Διπλή... μισή χαρά!

Η χαρά που άξιζε το ελληνικό μπάσκετ και έπρεπε να είναι διπλή, με την πρόκριση του Ολυμπιακού που τελικά επιτεύχθηκε και εκείνη του Παναθηναϊκού που δεν επιτεύχθηκε από τα κατορθώματα των διαιτητών, μπορεί να μετριάστηκε και να την απολαμβάνουν μόνο οι οπαδοί των ερυθρολεύκων. Ομως δεν νομίζω ότι υπάρχει και δεν πρέπει να υπάρχει –σήμερα- απογοητευμένος οπαδός του Παναθηναϊκού.

Ο

Παναθηναϊκός, όχι μόνο απέδειξε ότι είχε τα «καρύδια» για να διατηρήσει τον τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης, αλλά άξιζε –διάολε- τουλάχιστον να το διεκδικήσει, αφού στα σημεία (αν υποθέσει κανείς ότι και η ΤΣΣΚΑ είχε ένα καλό δεύτερο δεκάλεπτο) ήταν συνολικά καλύτερος.

Δυστυχώς, για τους παίκτες του Ομπράντοβιτς, οι «άρχοντες» των αγώνων είχαν διαφορετική άποψη. Μιλάμε, πως τέτοιο στεγνό καθάρισμα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, δεν θα συναντήσουμε πολλές φορές στο μέλλον, από διαιτητές σε αγώνα μπάσκετ. Γιατί, το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο που μπορεί ένα ολόκληρο ματς να κριθεί στο ένα και μοναδικό λάθος σφύριγμα. Εδώ μιλάμε για μπάσκετ και το ένα λάθος δεν αρκεί. Απαιτούνται δύο, τρία, τέσσερα και επτά – οκτώ, όπως συνέβη στον πρώτο ημιτελικό, για να μπει τελικά το τέλος στην πράσινη κυριαρχία.

Κάπως έτσι, η ιστορία έγραψε ότι ο Παναθηναϊκός θα περιοριστεί ή για να τα λέμε με το όνομά τους τα πράγματα, υποχρεώνεται να περιοριστεί στη διεκδίκηση της τρίτης θέσης. Ο Παναθηναϊκός που στάθηκε τόσο αξιόπιστα στο ύψος του, αν και με αρκετά διαφοροποιημένα τα φετινά του δεδομένα σε σχέση με τα περσινά και που προφανώς αυτό δεν άρεσε. Ξένισε, ενδεχομένως, πολλούς.

Όπως, είμαι σίγουρος ότι έχει ξενίσει και ο απίστευτος άθλος του Ολυμπιακού. Θαύμα χαρακτηρίζεται αυτή η απίστευτη πρόκριση. Μπορεί και να είναι. Προσωπικά, είδα μέσα στο παρκέ παίκτες – «καμικάζι» απ’ την ερυθρόλευκη πλευρά, να γυαλίζει το μάτι τους, να διψούν για να κάνουν πραγματικότητα αυτό το θαύμα και να δικαιώνονται πανηγυρικά, αφού και η Μπαρτσελόνα έδειχνε ανήμπορη να τους αντισταθεί.

Πολλά μπράβο, λοιπόν, στον Ολυμπιακό και ακόμα περισσότερα στον Παναθηναϊκό, που κατόρθωσε να αντισταθεί και να αντέξει στο «βιασμό» της διαιτητικής λογικής που υπέστη, κόντρα στην ΤΣΣΚΑ.

Μπράβο, πολλά και στο ελληνικό μπάσκετ που σε συλλογικό επίπεδο μπορεί να καυχιέται ότι εν μέσω της πιο δύσκολης οικονομικής περιόδου, κατόρθωσε να στείλει δύο ομάδες στο Final 4 και μία στον τελικό, αφού άλλοι αποφάσισαν πως αυτό –για εκείνους- ήταν το ορθό.

Και αν θέλετε το κέρδος για το ελληνικό μπάσκετ –τελικά- είναι διπλό. Είναι διπλό, διότι και στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο, αυτοί που αποφασίζουν, έλαβαν ένα ακόμη μήνυμα. Ένα μήνυμα ελπίδας.

Μπορούν, κύριοι, με δύο – τρεις πρακτικές μεθόδους, αλλά κυρίως με θέληση και αποφασιστικότητα, να συνυπάρξουν στο ίδιο γήπεδο Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί.

Χωρίς… πιστόλια κρότου και λάμψης.

Και στην ίδια περιοχή μπορούν να συνυπάρξουν.

Αρκεί να το θελήσετε…