Μέρες του '97 ή του '99;

Επιστροφή στο μέλλον! Φτάσαμε τελικά σε πέμπτο αγώνα όπου δεν υπάρχει... αύριο. Ο νικητής το Σάββατο στο ΣΕΦ θα είναι και πρωταθλητής. Στον Ολυμπιακό λοιπόν ονειρεύονται μέρες του '97 (είναι η τελευταία χρονιά που το πρωτάθλημα πήγε στον Πειραιά) και στον Παναθηναϊκό μέρες του ΄99 (τότε που κατέκτησαν τον τίτλο μέσα στο Φάληρο).

Ο Παναθηναϊκός

έφτασε δίκαια στη νίκη και στο 2-2 παίρνοντας σημαντική ψυχολογική ανάσα. Οι 29 πόντοι στην τελευταία περίοδο αλλά και οι «απαντήσεις» στην πίεση του Ολυμπιακού στα κρισιμα λεπτά πριν το τέλος μένουν ως «προίκα» στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Τότε που πήρε μεγάλα καλάθια από τον Στίβεν Σμιθ, από τον Στράτο Περπέρογλου κι από τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Τότε που είδε τον Νικ Καλάθη μετά από δύο σερί "τούβλα" έξω από τα 6,75 μέτρα (αν και πρόκειται και στις δύο φορές για λάθος του Διαμαντίδη που έπρεπε να τις πάρει πάνω του τις φάσεις) βρήκε το σθένος να εκτελέσει και τρίτο σουτ τριών πόντων και να ευστοχήσει.

Η κυριαρχία στα ριμπάουντ (44 έναντι 28), οι περισσότερες κατοχές (78-70) για πρώτη φορά στη σειρά, το γεγονός ότι για πρώτη φορά- επίσης- στους τελικούς οι "πράσινοι" είχαν καλό ποσοστό (40%) στα τρίποντα αλλά και το ότι περιορίστηκαν σημαντικά οι λύσεις του Ολυμπιακού (μόνο ο Λο ήταν ουσιαστική απειλή για τους παίκτες του Ομπράντοβιτς) ήταν από τα πλέον θετικά στοιχεία.

Απ' εκει και πέρα, ο εγωισμός του Μάικ Μπατίστ που απέδειξε πόσο μεγαλος παίκτης είναι όπως και η κλάση του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους έδωσαν άλλη ταχύτητα στον Παναθηναϊκό. Με τον Λιθουανό στο παρκέ ο Παναθηναϊκός είναι... άλλη ομάδα σε δημιουργία, εμπνεύσεις, κυκλοφορία μπάλας, σύνεση και λύσεις. Ο δε Μπατίστ είναι από άλλο ανέκδοτο. Το έχουμε γράψει πολλές φορές: Στα 35 του χρόνια έχει το κίνητρο 20χρονου, τον εγωισμό και την περηφάνεια μεγάλου παίκτη. Ο Μάικ ΔΕΝ αντέχει να χάνει. Και το κατάλαβαν όλοι στο ΟΑΚΑ το βράδυ της Τετάρτης με την κυριαρχική του παρουσία.

Πάμε λοιπόν για ένα ματς. Για τελικό, σαν νοκ άουτ παιχνίδι, το Σάββατο. Τα τέσσερα ματς, εκτιμώ, ότι μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Είναι άλλη υπόθεση ο πέμπτος τελικός όπου πλέον δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για καμία ομάδα. Εχουμε μέρες όμως για να τα λέμε...

ΥΓ: Ο Παναθηναϊκός τελικά δεν δικαιούται να κερδίσει ένα ματς. Πάντα θα «φταίει» η διαιτησία. Τη σιχαίνομαι αυτή τη συζήτηση αλλά το θέμα έχει καταντήσει αηδία.

ΥΓ1: Το «κολπάκι» είναι πολύ παλιό κι εμείς οι «γέροντες» στη δουλειά το γνωρίζουμε καλά. Μιά «είδηση» μεταφέρεται σε «άκυρο» ξένο σάιτ για να αναδημοσιευτεί στην Ελλάδα και να γίνει ο «ντόρος». Έλα όμως που ο «κομιστής» την πάτησε! Η δημοσιογραφία τελικά έχει «συνδεθεί» από ορισμένους με το παραγοντιλίκι.

ΥΓ2: Στο θέμα της παραμονής του Ομπράντοβιτς καλά θα κάνουμε να μη βιαζόμαστε. Ούτε και να βγάζουμε συμπεράσματα. Οι Γιαννακόπουλοι και ο Ομπράντοβιτς δεν χρειάζεται να...ξανασυστηθούν. Γνωρίζονται καλά, συζήτησαν και θα ξανασυζητήσουν. Αυτα προς το παρόν και ψυχραιμία σε όλους.