Όταν το δίκαιο φτάνει να γίνεται νόμος…

Το σκεπτικό της απόφασης της ολλανδικής ομοσπονδίας για την επανάληψη του αγώνα Κυπέλλου Άγιαξ-Άλκμααρ δεν το γνωρίζουμε. Και γενικότερα, αν και λίγες μέρες νωρίτερα η κόκκινη κάρτα του Κοσταρικανού γκολκίπερ Εστέμπαν Αλβαράδο είχε ακυρωθεί και φαινόταν προς τα πού πήγαινε το πράγμα, το θέμα πέρασε μάλλον στα «ψιλά» στον ελληνικό Τύπο –ή, έστω, δεν πήρε την έκταση που, κατά τη γνώμη μου, του άξιζε να πάρει.

Βλέπετε, στην Ελλάδα, είτε αγνοούμε τους νόμους εντελώς είτε τους εφαρμόζουμε κατά το πλέον αυστηρό γράμμα

τους και μόνο. Έτσι, όμως, ουσιαστική χρήση τους, δεν κάνουμε! Διότι οι νόμοι εκφράζουν σε μια συγκεκριμένη (τη νομική) γλώσσα, μια ανάγκη που άπτεται του δικαίου και, συνεπώς, όπως ακριβώς δεν είναι σωστό να παρακάμπτονται, έτσι ακριβώς δεν είναι σωστό και να «στραγγαλίζονται» εντός των λέξεών τους.

Εννοώ: όταν βλέπεις έναν πανύβλακα να έχει περάσει από καμιά πενηνταριά σεκιουριτάδες ανενόχλητος και να διασχίζει μισό γήπεδο τρέχοντας για να ρίξει τη θανατηφόρα κλωτσιά του θανάτου του σίφου Σιν Τσιαο Τσακ (Νόρις) σ’ έναν γκολκίπερ, τι λες –ως εδώ; Ότι το χρειάζεται το μπερντάκι του, ή όχι; Λες ότι το χρειάζεται. Πάμε παρακάτω.

Παρακάτω, βρίσκεται η αντίδραση του γκολκίπερ. Τι πρέπει, άραγε να κάνει; Να κάτσει να φάει την κλωτσιά; Να γυρίσει και την άλλη πλευρά να φάει κι άλλη μία; Να αποκρούσει την κλοτσιά; Μάλλον το τρίτο, έτσι; Ε, αυτό έκανε. Και μετά, τα πήρε στο κρανίο και προσπάθησε να ρίξει κι εκείνος δυό κλοτσιές, τρεις, στον πανύβλακα. Σωστή αντίδραση; Ναι ή όχι;

Και εδώ έρχεται αυτό που συζητούσαμε πιο πάνω: ποιος κρίνει το «σωστό» και το «λάθος» σ’ αυτήν την περίπτωση; Το γράμμα του νόμου ή το πνεύμα του; Σύμφωνα με το γράμμα του νόμου, ο παίκτης έπρεπε να δεχθεί –όπως και έγινε- κόκκινη κάρτα. Σύμφωνα με το πνεύμα του όμως; Τι; Επειδή είναι ποδοσφαιριστής, δηλαδή, χάνει το δικαίωμά του στην αδρεναλίνη, ενώ μόλις έχει δεχθεί επίθεση στο χώρο εργασίας του, στον οποίο κάθε μέτρο για την προστασία του έχει θεωρητικώς ληφθεί αλλά και αποτύχει οικτρά;

Οι Ολλανδοί, πήραν το θάρρος και αποφάσισαν με βάση το δεύτερο. Κατ’ αρχήν ακύρωσαν την κόκκινη κάρτα, θεωρώντας ότι το περιστατικό δικαιολογούσε και την υπερβολική (και με το γράμμα του νόμου κολάσιμη) αντίδραση του Αλβαράδο. Και στη συνέχεια, αποφάσισαν για να μη μείνουν σκιές (από τη στιγμή που η Άλκμααρ έμεινε ΑΔΙΚΑ με δέκα παίκτες), να επαναληφθεί το ματς.

Επαναλαμβάνω: το σκεπτικό πίσω από την απόφαση δεν το γνωρίζουμε. Είμαι βέβαιος όμως ότι δεν υπάρχει κανονισμός που να προβλέπει την επανάληψη του αγώνα –για να μην πω και την ακύρωση της κόκκινης- για τέτοιους λόγους. Απλώς, οι Ολλανδοί ερμήνευσαν τους νόμους όσο ευρύτερα γινόταν, με γνώμονα το τι θεωρεί ο μέσος άνθρωπος ΔΙΚΑΙΟ και δικαιολογημένο.

Ο μέσος άνθρωπος ξέρει ότι άμα μια ομάδα μείνει κακώς με δέκα παίκτες, το δίκαιο είναι να της ξαναδοθεί η ευκαιρία να παίξει το ματς στα ίσα. Και ξέρει επίσης ότι αν κάποιος σου επιτεθεί με αγριότητα για ν