Τέχνη και χικ! Χικ!

Ζήλια μου θα πείτε, διότι στην ερώτηση τι παραπάνω έχει ας πούμε η Λιλιάνα Αβρουσίν, της κρατικής τηλεόρασης από μένα, θα απαντήσετε «δουλειά». Και πολύ σωστά! Από πολύ μεγάλο ενδιαφέρον προς τας τέχνες παρακολουθώ ανελλιπώς το Σημείο Art στην κρατική.

Πιστεύω ακράδαντα δε, πως είναι υποχρέωση της κρατικής τηλεόρασης να παρουσίαζε εκπομπές που δεν θα φιλοξενούσαν τα ιδιωτικά κανάλια, λόγω τάχα μου της τηλεθέασης. Το Σημείο Art, δε, ξεφεύγει από την κοροϊδία της κρατικής. Δεν στήνουν δηλαδή

μια κάμερα και μιλάει ένας σε αυτήν και τίποτα άλλο. Ή πολλαπλασιάζοντας στήνουν και ένα τραπέζι όπου μιλάνε με έντονο "δηθενισμό" δυο. Ένας και καλά δημοσιογράφος που συνήθως ρωτάει ακατάληπτα πήγματα και ένας καλεσμένος που προσπαθεί να καταλάβει την ερώτηση. Οι καλές δουλειές μετριούνται στα δάκτυλα και συνήθως διώκονται όπως η εκπομπή της Μπήλιως Τσουκαλά, που ναι μεν την ψυχαγωγία υπηρετούσε με χαλαρότητα, αλλά όχι με προχειρότητα, σοβαροφάνεια και χαζομάρα. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ και η δημοσιογραφική προσέγγιση του Αρβανίτη τα πρωινά, που πάει και αυτός.

Τι μας μένει; Οι επαναλήψεις μετά τα μεσάνυχτα καλών εκπομπών και εξαιρετικών ντοκιμαντέρ και στο υπόλοιπο η ξεπέτα! Α! Και το Σημείο Art! Καλό σκηνικό, συνεργάτες, πολλά θέματα, καλές συνεντεύξεις. Και η κ. Αμβρούσιν Χαλάρωσε κοπελιά! Πάρ'το ανάλαφρα το θέμα! Σε μια υπερένταση συνεχώς, με κάνει να πίνω το φραπέ μονορούφι!

Πέντε σαρδάμ στη φράση! Από την ένταση μάλλον και όχι από άλλους λόγους. Η εκπομπή έχει μια εξαιρετική ενότητα για τα βιβλία, με δυο εξαιρετικούς δημοσιογράφους – κριτικούς βιβλίου. Ρώτα τους κάτι αγαπημένη Λιλιάνα! Μη ντρέπεσαι! Δείξε ένα ενδιέφεραν. ΟΚ. Είσαι ειδική στα εικαστικά, αλλά αγαπάς την ανάγνωση, έτσι;

Να καταλήξω κάποτε, ε; Μου αρέσει αυτή η εκπομπή. Είναι κάτι για την ΝΕΤ που καμία φορά θυμάται τον ρόλο της. Βέβαια στην κρατική μη πολυδενόμαστε συναισθηματικά με εκπομπές, γιατί εκεί που τις παινεύουμε, εκεί μένουμε με τα κατρούτσα και τα γιοματάρια του Σπύρου Παπαδόπουλου να τα πίνει στην υγειά μας. Χικ!