Το αβγό του…. ραγιαδισμού

Η επανεμφάνιση ενός επικίνδυνου…. Φαινομένου.
πρώτα η διαχρονική του σημασία:
(ραγιαδισμός= δήλωσε υποτελής, για να σου δίνει ένα ξεροκόμματο το αφεντικό)
(ραγιαδισμός= Αλλά, για να το σιγουρέψεις, να λες και ευχαριστώ στο αφεντικό, σε τακτά
διαστήματα)
(ραγιαδισμός= δεν αρκεί να είσαι σκλάβος, πρέπει και να… φαίνεσαι σκλάβος).
Αρχαιοπρεπώς: «μένε αύθι, επί σοίσι καθήμενος»
και σε ελεύθερη μετάφραση: «κάτσε στ’ αυγά σου»!
Η αλήθεια είναι ότι τον…. ραγιά τον είχαμε κάνει στην άκρη!

Λογικό και Εύλογο, θα σκεφτεί ο καθένας μας, 200(διακόσια) χρόνια, μετά την Επανάσταση του 1821.
Μόνο, όταν θέλαμε, να ΟΙΚΤΙΡΟΥΜΕ τους εαυτούς μας, συνήθως φτάναμε μέχρι… ΒΑΡΝΑΛΗ:
Δειλοί, Μοιραίοι κι Άβουλοι αντάμα…

Μέχρι εκεί, όμως!!! Μας… περνούσε, σταματούσαμε!

Σπάνια και σε πολύ μεγάλους θυμούς…. θυμόμασταν, που και που, και τον…. ραγιαδισμό,
όπως κάνει λίγο πιο κάτω και ο Παλαμάς!

Ας φρεσκάρουμε λοιπόν, απ’ έξω απ’ έξω, την μνήμη μας:
Η λέξη «ραγιάς» καθεαυτή, έγινε προσωνύμιο των σκλαβωμένων Ελλήνων, στα χρόνια της Οθωμανοκρατίας ή Τουρκοκρατίας.
Από ένα σημείο και μετά όμως , λόγω της μακροχρόνιας χρήσης, συνεκδοχικά πλέον, έγινε ταυτόσημο του Έλληνα,
όπως, να πούμε επί τη ευκαιρία, και η λέξη γκιαούρης= άπιστος.
( Αρχικά δηλαδή, στην συνείδηση των κατακτητών (ΚΑΙ ΜΟΝΟ των κατακτητών) : ραγιάδες, γκιαούρηδες= Έλληνες).

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Σάτιρα για τον «Ευρωπαίο» Έλληνα (πριν 130 χρόνια!), από τον «ρωμηο» του Γ.Σουρή:(απο το Διαδίκτυο)

Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο…. τσαρούχι.
………………………………………
Ωσάν πολίτης, σκυφτός…. ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Και πάλι στο θέμα, με μια ενδιαφέρουσα επισήμανση: Σ’ αυτή την φάση, η λέξη «ραγιάς», είτε ως προσωνύμιο,
είτε ως συνεκδοχή- μετονομασία, όσο απαξιωτική και να ακούγεται , είναι απλά ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ όρος, που, μεταξύ πολλών άλλων, ΕΠΕΒΑΛΕ ο κατακτητής!
Αποτυπώνει, με άλλα λόγια, μια πραγματικότητα(!) της ΑΝΙΣΗΣ σχέσης (κάθε) κατακτητή-κατακτημένου.

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ 2η: Αναλογικά, για παράδειγμα, αιώνες πριν, οι Ρωμαίοι, ως κατακτητές μας επέβαλαν το προσωνύμιο «Ρωμιοί».
Άλλο, αν αυτό, όχι μόνο δεν μας… ενόχλησε, αντίθετα μάλιστα το φέρουμε και υπερηφάνως.
Ίσως γιατί ο…. Ελληνο-Ρωμαϊσμός!, πέρασε στην παγκόσμια συνείδηση και… βιβλιογραφία σαν κάτι «συγγενικό». Μεγάλο και ενδιαφέρον θέμα, όχι όμως για τώρα!
Ενδεικτικά: σε λίγο καιρό θα παρακολουθήσει όλος ο κόσμος… Ελληνο-ρωμαϊκή(!) πάλη στο Λονδίνο!

Πότε όμως και πώς περνάμε από τον… ιστορικό ραγιά στον… «ραγιά» του… ραγιαδισμού;
Γράφει με θλίψη ο Εθνικός μας Ποιητής, Κωστής Παλαμάς:
«Τ’ άλογά σου Μπραΐμη= Ιμπραήμ, μας πατάνε ΑΚΟΜΑ».
(Ο πιο ΓΛΑΦΥΡΟΣ ορισμός, μέχρι σήμερα, του ραγιαδισμού).
Με άλλα λόγια,παρότι απελευθερωθήκαμε από τους Οθωμανούς, κουβαλάμε μέσα μας, ΕΝΙΟΤΕ,
τον ραγιά= Τους φόβους, τις ανασφάλειες, τα απωθημένα, την μοιρολατρία του σκλάβου!

Όμως και ο ραγια