Έχει δίκιο αλλά… αυτοκτονεί

Αν κάποιος προσπαθήσει να γράψει ένα άρθρο για το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τον Παναιτωλικό, με αποκλειστικό σκοπό να σας… αρέσει, αυτό ειλικρινά δεν είναι δύσκολο. Αντίθετα, αν προσπαθήσει με καθαρό μάτι να σας πει κάτι παραπάνω απ’ αυτό που έχετε ήδη ακούσει και διαβάσει, εκεί ειλικρινά τα πράγματα ζορίζουν.

Ξεκινάω έτσι, ακριβώς γιατί μεταξύ μας, το είχα αυτό το δίλλημα πριν ξεκινήσω να γράφω. Και ειδικά αν η αναφορά γινόταν μόνο για τους φίλους του Παναθηναϊκού.

Καθώς γενικά δεν θα ήταν δύσκολη η προσέγγιση του παιχνιδιού, έτσι τουλάχιστον όπως την έχει προσεγγίσει γενικότερα μέχρι τώρα ο Παναθηναϊκός. Και ταυτόχρονα θα μπορούσα να προσθέσω και μερικούς πόντους στην Παναθηναϊκοφροσύνη μου, απέναντί τους και ίσως και συνολικά απέναντί σας.

Θα μπορούσα για παράδειγμα, να σταθώ στο υπαρκτό γεγονός του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο Παναθηναϊκός από την διαιτησία, από κάποιο σημείο του πρωταθλήματος και μετά.

Στα σκληρά μαρκαρίσμτα που δέχονται οι παίκτες του με την ανοχή των διαιτητών και στο επιλεκτικό φόρτωμα με κίτρινες στους δικούς του ποδοσφαιριστές και ειδικά σε πρωτοκλασάτα στελέχη της ομάδας, αντί στους αντιπάλους τους που τους κλωτσάνε.

Και στην συνέχεια να σταθώ στο πέναλτι που δεν δόθηκε στον Βύντρα.

Και να κάνω και χιούμορ ανεβάζοντας ακόμα πιο πολύ τους τόνους. Λέγοντας πως κακώς δεν πήρε κίτρινη κάρτα και ο Μπουμσόνγκ γιατί… τραυματίστηκε.

Ή ακόμα καλύτερα, να συνεχίσω από εκεί που σταμάτησε ο Φερέϊρα στην συνέντευξη τύπου. Και κάνοντας την σούμα μέχρι τώρα του πρωταθλήματος, να εστιάσω σαν βασικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού, την αντιμετώπισή του από τους διαιτητές. Και ειδικά συγκρίνοντάς την με την αντίστοιχη προς τον Ολυμπιακό.

Θα μπορούσα μάλιστα να το ντύσω και με ποδοσφαιρικά επιχειρήματα το όλο στόρι.

Ώστε να μην εκτεθώ μένοντας αυστηρά στο οπαδικό κομμάτι της ιστορίας, που πιθανά να δώσει επιχειρήματα στον αντίλογο, ότι δεν ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο, αλλά όλο με τα υπόλοιπα.

Γράφοντας για παράδειγμα σαν απάντηση, στην πιθανή ένσταση «μα για να κερδίσεις τον Παναιτωλικό σε πείραξαν μερικά σκληρά μαρκαρίσματα ή ένα ανάποδο αράουτ» ή «κοίτα πρώτα την δική σου απόδοση και μετά μιλάς για διαιτησία», τα εξής.

Ότι πρώτον πουθενά δεν λέει στον κανονισμό ποδοσφαίρου, ότι αν μια ομάδα δεν βρεθεί σε καλή μέρα, σημαίνει ότι δικαιούται να την σφάζει κιόλας ο διαιτητής.
Ή ότι ακόμα και μια καλή ομάδα, όταν την παίζεις αντιαθλητικά και ο διαιτητής το αφήνει αυτό ανεξέλεγκτα, κάπου αντικειμενικά δεν μπορεί να βρει ρυθμό και εκνευρίζεται.

Ή τέλος, ότι η σύγχρονη μέθοδος επέμβασης ενός διαιτητή στην εξέλιξη ενός παιχνιδιού, δεν είναι πια τα καραμπινάτα σφυρίγματα, αλλά με μικρά-μικρά σφυρίγματα που γυρίζουν ανάποδα το παιχνίδι, με κίτρινες κάρτες αδικαιολόγητες και φθορά έτσι συνολικά του ρόστερ και κυρίως με μια συμπεριφορά που σε εκνευρίζει, σε αποπροσανατολίζει και σου χαλάει χωρίς να φαίνεται το παιχνίδι σου.

Ποδοσφαιρικότατη και σωστή σε γενικ