Ισχυρός σεισμός 8,2 Ρίχτερ: Δίας και Πλούτωνας συντάραξαν την Χιλή

Οι αστρολογικοί δείκτες που εμπλέκονται στο σεισμό

Ο Δίας διογκώνει κι ο Πλούτωνας συνταράσσει τα βάθη, οπότε είναι λογικό μια από κοινού συνεργασία τους να συμβάλλει σε μια τεράστια έκλυση ενέργειας στο «υπόγειο» της γήινης επιφάνειας.
Την τελευταία φορά που «θαυμάσαμε» από κοντά την δράση των δύο πλανητών ήταν λίγο καιρό πριν στην Κεφαλονιά, όπου στο ωροσκόπιο του σεισμού των 6 Ρίχτερ είχαν πάρει θέση

Κι αν τα 8,2 Ρίχτερ μας μοιάζουν εξωπραγματικά, εκεί στις δυτικές ακτές της Νοτίου Αμερικής είναι μάλλον συχνό φαινόμενο.

Η περιοχή έχει δώσει αρκετούς σεισμούς-τέρατα, με πιο πρόσφατο τον σεισμό των 8,8 Ρίχτερ στις 27/2/2010, ο οποίος είχε και εκατοντάδες θύματα. Και βέβαια κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον μέχρι τώρα παγκοσμίως μεγαλύτερο σεισμό των 9,5 Ρίχτερ στις 22/5/1960.

Συγκρίνοντας τα ωροσκόπια των τριών συγκεκριμένων σεισμών, εύκολα κανείς συμπεραίνει ότι ο κοινός παρονομαστής τους είναι οι όψεις ανάμεσα στον Ήλιο, τον Δία και τον Πλούτωνα.
Το 1960 είχαμε τετράγωνο Ήλιου-Πλούτωνα (Δίδυμοι-Παρθένος), τρίγωνο Δία-Πλούτωνα (Αιγόκερως-Παρθένος) και χιαστί (150 μοίρες) Ήλιου-Δία.
Το 2010 είχαμε σύνοδο Ήλιου-Δία στους Ιχθύες, με τον Πλούτωνα να σχηματίζει δύο εξάγωνα από τον Αιγόκερω, τα οποία μάλιστα ήταν τετράγωνα στην ιδιοσυναστρία (ο αστρικός Πλούτωνας στον Τοξότη).
Και το 2014 ένα τ-τετράγωνο με τον Ήλιο στον Κριό, τον Δία στον Καρκίνο και τον Πλούτωνα στον Αιγόκερω.

Επιπλέον σε κάθε έναν από αυτούς τους μεγάλους σεισμούς εμπλέκονται κι άλλοι αστρολογικοί δείκτες, με πρώτο και καλύτερο τον Άρη, ο οποίος σχηματίζει δυναμικές όψεις, όχι όμως απαραίτητα με τον ίδιο πλανήτη.

Ας δούμε όμως το ωροσκόπιο του πρόσφατου σεισμού της Χιλής, ένα ωροσκόπιο που πρακτικά είναι μάλλον «βουβό» σε σχέση με το ίδιο το γεγονός, δεν έχει δηλαδή κάποιον από τους «συνήθεις υπαίτιους» πλανήτες σε δεσπόζουσα θέση (στον άξονα του Ωροσκόπου ή του Μεσουρανήματος).
Για να καταλάβετε, στον σεισμό του 1960, ο Άρης έκανε ένα τετράγωνο με τον Δία ακριβώς επάνω στους γωνιακούς άξονες του ωροσκοπίου: Ο Άρης στον Κριό σε αντίθεση με τον Ωροσκόπο και ο Δίας στον Αιγόκερω σε αντίθεση με το Μεσουράνημα.
Στον δε σεισμό του 2010, το αστρικό Μεσουράνημα στην Παρθένο ήταν μέρος ενός «κρυφού» τ-τετραγώνου, με τον Δία, τον Πλούτωνα και τον Ήλιο.

Στον σεισμό όμως των 8,2 Ρίχτερ όλοι οι «ύποπτοι» πλανήτες λάμπουν διά της απουσίας τους και αυτό δεν είναι το μόνο ανάλογο δείγμα. Ένα αντίστοιχο ερμηνευτικό κενό ως προς την ώρα εκδήλωσης του σεισμού, υπήρξε και στον απείρως πιο δολοφόνικό σεισμό της Αϊτής το 2010. Και τότε οι γωνιακοί άξονες ήταν «άδειοι» από πλανήτες.

