διεκδικήσατε με, εκ των πραγμάτων, λανθασμένο τρόπο το όποιο δίκιο σας. Κάπως έτσι τα φώτα της δημοσιότητας στράφηκαν πάνω σας με πληθώρα αρνητικών κριτικών, αναφορές στα όποια λάθη και παικτικές ατέλειες έχετε(φυσιολογικότατα!), υπαινιγμούς για τους χαρακτήρες σας και φτάσαμε να θεωρείστε υπεύθυνοι για ό,τι πάει στραβα στην ΑΕΚ! Πέρα από το ότι αυτό είναι προφανώς άδικο, είναι πολύ κρίμα να συμβαίνει σε μια εποχή που η παρουσία σας στην ομάδα θα μπορούσε κι εκείνη να βοηθήσει και εσάς να αναδείξει...

Δε γράφω για να το παίξω ηθικοδιδάσκαλος, ούτε εκπροσωπώ κανέναν άλλον και ίσως να μη δικαιούμαι να σας «νουθετώ». Και αναγνωρίζω ότι δεν έχω βιώματα...αποδυτηρίων, δεν έχω ζήσει από μικρή ηλικία την πίεση χιλιάδων ανθρώπων στο γήπεδο και δεν έχω μείνει ποτέ ως σήμερα