Ο Έρωτας εμπόδια δεν έχει

Γράφει η Ευγενία Ηλιοπούλου

Γενικά δεν συμπαθώ τους ταξιτζήδες. Με ενοχλεί απίστευτα πολύ ότι έχουνε μερικές στιγμές που σου συμπεριφέρονται σαν να τους τω χρωστάς. Σαν να σου κάνουνε χάρη.Συχνά σε ΄΄γράφουνε΄΄ για να πάρουνε άλλους πελάτες. Περνάνε ...
άδειοι δίπλα σου, κάνοντας ότι δεν σε βλέπουν, αλλά κλαίγονται ότι το επάγγελμα περνάει κρίση και δεν βγάζουν τα έξοδά τους.Οι ταρίφες ακολουθούν μία συγκεκριμένη λογική στην επιλογή των πελατών και των διαδρομών. Σε στοιβάζουνε σε διπλές και τριπλές κούρσες χωρίς να σου ζητήσουνε την άδεια. Δύσκολα αναγνωρίζουν ότι δεν ξέρουνε μία περιοχή και ελάχιστοι έχουνε βιβλιαράκι ή σύστημα Navigator για να σε εξυπηρετήσουνε σωστά για τον προορισμό σου. Μερικοί οδηγοί΄΄μάγκες΄΄ εκμεταλλεύονται την άγνοια σου παρατείνοντας την διαδρομή .Κοινώς κάνουν κύκλους στην ίδιας πλατεία όταν καταλάβένουν ότι δεν ξέρεις την περιοχή. Και ενώ εσύ ψάχνεσαι το ταξίμετρο…γράφει. Δεν δέχονται ασυνόδευτους παραπληγικούς και ασθενείς επειδή βιάζονται και δεν προλαβαίνουν να κατέβουνε από το αυτοκίνητο για να τους βοηθήσουνε. Ισχυρίζονται ότι δεν θέλουν ασθενείς μέσα επειδή ενδέχεται κάποιος να κάνει εμετό αλλά τα περισσότερα ταξί τους είναι βρώμικα .Η αγένεια τους είναι γραφική κυρίως όταν σχολιάζουνε γυναίκες οδηγοί. Προτιμάνε τις σύντομες διαδρομές για να εισπράξουν περισσότερα .Και πολλά άλλα!
Με όλα αυτά τα πράγματα στο μυαλό μπήκα στο ταξί για να φτάσω σπίτι μου. Χάζευα τους άδειους δρόμους της Αθήνας όταν ο οδηγός με ρώτησε αν θέλω να ακούσω κάτι καταπληκτικό. Φυσικά τσίμπησα. Πάντα με ενδιαφέρουν οι ιστορίες. Αφενός επειδή πιστεύω ότι κάθε επάγγελμα έχει τις ομορφιές και τις παραξενιές της και αφετέρου επειδή διέκρινα στην φωνή του έναν αξιοζήλευτο ενθουσιασμό .Ο οδηγός ήταν καλός αφηγητής και η περιγραφή κυλούσε ομαλά με απλές και κατανοητές λέξεις . Χωρίς φιοριτούρες και περιττή γαρνιτούρα. Πριν λίγες ημέρες είχε κάνει την καλή κούρσα. Είχε πληρωθεί πολύ καλά (1200 εύρο) αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος του ενθουσιασμού αλλά ο.. φλογερός έρωτας.
Ένα ερωτευμένο παλικάρι από την Αθήνα ήθελε να δει την καλή του στην Θεσσαλονίκη. Και επειδή δεν είχε τον χρόνο και μάλλον ούτε και την υπομονή να πάει αεροδρόμιο ναύλωσε το ταξί να τον πάει .Άγρια χαράματα ξεκινήσανε και γυρίσανε στις 8 το βράδυ. Το ταξί ΄΄πέταξε΄΄ στην Εθνική και έφτασε μπροστά στην πόρτα της αγαπημένης. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού οι δύο νέοι μιλούσανε συνέχεια στο κινητό. Στα χέρια του ο νέος κρατούσε ένα μεγάλο βαθυκόκκινο βελουδένιο τριαντάφυλλο το οποίο το έδωσε στην ωραία δεσποσύνη που τον περίμενε στο κατώφλι του σπιτιού της. Έκατσε και τα είπε με την κοπέλα του λίγες ώρες .Ήθελε να την δει έστω και για μία στιγμή αλλά…θυσιάζεις τόσες ώρες για δύο όμορφα μάτια; Να διαθέσεις τόσα λεφτά για ένα ταξίδι; Τι ήταν τόσο επείγον; Ήταν η αγάπη και ο ρομαντισμός ή ήταν ο έλεγχος και η καχυποψία ο άνεμος που φυσούσε στα πανιά του; Στην ζωή πρέπει να έχεις μία εσωτερική πειθαρχεία αλλά στο πάθος και στον έρωτα χάνεις τα μυαλά σου! Σίγουρα