Το… άλλο χάσμα των γενεών στην Ευρώπη

Ένα διαφορετικό χάσμα γενεών διαμορφώνεται στην Ευρώπη της λιτότητας. Για πρώτη φορά μετά από 50 χρόνια, οι νέοι δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα ζήσουν καλύτερα από τους γονείς τους. Τόσο στην καταχρεωμένη ευρωπαϊκή περιφέρεια όσο και σε κάποιες από τις οικονομικά ισχυρότερες χώρες του πυρήνα, παρατηρείται το εξής παράδοξο φαινόμενο. Την ίδια στιγμή που οι 20άρηδες αναγκάζονται να δεχτούν -στην καλύτερη περίπτωση- κακοπληρωμένες θέσεις προσωρινής ή μερικής απασχόλησης, με χαμηλές αποδοχές και μεγάλη ανασφάλεια, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία εργαζόμενοι εξακολουθούν να απολαμβάνουν προνόμια, επιδόματα, πανίσχυρα συμβόλαια και εργασιακές συνθήκες της παλιάς καλής εποχής. Στη Βρετανία, για παράδειγμα, οι 20άρηδες εργαζόμενοι έφτασαν, για πρώτη φορά στην ιστορία, να ζουν χειρότερα και από τους 70χρονους ή 80χρονους συνταξιούχους της χώρας.Στην Ιταλία, η αγορά εργασίας δύο ταχυτήτων είναι η νέα πραγματικότητα. Το παράδειγμα που μεταφέρει ρεπορτάζ των New York Times είναι ενδεικτικό. Η Ασούντα Λίντζα, μια 33χρονη με πτυχίο ψυχολογίας, είναι άνεργη από τον περασμένο Ιούνιο, όταν έχασε τη δουλειά της ως τηλεφωνήτρια. Ο πατέρας της, ένας 60χρονος που τελείωσε μόνο την πέμπτη τάξη του δημοτικού σχολείου, πήρε πλήρη σύνταξη από την κρατική εταιρεία σιδηροδρόμων, στα 42 του χρόνια. Η σημερινή νέα γενιά των Ιταλών είναι η καλύτερα μορφωμένη στην ιστορία της χώρας. Και όμως, βρίσκει τις πόρτες της αγοράς εργασίας ερμητικά κλειστές. Με το ποσοστό της νεανικής ανεργίας να κυμαίνεται κοντά στο 50%, όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα αλλά και στην Ισπανία, οι νέοι της Ιταλίας δεν μπορούν να ελπίζουν παρά σε κάποια προσωρινή εργασία, στην καλύτερη περίπτωση.Οι ιταλικές επιχειρήσεις αλλά και πολλοί οικονομολόγοι δηλώνουν ότι η ανελαστική εργατική νομοθεσία αποθαρρύνει τις προσλήψεις. Οι εταιρείες είναι απρόθυμες να κάνουν προσλήψεις full time υπαλλήλων, καθώς φοβούνται ότι στην περίπτωση απόλυσης, θα αναγκαστούν να πληρώσουν μεγάλα ποσά για τη λεγόμενη στην Ιταλία «καλή έξοδο» («buon uscite»). Το μεγάλο «αγκάθι» για τις επιχειρήσεις εντοπίζεται στο περίφημο Άρθρο 18 της ιταλικής εργατικής νομοθεσίας, που ισχύει από τη δεκαετία του 1970. Σύμφωνα με το νόμο, ένας υπάλληλος δεν μπορεί να απολυθεί χωρίς δίκαιη αιτιολογία. Αλλά και εάν απολυθεί, μπορεί να κινηθεί δικαστικά κατά της εταιρείας του και να ελπίζει σε μια ευνοϊκή απόφαση από τα φιλικά προς τους εργαζομένους δικαστήρια. Λόγω του αναποτελεσματικού δικαστικού συστήματος, οι υποθέσεις αυτές εκκρεμούν για χρόνια στα δικαστήρια, διάστημα στο οποίο η εταιρεία είναι αναγκασμένη να συνεχίσει να πληρώνει τον απολυμένο εργαζόμενο.Αντιμέτωπες με αυτή την προοπτική, οι ιταλικές επιχειρήσεις προτιμούν να προσλαμβάνουν προσωρινούς, part time υπαλλήλους ή ακόμα και μαθητευόμενους. Αυτές οι επισφαλείς και κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας είναι η μοναδική ελπίδα των νέων Ιταλών να μπουν στην αγορά απασχόλησης, την ώρα που ένας στους δύο πλήττεται από την ανεργία. .Σημαντικές αλλαγές στα εργασιακά, έχουν πραγματοποιηθεί και στη Βρετανία. Ε