Από τη «φτώχια» στην καταξίωση… (Ποιος… Δομάζος; Ζαραδούκας!)

Από τα ελληνικά γήπεδα (που κάποτε ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση, κανονικές κινητές… λαιμητόμοι) πέρασαν τεράστιοι ποδοσφαιριστές, πολλοί από τους οποίους θα μπορούσαν να κάνουν τεράστια καριέρα σε πραγματικά μεγάλες ομάδες του εξωτερικού.

Κι ήταν αλήθεια παίχτες-ορχήστρες, απ’ αυτούς που μπορούσαν (και κατά καιρούς το έκαναν) να πάρουν μόνοι τους ένα παιχνίδι.

Από δεκάρια; Σε βάθος χρόνου, να φαν κι οι κότες! Μίμης Δομάζος, Μίμης Παπαϊωάννου (που μπορούσε με την ίδια άνεση να παίζει και μπροστά), Γιώργος Κούδας, είναι μια… αγία τριάδα της μεσαίας γραμμής.

Ο συγκλονιστικός

Γιώργος Δεληκάρης ήταν από μόνος του ειδική και ξεχωριστή κατηγορία, όπως και μεταγενέστερα ο Βασίλης Χατζηπαναγής, ενώ βέβαια δίπλα σ’ αυτούς υπήρξαν χαφ… χαφάρες! Από τον παίχτη-ορχήστρα Τάκη Λουκανίδη, μέχρι τους Κώστα Ελευθεράκη, τον αφανή Στάθη Χάϊτα, τους Θεσσαλονικείς Σταύρο Σαράφη, Ντίνο Κούη, Χρήστο Τερζανίδη και κάμποσους άλλους.

Βγήκαν και μεταγενέστεροι παιχταράδες με τεράστια ευφυΐα όπως ο Βασίλης Καραπιάλης, και βέβαια κυνηγοί… θάνατος, όπως ο Δημήτρης Σαραβάκος (με τη μεγάλη Γιουβέντους στο κατόπι του!), ο Θωμάς Μαύρος που… ακόμα σκοράρει, ο Νίκος Αναστόπουλος και ο Μάϊκ Γαλάκος βέβαια, αλλά και προγενέστεροι όπως ο Γιώργος Σιδέρης και ο Αντώνης Αντωνιάδης, για να μην πάμε και πιο παλιά, στην εποχή του Κώστα Νεστορίδη (τον μόνο μεγάλο που δεν έχω δει να αγωνίζεται).

Δεν αναφέρθηκα καν σε μεγάλους τερματοφύλακες (Οικονομόπουλος, Κελεσίδης, Σαργκάνης) ή αμυντικούς ογκόλιθους, αλλά για τους καθαρά δημιουργικούς ποδοσφαιριστές, που σήκωναν την ομάδα στους ώμους τους.

Μιλάμε δηλαδή για παίχτες που είναι η libro d’ oro του ελληνικού ποδοσφαίρου, οι περισσότεροι από τους οποίους έφυγαν από τα γήπεδα (αυτοί και ενδεχομένως κι άλλοι) με ένα μεγάλο παράπονο: δεν είδαν ποτέ την εθνική ομάδα να μεγαλουργεί πραγματικά και να δίνει το παρών στα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού.

Ήταν σχεδόν δεδομένο (και το θυμούνται οι μεγαλύτεροι σε ηλικία) ότι η Εθνική θα αποκλειστεί στα προκριματικά.

Σε όλες οι μεγάλες διοργανώσεις, παγκόσμια κύπελλα και Euro, δεν υπήρχε η λέξη Ελλάδα.

Γι’ αυτό και είχε μείνει σταθμός για γενιές ολόκληρες η παρουσία της Εθνικής στο Ευρωπαϊκό του 1980 με την ομάδα του Αλκέτα Παναγούλια (Κωνσταντίνου, Κυράστας, Φοιρός, Καψής, Ιωσηφίδης, Λιβαθινός, Κούης, Τερζανίδης, Αρδίζογλου, Αναστόπουλος, Κωστίκος, Γαλάκος, Μαύρος, Μπάμπης Ξανθόπουλος, Πουπάκης, Γούναρης, Ραβούσης, Νικολάου, Νικολούδης, Κούδας ήταν οι είκοσι που χρησιμοποιήθηκαν).

Στις τόσες δεκαετίες λοιπόν που πέρασαν, τα… τρένα περνούσαν με σταθερές διαδρομές, αλλά οι πραγματικά σπουδαίοι Έλληνες παίχτες έμεναν απ’ έξω. Τα έχαναν όλα!

Από το 1980 και την παρθενική μας συμμετοχή σε κάτι σπουδαίο όπως το Ευρωπαϊκό, πέρασαν 14 ολόκληρα χρόνια για την παρθενική συμμετοχή μας στο μουντιάλ της Αμερικής το 1994.

Πάλι Αλκέτας Παναγούλιας, πρόκριση-όνειρο, αναμφίβολα.

Μόνο που φύγαμε με την… ουρά στα σκέλια, με τρεις ήττες και 10-0