Καλωσόρισες, ΠΑΛΙΚΑΡΕ!

Είναι στιγμές που τα λόγια δεν μπορούν να τις αποτυπώσουν, που ένα κομμάτι χαρτί, ή ένα ηλεκτρονικό κείμενο δεν είναι δυνατό να τις εξηγήσει.

Μονάχα η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να τις… αποκρυπτογραφήσει και να τους δώσει τη σωστή τους διάσταση και ερμηνεία. Ο Στράτος Περπέρογλου ήταν δίχως αμφιβολία το κεντρικό πρόσωπο στην αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με το Περιστέρι. Όλοι κρέμονταν από τα χείλη του Ζέλικο Ομπράντοβιτς,

πότε θα κάνει το νεύμα δηλαδή στον Στράτο να περάσει στο παιχνίδι. Άλλωστε από τις 18 Ιουλίου όταν και διαγνώσθηκε ο θρόμβος στο πόδι του, μοιάζει να έχει περάσει ένας αιώνας. Τα μακριά μαλλιά του διεθνούς φόργουορντ (δεν κουρεύτηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της αναμονής) όλο αυτό το διάστημα, ήταν ο μάρτυρας του χρόνου.

Ο Στράτος κάθε μέρα ανέβαινε και ένα σκαλί στο προσωπικό του Γολγοθά, καθώς δεν είχε να κάνει μονάχα με το πρόβλημα που έθεσε σε κίνδυνο ακόμη και την ίδια του τη ζωή, αλλά έπρεπε να παλέψει και με το άγνωστο. Αυτό που κανείς δεν μπορούσε να απαντήσει. Όποιον και αν ρωτούσε, όσο εξειδικευμένος και αν ήταν, δεν μπορούσε να του απαντήσει, για την ημερομηνία της επιστροφής του.

Όλο αυτό το διάστημα λοιπόν, το βοηθητικό του ΟΑΚΑ και η αίθουσα με τα βάρη έγιναν το δεύτερο σπίτι του «Πέρπε». Υπήρχαν μέρες που το χαμόγελο διαδεχότανε το «χαστούκι» της νέας …υπομονής, υπήρχαν ώρες που ο Στράτος λύγιζε. Εκεί αναλάμβαναν, όμως, δράση, από την οικογένειά του και την κοράκλα του, μέχρι τον Σάββα, τον Αντώνη, τον Πάρη, τον Άκη, τον Νίκο, τον Μάνο, τον Ανδρέα, τον Ζέλικο, τον Δημήτρη, τον Γιάννη, τον Λεωνίδα, τον Σταύρο, τον Θανάση και φυσικά όλους τους συμπαίκτες και τους ανθρώπους της ομάδας που τον κράτησαν όρθιο.

Να λοιπόν που ήρθε η ώρα και ο Στράτος Περπέρογλου έβαλε τα «καλά» του κι από την άκρη του πάγκου που παρακολουθούσε τα παιχνίδια μπήκε στο παρκέ. Το τι θα δώσει αγωνιστικά είναι λίγο πολύ γνωστό. Από τις ανάσες στον Σάτο που έβγαλε «ρίζες» στο παρκέ, μέχρι το σταμάτημα στο… ξεχείλωμα του Καϊμακόγλου στις θέσεις «3» και «4». Κι από ένα καλό ποστάρισμα, μέχρι μία κούπα. Γιατί η επιστροφή του σημαίνει πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά που φαντάζεται ένας απλός φίλαθλος. Καλωσόρισες, ΠΑΛΙΚΑΡΕ!