Εξάστερος απ’ τη μία, εξάψαλμος απ’ την άλλη…

Απ’ όλα είχε η χθεσινή μέρα για τον Παναθηναϊκό. Τον σύλλογο Παναθηναϊκό. Αυτόν που οι φίλοι του αγαπούν… έτσι, με το μικρό του όνομα. Χωρίς «ΠΑΕ» ή οτιδήποτε άλλο μπροστά. Διότι για όσους αγαπούν την ομάδα αυτά είναι είτε ευκόλως εννοούμενα, είτε περιττά.

Το πιο χαρούμενο (αν και όχι και το μοναδικό…) απ’ αυτά, ήταν, βεβαίως, η παρουσίαση της φανέλας του «Εξάστερου», που συνοδεύτηκε κι από δύο δηλώσεις του Παύλου –ενός ακόμη ανθρώπου που οι φίλοι του Παναθηναϊκού γνωρίζουν, αγαπούν και αποκαλούν

μόνο με το μικρό του όνομα…- ανέλπιστα αισιόδοξες, για τις μέρες που διανύουμε γενικότερα και ειδικότερα στον σύλλογο.

Η μία αφορούσε το… κεκτημένο βέβαια (τα λέγαμε και την επομένη της Media Day της Euroleague): ότι, δηλαδή, ασφαλώς και δικαιούται ο μπασκετικός Παναθηναϊκός, όπως κι αν είναι οι ανταγωνιστές του, να θεωρεί ότι στο τέλος της σεζόν μπορεί να έχει ένα ακόμη, το έβδομο αστέρι στην φανέλα του.

Η άλλη αφορούσε το ενδεχόμενο η φετινή να μην είναι η τελευταία χρονιά που η ομάδα θα πορευθεί με τη σιγουριά και την ελπίδα που μπορεί να προσφέρει η σημερινή ιδιοκτησία της. Είναι νωρίς και πρέπει να περιμένουμε. Αλλά η ιδέα και μόνο αρκεί για να φέρει πλατιά χαμόγελα στους φίλους του Παναθηναϊκού –και μάλιστα, χαμόγελα από καρδιάς, όχι από αυτά με τα οποία αντιμετωπίζουν, πιστεύω, τις υπόλοιπες εξελίξεις στον σύλλογο εν γένει.

Διότι, πρέπει να το θυμίσουμε κι αυτό: δεν είχε μόνο «Εξάστερο» χθες. Είχε και… εξάψαλμο, πάλι. Μήνυση ο «καπετάνιος» στον Βγενόπουλο για την Παιανία, απάντηση του Βγενόπουλου με τρόπο που (άσχετα με τα δικαστήρια και το τι θα αποφανθούν) δεν αφήνει κανέναν νικητή, νομίζω, ένα ακόμη επεισόδιο στα ατέλειωτα της πάλαι ποτέ πολυμετοχικότητας που καταδεικνύει γιατί το εγχείρημα βάδισε σε λεπτό πάγο από την αρχή…

Και βέβαια, αντιστοίχως, έχουμε και την επικείμενη… μονομετοχικότητα, του πρίγκιπα ή του αμερικανικού fund, ποιος ξέρει; Ακόμη, ξεκάθαρο δεν είναι κάτι και, δυστυχώς, ούτε προβλέπεται να συμβεί κάτι που να διαλευκάνει με τη «μία» την υπόθεση σήμερα ή αύριο. Έτσι θα πάει, ακόμη. Για καιρό. Όχι πολύ, αλλά όχι και λίγο, αν συνυπολογίσουμε και ότι δεν ξεκίνησε και χθες, αλλά πριν από βδομάδες…

Ας είναι. Τα έχουμε άλλωστε ξαναπεί: τα μεγάλα καράβια βρίσκονται αναπόφευκτα και σε μεγάλες φουρτούνες. Όμως αντέχουν και πιο πολύ απ’ όσο τα μικρά. Και ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλο μέγεθος, απ’ όποια πλευρά κι αν το δει κάποιος. Θα παραμείνει τέτοιο. Εύκολα ή πιο δύσκολα.

Και, εν τω μεταξύ, ας δούμε μετά από ένα μήνα την Κυριακή σε τι αγωνιστική κατάσταση βρίσκεται και η ομάδα αυτή καθαυτή και έχουμε να μιλήσουμε και γι’ αυτά. Βλέπετε, ο Παναθηναϊκός είναι ένας για τους φίλους του, αλλά η αλήθεια είναι και ότι εξίσου αξιόπιστα δεν είναι όλα τα μέρη του. Όπως λέγαμε και πριν: και μια απλή κουβέντα του Παύλου, αρκεί για να φέρει χαμόγελα. Στο ποδόσφαιρο, όμως, ακόμη κι αν βρεθεί κάποιος να πει μια τέτοια, αισιόδοξη κουβέντα, πόσο εύκολα θα κάνει κάποιον να χαμογελάσει;