Πόσο μας έλειψε ο Χατζηνικολάου...

... Προσωπικά άρχισα να ενδιαφέρομαι για την πολιτική, την περίοδο που ξεκινούσε η ελεύθερη -τότε- δημοτική ραδιοφωνία και η ιδιωτική τηλεόραση. Ταύτισα λοιπόν τις ειδήσεις με τον Νίκο Χατζηνικολάου. Αν δεν ακούσω ειδήσεις απ’ αυτόν, νομίζω πως πολύ απλά δεν είναι ειδήσεις. Αφού λέω πως άμα γεράσουμε και πάρουμε σύνταξη -πρώτα ο Θεός και το ΔΝΤ- θα

πηγαίνω με το πι στο σπίτι του, θα βαράω το θυροτηλέφωνο και θα ρώτα αν έχει την καλοσύνη να μου πει τους τίτλους ειδήσεων για να ξέρω τι γίνεται στον κόσμο.

Υποκειμενικά κριτήρια όλα αυτά θα μου πείτε και ναι, έτσι είναι. Παρ όλα αυτά την περασμένη Πέμπτη που η χώρα ζούσε την πιο πικρή, την πιο έντονη, την πιο σημαντική στιγμή της στην ιστορία της, μετά την μεταπολίτευση, όχι μόνο σε μένα, αλλά πιστεύω πως σε μεγάλο μέρος του ελληνικού κοινού έλειψε το δελτίο ειδήσεων που παρουσιάζει ο Νίκος Χατζηνικολάου. Είναι για μένα θέμα δημοκρατίας το να υπάρχουν όλες οι ιδεολογικές σκοπιές στα μεγάλα πολιτικά θέματα. Η οπτική, η δημοσιογραφική προσέγγιση αλλά και η άποψη των ανθρώπων του δελτίου του Άλτερ άφησαν μεγάλο κενό, άσχετα με το αν συμφωνείς με όλους και με όσα λένε, πάντα ή και καθόλου.

Μη μου πείτε πως το λέω αυτό γιατί συνεργάζομαι με τον συγκεκριμένο τηλεοπτικό σταθμό, διότι αν δεν το πίστευα, είμαι πια σε τέτοια ηλικία και ότι είχα να κατακτήσω (σιγά τα ωα!), το κατέκτησα, άρα θα μπορούσα αν δεν το πίστευα να το κάνω γαργάρα. Όμως, όπως έχει διαμορφωθεί το τοπίο της ενημέρωσης στη χώρα, κάθε φωνή πρέπει, έχουμε ανάγκη να την ακούμε. Στο όνομα της αλήθειας, της κρισιμότητας των καιρών, αν θέλετε και της χαμένης τιμής της δημοσιογραφίας.