Θυμός κι ελπίδα μιας Ελληνίδας ποιήτριας.

Ολυμπίας Καράγιωργα. “Προς τα Μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης “

“Προς τα Μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης “Θυμός κι ελπίδα μιας Ελληνίδας ποιήτριας.

Συγκινήθηκα κι ένοιωσα ευγνωμοσύνη, όχι πολύ καιρό πριν, όταν άκουσα τον πρωθυπουργό μας Παναγιώτη Πικραμμένο ν’ απαντάει στην ερώτηση που του έκανε ένα υψηλά ιστάμενο μέλος του “Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης”,

“Και πώς είναι τα πράγματα στην Ελλάδα;”“Υπάρχει πολύς

πόνος.
Ο Ελληνικός λαός υποφέρει.”
Δεν μίλησε καμμία “πολιτική” γλώσσα.
Μίλησε μια γλώσσα ανθρωπιάς.
Εμείς, ο Ελληνικός λαός, ζώντας καθημερινά τι ακριβώς σημαίνει “οικονομική κρίση” πέρα από Τράπεζες και Συμφωνίες Οικονομικές, κουβαλάμε στην ψυχή μας μία ερώτηση που όλο μεγαλώνει, όλο βαραίνει:
“Μα δεν νοιάζονται;”

Αυτοί οι άνθρωποι στην Ευρώπη, που πήραν τις ζωές μας, τη μοίρα μας στα χέρια τους, χωρίς να μπούν στον κόπο να μας πουν, να μας εξηγήσουν, σ’ εμάς τον λαό περι τίνος πρόκειται προδίδοντας έτσι την Δημοκρατία, την πολύ Ελληνική αυτή λέξη που σημαίνει “κυριαρχία του Λαού (5ος αιώνας π.Χ., Περικλής)”. Αυτοί οι άνθρωποι στην Ευρώπη που συνεργάστηκαν με ανάξιους, σάπιους πολιτικούς και σάπια πολιτικά κόμματα. Αυτοί οι άνθρωποι, δεν νοιάζονται, δεν ανησυχούν;
Για τις άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις από τα πολύ αυστηρά ακόμα και σκληρά, θα μπορούσε να πει κανείς, αν και αντικειμενικά σωστά ίσως μέτρα, για να πάρουν τα
ΧΡΗΜΑΤΑ
Από μία συμφωνία που ο ελληνικός λαός, δεν έμαθε ποτέ τι την αποτελούσε και γιατί, δεν νοιάζονται;.
Ακόμα, για το τρομερό γεγονός πως εκείνοι που “πλήρωσαν” για την απλήρωτη συμφωνία ήταν οι φτωχοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, η εργατική τάξη; Η πλούσιοι μείναν άθικτοι. Προστατευμένοι πάντα από την άγραφη αν και απόλυτα πραγματική

“Διεθνή Ασφαλή Κοινωνία του Πλούτου”;

Δεν νοιάζονται;

Αυτοκτονίες, (σε όλες τις ηλικίες, με τραγικά περιστατικά όπως η νέα μητέρα που την έχουν διώξει μαζί με άλλους από την δουλειά της και αυτοκτονεί αφού πυροβολεί το κοριτσάκι της για να μη μείνει μόνο).
Νέοι άνθρωποι, πολλοί με ιδιαίτερη αξία, μεταναστεύουν γιατι δεν βρίσκουν δουλειά.
Μικρά και μεγάλα μαγαζιά που βάζουν λουκκέτο και το φοβερό ερωτηματικό που ακολουθεί,
“Και μετά τι κάνουν; Πώς ζούν;”
Μία ακόμη, πολύ πιθανόν , σιωπηλή, μοναχική αυτοκτονία.
Ξαφνικά συσσίτια, σε διαφορετικά σημεία της Αθήνας, με ανθρώπους στη σειρά να κρύβουν το πρόσωπο από τον φακό και το βλέμμα του περαστικού, παγκάκια και γωνιές στους Δημόσιους Δρόμους καταφύγιο για τον άστεγο και τον άδικα φτωχό.
Ανησυχητική αύξηση της τρέλλας,

έχουν γίνει καθημερινά νέα.
Και η Ευρώπη;
Η… “Ενωμένη Ευρώπη”;
Καμμία αναφορά, σιωπή. ‘Η ελάχιστη χωρίς συναίσθημα, σαν ένα ακόμα “Νέο της Ημέρας”.
Δεν υπάρχει, ΠΟΝΟΣ!
Εκεί, στην Ευρώπη, όπου ΗΘΙΚΗ σημαίνει όλο και περισσότερο,
ΧΡΗΜΑ
Εκεί όπου η ανθρώπινη ζωή πνίγεται στα μηδενικά των εκατομμυρίων
Εντάξει λοιπόν! Πληρώστε το δικό σας,
ΧΡΕΟΣ !
Η Γερμανία, που εσείς επιλέξατε να είν