Επιστροφή στα… νορμάλ είναι το ζητούμενο…

Δεν ξέρω αν στην Παιανία λένε, όπως σε διάφορους άλλους τόπους εργασίας «Thank God It’s Friday» –TGIM, εν συντομία. Κανονικά, δεν θα ΄πρεπε. Θέλω να πω, ποδοσφαιριστές είναι. Το Σαββατοκύριακο είναι οι μέρες που δουλεύουν. Οπότε, μάλλον όχι. Αλλά, πάλι, δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει. Εγώ πάλι, ναι:

Οι Παρασκευές είναι εδώ και κάποιον καιρό οι μόνες μέρες στις οποίες υπάρχει… ανακωχή. Ξέρετε τι εννοώ. Ηρεμία. Δεν αγοράζεται ο Ροναλντίνιο, π.χ. Δεν

προετοιμάζεται το νέο διοικητικό σχήμα. Δεν φτιάχνεται γήπεδο. Δεν γίνεται κάτι τόσο μεγάλο ώστε, θες δε θες, να ταξιδέψει το μυαλό σου και εκεί, είτε το θεωρείς σοβαρό και βάσιμο, είτε όχι…

Κι έτσι, για να πούμε την αλήθεια μας, ενόψει του ματς στη Νέα Σμύρνη αύριο, μόνο όσοι πράγματι πίστευαν ότι… χθες το πριγκιπικό χρήμα θα ήταν εδώ θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι άλλο εκτός από τη νίκη απέναντι στον Πανιώνιο. Και αν πίστευε ότι το χρήμα θα ήταν χθες εδώ, ε, συγγνώμη, μάλλον δεν θα ήταν… στα πλάνα του Φερέϊρα –για ευνόητους λόγους. Δεν είναι ανάγκη να τους εξηγήσω.

Στο ζουμί: με ενδεκάδα χωρίς Βύντρα και Σαριέγκι, λέει το ρεπορτάζ (και δεν λέω το με ποιους λέει το ρεπορτάζ, αλλά το με ποιους… δίχως –sic- διότι έχει το νόημά του αυτό), ο Παναθηναϊκός καλείται στο κυριακάτικο παιχνίδι να δείξει πολύ περισσότερα πράγματα απ’ ότι μια εμφάνιση διαφορετική από την τελευταία, στο «Κλεάνθης Βικελίδης».

Καλείται να δείξει ότι το «Βικελίδης» ήταν ξεκάθαρα ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ. Ότι η «κανονική» του παρουσία είναι αυτή του ομαδικού συνόλου, με το πάθος, τους αυτοματισμούς, την πειθαρχία και τη μελετημένη τακτική. Και ότι η εξαίρεση στον κανόνα ήταν η απογοητευτική εμφάνιση του στη Θεσσαλονίκη: άνευρη, χλωμή, χωρίς ψυχραιμία και αγωνιστική λογική.

Προσωπικά, πολλές φορές το έχω πει, δεν έχω ιδιαίτερη ανησυχία. Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν βασίζεται σε ατομικές αρετές. Πολύ συχνά (όπως συμβαίνει και στις μεγαλύτερες ομάδες του κόσμου), η «σκακιέρα» στο γήπεδο διαμορφώνεται έτσι ώστε να απαιτείται η προσωπική υπέρβαση, η… δια σπαθιού λύση του Γόρδιου Δεσμού. Και ως τώρα, κυρίως ο Λέτο την έχει δώσει.

Όμως δεν είναι αυτή η αγωνιστική λογική της ομάδας εφέτος. Δεν βασίζεται σ’ αυτό. Βασίζεται στην αλληλοβοήθεια και τη συνολική δουλειά. Και γι’ αυτό, είναι δύσκολο να υπάρξει ξανά τέτοια... καθολική σχεδόν κατάρρευση όλων των επιμέρους συστημάτων που να επιδεινωθεί ΚΑΙ από την απουσία μιας «deus ex machina» λύσης.

Αυτό που είναι λογικό να συμβεί είναι η επιστροφή σε όσα, προφανέστατα με βάση τα ως τώρα στοιχεία, έχει δουλέψει στις προπονήσεις η ομάδα. Η επιστροφή στη λογική της ομαδικότητας, της σοβαρότητας, της ψύχραιμης αντιμετώπισης των όποιων αντιξοοτήτων του αγώνα, της υπομονής, της «αθλητικής» (με την έννοια των τρεξιμάτων και του πρέσινγκ) υπεροπλίας και όλα τα σχετικά…

Αυτό που… ΔΕΝ είναι λογικό να συμβεί, πάλι, είναι να υπάρξει λύση… με στραγάλι για τον Παναθηναϊκό. Και αυτό είναι επίσης κάτι που πρέπει να το λάβουν όλοι υπόψη τους. Όπως ξεκίνησε ενάντια σε όλες τις πιθανότη