Μονόδρομος, η ζωή μέσα από την τέχνη και η απαγόρευση της

Ο σκηνοθέτης, με το  καλλιτεχνικό βλέμμα Γιώργος Ζώης, έκανε την πρόταση για το διαφημιστικό τρέιλερ της Μπιενάλε, υπό τον τίτλο Μονόδρομος. Το σύντομης διάρκειας κομμάτι του, είχε μια εικαστική εκδοχή της οδυνηρής καθημερινότητας αυτής της χωράς και των ανθρώπων της, με κινηματογραφική ταχύτητα, χορογραφικές κινήσεις, υψηλής αισθητικής μορφοποίηση. Το σύντομο κομμάτι αυτό λοιπόν, εξαιρετικής κινηματογραφικής αφήγησης, παραδόθηκε στη κρατική τηλεόραση, η οποία και δεν το αποδέχθηκε, διότι δεν επιτρέπει τη προβολή καμιάς μορφής βίας, έστω και καλλιτεχνικής.

Προσωπικά

αντιλήφθηκα το ντόρο που είχε ξεσπάσει από το διαδίκτυο και τις συζητήσεις συναδέλφων. «Είναι απαράδεκτο»,  έλεγαν οι μεν «να δείχνει μολότοφ στα Προπύλαια και γυναίκες να ξερνάνε μπροστά από βιτρίνες», οι δε υποστήριζαν πως, «όχι είναι έργο τέχνης, εξαιρετικής αισθητικής και δεν μπορείς να βάζεις στεγανά στην έκφραση και όρια στην τέχνη»!

Είδα το διαφημιστικό μου άρεσε πολύ και δεν με ενόχλησε ιδεολογικά καθόλου. Κατανοώ την αντίδραση της κρατικής τηλεόρασης, την ανάγκη της να μην εκτεθεί, αλλά βρίσκω επικίνδυνους, κοινωνικά και πολιτικά, όλους όσοι τον 21ο αιώνα, αμφισβητούν το αυτονόητο και μας γυρίζουν στην εποχή του σκοταδισμού, να ψάχνουμε ξανά για τα αν έχει όρια η τέχνη και αν επιτρέπεται η ελεύθερη έκφραση! Όλα αυτά κοινωνικά, σε εποχές κρίσης, που ο ένας στρέφεται ενάντια στον άλλον, με σύμβουλο την απελπισία και τον μεγάλο φόβο του άλλου, είναι επικίνδυνα. Σαν το αβγό του φιδιού να έχει αρχίσει να επωάζεται... και βοήθεια μας, γιατί από τέτοιες αβύσσους δεν υπάρχει επιστροφή.

Η τέχνη είναι καθρέφτης ανθρώπων και κοινωνίας. Μας μοιάζει. Μας καταδεικνύει κάποτε ωραιοποιημένους και άλλοτε απογυμνωμένους ως τα κόκαλα, σαν ακτινογραφία. Τι να ορίσουμε λοιπόν; Το σωστό και το λάθος; Μικροί Χίτλερ που ρίχνουμε σε νοερές πυρές αντίληψης βιβλία και «εκφυλισμένους πίνακες» μη απεικονιστικών ζωγράφων. Τόσο πίσω γυρίσαμε;

... και μήπως έχει κι άλλο;