Καλά που υπάρχουμε και βλέπετε καμιά διάκριση

Ρε συ πως τα φέρνει έτσι η ζωή. Ο Ζαγοράκης που είναι πρόεδρος του ΠΑΟΚ σήκωσε το ευρωπαϊκό του 2004, ο Σαλπιγγίδης με δικό του γκολ έστειλε την εθνική στο Μουντιάλ, ο Φωτάκης την έστειλε με δικό του γκολ στο ευρωπαϊκό του 2012 στην Πολωνία και στη δεύτερη πατρίδα μου, την Ουκρανία.

Κοίτα να δεις που οι «μπουγάτσες» όπως μας λένε, αυτή τη στιγμή έχουν περισσότερους παίκτες από οποιονδήποτε άλλο στα αντιπροσωπευτικά

μας συγκροτήματα. Σήμερα είναι σύνολο 13, αλλά πιστεύω πως ο Γεωργιάδης με τον Βιεϊρίνια θα τους κάνουν 15.

Πρώτα απ όλα, να ξεκαθαρίσω πως όταν έχεις ένα είδος μπουγάτσας, είσαι ένας άνθρωπος κενός. Άσχετο, αλλά ήθελα να το γράψω κάπου και δε με παίρνει να αφιερώσω ένα ολόκληρο ποστ στη μπουγάτσα. Το είχα κάνει μια φορά στο παρελθόν, αλλά ήμουν … ανώριμος τότε.

Στους 15 βέβαια, μπορώ να προσθέσω, αν μου επιτρέπετε βέβαια, τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, αυτό το γνήσιο τέκνο της οικογένειάς μας που ξέρει όλα τα συνθήματα της ομάδας απ έξω. Ειδικά αυτά που έχουν να κάνουν με τη στατιστική, καλύτερα από ποίημα την 28η Οκτωβρίου στο σχολείο τα λέει.

Κάποιοι ενοχλήθηκαν βέβαια επειδή ένα παιδί λειτούργησε αυθόρμητα. Στην Ελλάδα του θεαθήναι, της ηθοποιίας και των απατεώνων, ο αυθορμητισμός τιμωρείται. Εγώ συνιστώ στο νεαρό διεθνή να συνεχίσει να είναι αυθόρμητος και αν μπορεί ας μου στείλει και ένα μέιλ να του στέλνω ότι καινούργιο βγαίνει σε σύνθημα. Εκεί στη ξενιτιά, οι ώρες περνάνε δύσκολα.

Εννοείται πως η πόρτα του Κυριάκου Παπαδόπουλου θα είναι ανοιχτή για τον ΠΑΟΚ, όπως για έναν ακόμη διεθνή παίκτη που ξέρουμε πόσο αγαπάει την ομάδα μας.

Αλήθεια! Είχε ποτέ στην ιστορία της η εθνική δύο ποδοσφαιριστές από το ίδιο χωριό; Νομίζω πως αυτό που συμβαίνει σήμερα με Αβραάμ και Κλάους, δεν πρέπει να έχει καταγραφεί στα παγκόσμια χρονικά. Εξαιρούνται τα αδέρφια βέβαια, όπου τέτοιες περιπτώσεις έχουμε δει πολλές. Το ιστορικό Λάκκωμα έχει το ρεκόρ.

Εγώ γενικά δεν είμαι φαν της εθνικής, αλλά στη φάση που βρίσκεται σήμερα η κοινωνία μας τη βλέπω με συμπάθεια. Συν του ότι προπονητής της είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Παίζει και αυτό τον ρόλο του.

Κλείνοντας, μεγάλωσα πηγαίνοντας στο Χαριλάου με τα πόδια, αγοράζοντας εισιτήριο από προποτζήδικο ή την ΘΥΡΑ 4 ή το Κορδελιό ή τη Νεάπολη. Έμπαινα στο πέταλο, έβλεπα το παιχνίδι, δεν πετύχαινα ποτέ Αριανούς αφού οι κατευθύνσεις ήταν διαφορετικές να υποθέσω και έφευγα με τα πόδια.

Απορώ, γιατί έχει γίνει τόσος ντόρος για τα εισιτήρια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Ας πάρει ο ΠΑΟΚ το ένα πέταλο και ας δώσει το άλλο στον δεύτερο γύρο. Όλες οι άλλες κουβέντες που γίνονται, είναι για λαϊκή κατανάλωση. Μια χαρά περνούσαμε ως πιτσιρικάδες, γιατί να υπάρχει τώρα πρόβλημα;