Γιατί λοιπόν αυτή η ερμηνευτικά ανεπιθύμητη «βουβαμάρα»;

Εδώ μου δίνεται μια καλή ευκαιρία για να βάλω σε... δοκιμασία την επιστημοσύνη μας!
Πρόκειται όμως για ένα θέμα «βγαλμένο» από την Φυσική και το οποίο άπτεται γενικότερα της Αστρολογίας και του τρόπου που έχουμε μάθει να εξετάζουμε τα δεδομένα.
Για μια ακόμη φορά εισάγω «καινά δαιμόνια»...

Οι διαφορετικοί χρόνοι επιρροής

Ξεκινώ με το ότι οι αστρονομικές θέσεις των ουρανίων σωμάτων που χρησιμοποιούμε και στην Αστρολογία είναι οι φαινόμενες κι αυτό επειδή το φως κάνει κάποιο χρόνο για να φθάσει από ένα ουράνιο σώμα στη Γη.
Στην πραγματικότητα, όταν εμείς σημειώνουμε την θέση ενός άστρου που βρίσκεται 10 έτη φωτός μακριά μας, το βλέπουμε εκεί που ήταν 10 χρόνια πριν.
Η διαφορά θέσεων στο ζωδιακό (φαινόμενης και πραγματικής) είναι βέβαια απειροελάχιστη και αμελητέα, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με την διαφορά στους χρόνους επιρροής, αν αναλογιστούμε ότι έχουμε να κάνουμε με δύο είδη αστρολογικής επιρροής: Μια ηλεκτρομαγνητικής φύσεως, που ασκείται όταν βλέπουμε το άστρο (τότε φθάνει και η επιρροή του στη Γη) κι άλλη μια κβαντικής φύσεως που ασκείται άμεσα και ανεξάρτητα από την απόσταση των δύο σωμάτων, όπως ορίζει η μοντέρνα Φυσική.

Πηγαίνοντας πιο... κοντά μας, γνωρίζετε ίσως ότι το φως κάνει κάτι περισσότερο από 8 λεπτά για να φθάσει από τον Ήλιο στη Γη. Αυτό οφείλεται στην σχετικά μεγάλη απόσταση ανάμεσα στα δύο ουράνια σώματα και πρακτικά σημαίνει πως στην πραγματικότητα εμείς βλέπουμε τον Ήλιο εκεί που ήταν πριν από 8 λεπτά. Ο ίδιος ελάχιστος χρόνος απαιτείται για να φθάσει στην Γη κάθε είδους ηλεκτρομαγνητική εκπομπή από τον Ήλιο.

Αν λοιπόν θεωρήσουμε ότι η αστρολογική επιρροή του Ήλιου είναι μόνον ηλεκτρομαγνητικής φύσεως, τότε δεν δημιουργείται κάποιο τεχνικό πρόβλημα σε σχέση με την θέση του και τον χρόνο της επιρροής του όπως τον μετράμε εδώ στη Γη. Η φαινόμενη θέση του αντιστοιχεί με ακρίβεια στο timing της επιρροής του.

Αν όμως η αστρολογική επιρροή του Ήλιου είναι και άμεση (κβαντικού τύπου) τότε προκύπτει ένας διαφορετικός χρόνος επιρροής, αφού εμείς την δεχθήκαμε πριν τον δούμε και αποτυπώσουμε την θέση του σε έναν αστρολογικό χάρτη, την συναρτώμενη με την ώρα γέννησης ενός ατόμου ή γεγονότος.
Αυτομάτως αυτό παράγει ένα διαφορετικό ωροσκόπιο, ως προς την θέση του Ωροσκόπου και φυσικά του Μεσουρανήματος.

Αν θέλουμε λοιπόν να αποτυπώσουμε την άμεση και κβαντικού τύπου επιρροή του Ήλιου για μια στιγμή γέννησης στον πλανήτη Γη, θα πρέπει να καταστρώσουμε ένα ωροσκόπιο με διαφορετική «ώρα γέννησης», περίπου 8 λεπτά νωρίτερα στον γήινο χρόνο μας.
Κι αν για την Ηλιακή επιρροή αυτό δεν είναι και τόσο μεγάλο πρόβλημα (η διαφορά των 8 λεπτών σημαίνει περίπου δύο μοίρες διαφορά στον Ωροσκόπο), δεν ισχύει το ίδιο για κάποιους πλανήτες που απέχουν από την Γη 2,3 ή 6 ώρες φωτός.

Για παράδειγμα, η απόσταση ανάμεσα στη Γη και τον Πλούτωνα είναι (σήμερα) περίπου 31-32 αστρονομικές μονάδες (1 α.μ είναι η μέση απόσταση Ήλιου-Γης).
Ο χρόνος που κάνει το φως να φθάσει από τον Πλούτωνα στη Γη είναι γύρω στις 6 ώρες και 10-15 λεπτά, ο ίδιος χρόνος που απαιτείται για να δεχθούμε την όποια Πλουτώνια επιρροή ηλεκτρομαγνητικής μορφής.

