Βία; Ποια βία;

Πάλι εκπλαγήκαμε. Και πάλι επιβεβαίωσαμε τους όρους του παιχνδιού. Της τηλεοπτικής δημοκρατίας (μας). Η κυρία Δούρου και η κυρία Κανέλλη δεν είναι ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο θύματα βίας από συνανθρώπους και συμπολίτες που γαλουχούνται με βία ή επιλέγουν τη βία ή καταφεύγουν στη βία ή υφίστανται τη βία. Κάθε μέρα.
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για αυτή τη βία.
Για τη βία που ασκείται στα σχολεία. Και υποθάλπεται. Έλα μωρέ, παιδιά είναι…
Για τη βία στους δρόμους της Αθήνας από ημεδαπούς και αλλοδαπούς νταβατζήδες απέναντι σε ανήμπορες πόρνες. Πουτάνες είναι, εσένα τι σε νοιάζει;
Για τη βία του εξευτελισμού οροθετικών, εξαρτημένων ιερόδουλων. Αλλά όχι των ευηπόληπτων αστών που μεταφέρουν τον ιό HIV στο καθωσπρέπει μικροσύμπαν τους.
Για τη βία απέναντι στον ομοφυλόφιλο, στον πούστη, στην αδελφή, στη λεσβία, στην τρανς. Σε οποιονδήποτε άλλο. Για σκέψου, αύριο έχουμε το Gay Pride. Πάλι οι αδελφές θα κλείσουν τους δρόμους.
Για τη βία της απαξίας στον επέτη, τον μετανάστη που βαφτίσαμε την ύπαρξή του λαθραία, στον άστεγο. Σε αυτούς που προτιμάς να δίνεις οίκτο αφειδώς. Ποτέ όμως ένα ευθυγραμμισμένο βλέμμα.