Σύνδρομο υπερπροπόνησης

Το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαιτεί από τους ποδοσφαιριστές να τρέχουν πολλά χιλιόμετρα σε έναν αγώνα, μέρος των οποίων γίνεται σε πολύ ψηλές εντάσεις.Για να εξασφαλιστούν αυτές οι ικανότητες χρειάζονται πολύ «σκληρές» προπονήσεις. Η σκληρή όμως προπόνηση, που δε χαρακτηρίζεται από σωστή μεθοδολογία, δεν εξασφαλίζει πάντοτε τη βελτίωση της απόδοσης αλλά αντιθέτως, πιθανόν να οδηγήσει στη βραχυπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη μείωση της.Η προσπάθεια των ποδοσφαιριστών να κρατηθούν σε αυτό το ψηλό επίπεδο απόδοσης, απαιτεί από αυτούς την κινητοποίηση όλων των ψυχικοσωματικών ικανοτήτων που διαθέτουν, κάτι που ο οργανισμός του ανθρώπου αποδίδει μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, κυρίως για την αντοχή του κάτω από ακραίες συνθήκες. Αυτή η κινητοποίηση μπορεί να επιφέρει πολλούς κινδύνους για την υγεία και τη βιολογική απορύθμιση του οργανισμού. Τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα του συνδυασμού αυτού είναι η δημιουργία ενός βιολογικού φαινομένου με την ονομασία «σύνδρομο υπερκόπωσης ή υπερπροπόνησης».Κατά τη διάρκεια της σεζόν αρκετοί ποδοσφαιριστές παρουσιάζουν περιόδους με συμπτώματα ανεξήγητης κόπωσης, ψυχοσωματικής εξασθένισης και ταυτόχρονα μια σαφή μείωση της αγωνιστικής τους επίδοσης. Αν δεν υπάρχει μια εμφανής πάθηση που να δικαιολογεί την ύπαρξη αυτών των συμπτωμάτων, τότε μιλάμε για το σύνδρομο υπερκόπωσης ή υπερπροπόνησης, μια συνεχής διανοητική, σωματική, συναισθηματική κατάπτωση που εμφανίζεται ως αποτέλεσμα αυξημένων και παρατεταμένων χρονικά προπονητικών επιβαρύνσεων σε επίπεδο έντασης μεγαλύτερο από αυτό που μπορεί να αντέξει ο ποδοσφαιριστής. Τις προπονητικές επιβαρύνσεις τις χαρακτηρίζουν οι ανεπαρκείς περίοδοι ανάληψης που έχουν ως αποτέλεσμα την αδυναμία του οργανισμού να αντισταθεί σε αυτές τις αυξημένες υποχρεώσεις.Οι Χόλεϊ και Σοέν (2003), ορίζουν την υπερκόπωση ως εξής: «Η υπερβολική προπόνηση με ανεπαρκή ξεκούραση επιφέρουν πολύ φόρτο στους μύες, συνδέσμους και οστά. Επιπρόσθετα, οι στρεσογόνοι παράγοντες στη ζωή του ποδοσφαιριστή προσθέτουν στο φόρτο (στρες) με αποτέλεσμα την αδυναμία του σώματος να αποκαταστήσει τις «ζημιές» επιφέροντας χρόνια μείωση της απόδοσης».ΣυμπτωματολογίαΠρόσφατες αξιόπιστες επιστημονικές μελέτες έχουν αποκαλύψει ότι ο ορισμός της συμπτωματολογίας του συνδρόμου έχει δύο σκέλη. Το πρώτο είναι η μεταβολή του θυμικού και η συμπεριφορά του αθλητή, ενώ παράλληλα η διέγερση του συμπαθητικού νευρικού συστήματος επιφέρει σε σημαντικό βαθμό ποικιλία λειτουργικών μεταβολών. Οι τελευταίες εκτός από τα συμπτώματα ή τις ενοχλήσεις που προκαλούν, επηρεάζουν αρνητικά τη φυσική κατάσταση του ποδοσφαιριστή.Σε μια τέτοια κατάσταση ο ποδοσφαιριστής παρουσιάζεται αδικαιολόγητα εκνευρισμένος, είναι ανυπάκουος, εριστικός και υπερευαίσθητος στην κριτική. Παρουσιάζεται άκεφος, αδιάφορος, μελαγχολικός και μειώνεται σημαντικά ο ενθουσιασμός του, ενώ έχει φόβους για τον αγώνα και δεν διασκεδάζει άλλο στην προπόνηση. Διαπράττει εύκολα λάθη που κάνουν ακόμη και αυτόν τον ίδιο να απορεί. Δεν είναι συγκεντρωμένος, δύσκολα μπορεί να διορθώσει τ