Αν όμως θέλουμε να καταγράψουμε τον χρόνο που ασκήθηκε επί της Γης μια Πλουτώνια επιρροή άμεσης-κβαντικής μορφής, θα πρέπει να καταστρώσουμε ένα ωροσκόπιο με «ώρα γέννησης» 6 ώρες και 10 λεπτά πριν τη γέννηση ενός γεγονότος ή ατόμου.

Ανάλογα «εναλλακτικά» ωροσκόπια υπάρχουν για όλους τους πλανήτες. Και στο ερώτημα «πόσο χρόνο πριν;» η απάντηση είναι όσο κάνει το φως για να φθάσει από το εκάστοτε ουράνιο σώμα στη Γη.

Ας έρθουμε τώρα στο προκείμενο, δηλαδή το ωροσκόπιο του σεισμού των 8,2 Ρίχτερ στη Χιλή, εφαρμόζοντας όλα τα παραπάνω.
Η νέα «ώρα Πλούτωνα» που προκύπτει, αφαιρώντας τις 6 ώρες και 10 λεπτά της διαφοράς είναι η 12:36 και δείτε τι βγάζει!

Ο Ωροσκόπος στον Καρκίνο συνδέεται ευθέως με τον Δία και τον Πλούτωνα, αιτιολογώντας άριστα τον χρόνο εκδήλωσης του σεισμού.
Να σημειώσω δε ότι ανάλογο ήταν το εύρημα και στον σεισμό της Αϊτής, που η αλήθεια είναι ότι με ταλαιπώρησε πολύ αλλά ήταν και η βασική αιτία που με ώθησε να σκεφτώ τα πράγματα λίγο διαφορετικά.
Και βέβαια καταλαβαίνω τι... ιστορίες ανοίγω με όλα αυτά τα εναλλακτικά ωροσκόπια αλλά κάποια στιγμή η Αστρολογία θα πρέπει να προσαρμοστεί στα επιστημονικά δεδομένα.

* Φυσικά, δεν ήταν μόνοι τους, αυτοί απλά όρισαν το αρχικό πλαίσιο, θα λέγαμε έδωσαν το ελεύθερο για την εκδήλωση ενός μεγάλου και καταστροφικού σεισμού. Από εκεί και ύστερα, πάντα υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που ενθαρρύνουν το δίπολο Δία-Πλούτωνα να γίνει πιο «εκφραστικό», όπως είναι για παράδειγμα ο Άρης που σχετίζεται άμεσα με την βίαιη έκλυση ενέργειας αλλά και ο Χείρωνας που σύμφωνα με τις δικές μου μελέτες συνδέεται με τα ακίνητα.

Επιπλέον, το που και πότε θα κτυπήσει ο Εγκέλαδος μπορεί να εξαρτάται από τα ωροσκόπια των χωρών ή των πόλεων που έχουν μια τέτοια προδιάθεση και το κακό είναι πως η πρόσβαση σε τέτοια στοιχεία δεν είναι καθόλου ασφαλής.
Όσον αφορά στις πόλεις, μόνον οι Αμερικάνοι έχουν όλα τα ωροσκόπια τους, εκμεταλλευόμενοι και το γεγονός της σχετικά πρόσφατης ίδρυσης τους. Για την Ελλάδα κάτι τέτοιο είναι πρακτικά σχεδόν αδύνατον και αναπόφευκτα καταφεύγουμε σε έμμεσες προσεγγίσεις (πχ η ένταξη μιας πόλης στο Ελληνικό κράτος)

Συχνά δε, προκύπτει «μπέρδεμα» και με τα ίδια τα κράτη, αφού δεν έχουν μόνον ένα γενέθλιο χάρτη. Αυτό συμβαίνει και με την Χιλή, η οποία έχει τουλάχιστον... τρεις υποψήφιους και απαιτείται μια πολύ προσεκτική και χρονοβόρα μελέτη για το ποιός απ' όλους είναι λειτουργικός στην περίπτωση ενός σεισμού.
Αυτά για τις φίλες και τους φίλους που δίκαια αναρωτιούνται αν 2-3 πλανήτες αρκούν για να δώσουν έναν μεγάλο σεισμό.

Γενικά, όπως έχω ξαναγράψει, μέχρι να καταλήξουμε σε μια αστρολογική πρόβλεψη σεισμού (γιατί αυτό είναι το ζητούμενο) έχουμε ακόμη πολύ δρόμο και για την ώρα μόνον αξιολόγηση των δεδομένων και «πειράματα σκέψης» μπορούμε να κάνουμε.