Η άλλη ανάγνωση, για Τσάκα, πρίγκιπες και προοπτικές

Απέφευγα τόσο καιρό να στήσω κουβέντα μέσω των άρθρων μου, για τα διοικητικά του Παναθηναϊκού, τους πρίγκιπες, τον Τσάκα και εσχάτως και τις πριγκίπισσες.

Ο λόγος ήταν διπλός. Από την μια μεριά γιατί όσο υπήρχε ποδόσφαιρο, θεωρούσα πολυτέλεια να το γυρίσουμε στα διοικητικο-πριγκιπικά και από την άλλη, γιατί ειδικά αυτή η κουβέντα, είναι και μεγάλη και δεν άρχισε επί της ουσίας τους τρεις τελευταίους μήνες

Χωρίς αγωνιστική δράση

πλέον λοιπόν, αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά στην όλη ιστορία.

Για να ξεκινάμε σωστά λοιπόν, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα. Ο Παναθηναϊκός δεν μπήκε στην περιπέτεια αναζήτησης σωτήρων και επενδυτών, επειδή έτσι του κάπνισε ένα πρωί του Τσάκα, ή του πρίγκιπα, ή οποιουδήποτε θεωρεί ο καθένας σας, ότι πιθανά να κρύβεται πίσω απ’ αυτή την ιστορία.

Ο Παναθηναϊκός μπήκε σ’ αυτή την διαδικασία, από την μέρα που αθετήθηκε η συμφωνία μεταβίβασης του πακέτου των μετοχών στους Βγενόπουλο-Πατέρα και οι δύο τελευταίοι αποχώρησαν από τον Παναθηναϊκό. Ας μην γελιόμαστε λοιπόν. Από εκείνη την μέρα και με δεδομένη την αντίθεση της πλειοψηφίας (;) του κόσμου, να αναλάβει και πάλι ο Βαρδινογιάννης, τα πράγματα αντικειμενικά θα οδηγιόντουσαν εκεί που βρίσκονται τώρα. Στην αναζήτηση δηλαδή επενδυτή και σωτήρα για τον σύλλογο.

Πιθανότατα και επειδή ακριβώς ο Παναθηναϊκός είχε ακόμα λίγα καύσιμα να κάψει, το πρόβλημα να μην έγινε κατανοητό από την πρώτη μέρα.

Άρχισε όμως να γίνεται κατανοητό από φέτος το καλοκαίρι. Εκεί που ξαφνικά, ακόμα και οι πιο ανυποψίαστοι, συνειδητοποίησαν ότι λεφτά πια δεν υπάρχουν. Και πως αν σύντομα δεν δινόταν λύση, ο Παναθηναϊκός πιθανότατα να βρισκόταν ακόμα και μπροστά στον κίνδυνο του πρωτοδικείου.

Η χαριστική βολή ήρθε με την αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τζίγκερ, όταν πια ακόμα και οι πιο δύσπιστοι, κατάλαβαν, ότι αυτό το κεφάλαιο, έκλεισε πια για τον Παναθηναϊκό, Αυτό σε συνδυασμό με την οργανωμένη προσπάθεια αποθάρρυνσης της οικογένειας Γιαννακόπουλου –για να μην του πολέμου επί της ουσίας- να μην μπει στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, με μαθηματική ακρίβεια και με σταθερά και γρήγορα μάλιστα βήματα, οδήγησε στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα.

Η απελπισμένη προσπάθεια του Βγενόπουλου να σώσει τα προσχήματα, με εκείνη την περίφημη… πρόταση σωτηρίας, όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα, αλλά αντίθετα το άφησε διάπλατα ορθάνοιχτο και απλά ταυτόχρονα, έκανε και τους τελευταίους που τον πίστευαν ή έστω ήλπιζαν σ’ αυτόν, να απογοητευθούν και να τον εγκαταλείψουν.

Όλα αυτά, δεν είναι, ούτε αυθαίρετες εκτιμήσεις, ούτε έχουν να κάνουν με την γνώμη, την συμπάθεια, την αντιπάθεια ή ακόμα και τις όποιες εξαρτήσεις έχει ο καθένας, από τον Βαρδινογιάννη, τον Βγενόπουλο, τον Πατέρα ή οποιονδήποτε άλλο θέλετε.

Είναι τα αντικειμενικά γεγονότα και μόνο όποιος δεν θέλει ή έχει λόγους, μπορεί να μην τα επικαλεστεί.

Από κει και πέρα. Αν έχουν νόημα όλα αυτά που είπαμε μέχρι τώρα, έχουν ακριβώς για να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, πως αν κάτι δεν μας αρέσ