Αν δεν αγαπηθεί, δε προχωρά

Ο Άντρε Βιεϊρίνια πουλήθηκε σε μία ομάδα του εξωτερικού, σε ένα προηγμένο πρωτάθλημα και θα συνεχίσει την καριέρα του εκεί για τα επόμενα 3,5 χρόνια.

Αν έγραφα πως σε κάποια φάση ο Βιεϊρίνια ΘΑ πουληθεί σε μία ομάδα του εξωτερικού, σε ένα προηγμένο πρωτάθλημα και θα συνεχίσει την καριέρα του εκεί για τα επόμενα 3,5 χρόνια, θα φαινόταν σε κανέναν σας παράξενο; Δεν είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων;

Όλοι μέσα μας γνωρίζαμε πως ο Βιεϊρίνια θα πουληθεί σε κάποια φάση, απλά η ώρα που συμβαίνει αυτό πονάει. Κάποιους τους πειράζει που έγινε στα μέσα της περιόδου, κάποιους άλλους που

δεν περιμέναμε τον αγώνα με την ΑΕΚ ή που δεν τον κρατήσαμε μέχρι το καλοκαίρι. Και το καλοκαίρι ο πόνος ίδιος θα ήταν, απλά το ποσό που θα εισέπραττε ο ΠΑΟΚ θα ήταν μικρότερο.

Μου λένε όλοι γιατί είμαι τόσο ήρεμος. Άλλοι θεωρούν πως αβαντάρω τη διοίκηση. Δεν την αβαντάρω, απλά συμφωνώ μαζί της. Και συμφωνώ κόντρα σε ένα κομμάτι οπαδών που αδυνατούν να καταλάβουν πως ο ΠΑΟΚ έφτασε εδώ γιατί απλά δεν πήρε σκληρές αποφάσεις νωρίτερα.

Πόσο τυχαίο είναι πως ο ΠΑΟΚ άρχισε να χρωστάει όταν σταμάτησε τις πωλήσεις; Ο ΠΑΟΚ αναπτύχθηκε ποδοσφαιρικά μέσα από τις πωλήσεις Φερναντέζ, Χριστοδουλόπουλου, Μελίσση και το ένα εκατ. που πήρε για τον Σικαμπάλα, ξέχωρα αν μπορούσε να πάρει άλλά δέκα από αυτόν αν ο Γούμενος δεν είχε κάνει τη γκέλα.

Έκτοτε, ο ΠΑΟΚ δεν προχώρησε σε καμία πώληση και το τετράπτυχο της επιτυχίας μίας ΠΑΕ σαν τη δική μας, έσπασε.

Για εμένα, δεν έχουμε καμία τύχη αν δεν ποντάρουμε στα έσοδα των τηλεοπτικών, των χορηγιών, των εισιτηρίων και της υπεραξίας που δίνουμε στους παίκτες. Ναι, χρειάζεται και το εμπορικό, μπορεί να μας βοηθήσει σημαντικά οικονομικά, αλλά χωρίς την είσπραξη της υπεραξίας δεν έχουμε καμία τύχη. Και αυτό πρέπει να το βάλουμε όλοι καλά στο μυαλό μας.

Το επιχείρημα «ΠΑΟΚ είμαι δεν πουλάω» δεν υπάρχει, είναι πιο γραφικό και από το Πήλιο ή τα Ζαγοροχώρια. Η ουσία είναι πως έχω διοίκηση, την οποία πρέπει να αφήσω να πουλήσει στο κατάλληλο τάιμινγκ για να εισπράξει και να επενδύσει στην ομάδα.

Στη προκειμένη περίπτωση, ο Ζαγοράκης μέσα στο κακό του παραγοντικό φεγγάρι, δεν πούλησε σε σωστό τάιμινγκ, άρχισε να πιέζεται υπερβολικά και εν τέλει, ήρθε ο Βρύζας και τον βοήθησε να καθαρίσει την μπουγάδα. Αυτός που παρουσιάζονταν ως δελφίνος του, για να καταλάβουμε πόσο λάθος αισθητήριο έχει καμιά φορά το κοινό.

Δεν υπάρχει ομάδα που δεν πουλάει. Και αυτοί που γκρινιάζουν, δεν έχουν σοβαρή επιχειρηματολογία. Απλά μέσα στον πόνο τους, προσπαθούν να συνθέσουν μία.

Αυτό που πρέπει να σεβαστούμε όλοι επιτέλους, είναι πως έχουμε μία διοίκηση οικουμενική. Από τη στιγμή που πήρε σκληρές αποφάσεις, σημαίνει πως έκανε το restart της. Πως άρχισε να επαναλειτουργεί.

Σε μία εποχή που οι αποφάσεις κοστίζουν πολύ περισσότερο, θα πρέπει να την αφήσουμε να λειτουργήσει χωρίς πίεση. Να μπορεί να ζυγίσει καταστάσεις χωρίς να σκέφτεται τι θα πει το κοινό. Την ίδια στιγμή, θα πρέπει να βοηθήσουμε τα παιδιά που