«Μισό να απεργήσω ένα πεντάλεπτο και επιστρέφω να σας εξυπηρετήσω»

Ποιο είναι το πιο διάσημο κινηματογραφικό φιλί ανάμεσα σε δύο άνδρες στον ελληνικό κινηματογράφο;

Πριν φτάσουμε στο «μισό να απεργήσω ένα πεντάλεπτο και επιστρέφω να σας εξυπηρετήσω», μερικά απλά πράγματα για τις απεργίες που στην Ελλάδα πάνε να γίνουν πιο συχνές και πιο σύντομες από τα one night stands στο Μανχάταν. Χωρίς να υποτιμήσω την ικανότητα της χώρας να ξεφτιλίζει κάθε έννοια, οι απεργίες είναι κάτι άλλο.

Με κάθε λογική, απεργία είναι η άρνηση να παρασχεθεί εργασία μέχρι να ικανοποιηθούν συγκεκριμένα αιτήματα των εργαζομένων. Κονομάει δηλαδή το αφεντικό, οι εργαζόμενοι δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες, πεινάνε και λένε: «Σταματάμε να δουλεύουμε, ρε κερατά, να σταματήσεις να βγάζεις. Μέχρι να μας δώσεις κι εμάς τα αναλογούντα. Να βγάζεις εσύ αλλά να ζούμε σαν άνθρωποι κι εμείς». Και πλακώνονται οι εργάτες στην απεργία, το αφεντικό βλέπει τα φουγάρα να σβήνουν, δεν ξέρει πώς θα καλύψει τις υποχρεώσεις του χωρίς τη δουλειά των απεργών και πριν αρχίσει να τραγουδάει ο Νταλάρας κάθονται όλοι μαζί σε ένα τραπέζι για να βγάλουν άκρη. «Τόσα δίνω. Πόσα θες;» και υπογράφουν ή η απεργία συνεχίζεται. Αυτή είναι η κλασική εργοστασιακή απεργία, η οποία ομολογουμένως με τα χρόνια μεταλλάχθηκε, αλλά ένα στοιχείο μένει ίδιο: η απεργία είναι το έσχατο μέσον του εργαζομένου που αποφάσισε να φτάσει στα άκρα. Είναι και ο λόγος που στην Ευρώπη οι απεργίες είναι σπάνιες.