Προτασεις-λυσεις αποπληρωμης χρεους

ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ, ΧΑΡΤΙΝΑ ΔΕΣΜΑ: Η μοναδική λύση που φαίνεται να υπάρχει σήμερα, είναι η διαγραφή μέρους των χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών – αν και θα ήταν προτιμότερη η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων, με εφικτές δόσεις και με πολύ χαμηλά, μη τοκογλυφικά επιτόκια

“Πρέπει να φροντίζουμε να μπορούν οι άνθρωποι να αγοράζουν, ενώ, παράλληλα, πρέπει να φροντίζουμε να μπορούν οι βιομηχανίες να παράγουν – καταστάσεις που όμως εμποδίζει ο

υπερδανεισμός, λόγω του ότι οι άνθρωποι δεν αγοράζουν και οι βιομηχανίες δεν παράγουν, ενώ κανένας από τους δύο δεν επενδύει” (Keynes).

Από το 1945 έως και το 2007, για 62 ολόκληρα χρόνια δηλαδή, τόσο οι επιχειρηματίες, όσο και οι επιχειρήσεις, ήταν σίγουροι πως θα υπήρχε Ζήτηση, εάν οι ίδιοι δημιουργούσαν Προσφορά– με ορισμένες εξαιρέσεις μίας δραστικής μεν, αλλά χρονικά περιορισμένης ύφεσης.

Αυτό έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων, οι οποίες οδήγησαν στη μεγαλύτερη όλων των εποχών οικονομική ανάπτυξη του πλανήτη, για περισσότερες από δύο γενιές. Οι προϋποθέσεις όμως αυτές φαίνεται ότι έχουν πάψει πια να υπάρχουν”.

Ανάλυση

Σύμφωνα με τον Αμερικανό οικονομολόγο K.Rogoff, δεν υπάρχει κανένας σίγουρος τρόπος για να αποφύγει κανείς μία βαθειά τραπεζική κρίση – όπως η σημερινή στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α. Η κρίση αυτή προέρχεται από την υπερβολική αύξηση των χρεών (δημοσίων στην Ελλάδα και Ιταλία, ιδιωτικών σε όλη σχεδόν την υπόλοιπη Δύση), η οποία έχει σαν αποτέλεσμα να γίνονται οι Οικονομίες ευαίσθητες στις «κρίσεις εμπιστοσύνης».

Κατά τη διάρκεια αυτών των κρίσεων, οι εμπορικές τράπεζες διασώζονται από τις κυβερνήσεις, στη συνέχεια οι κυβερνήσεις από τις τράπεζες και στο τέλος τόσο οι τράπεζες, όσο και οι κυβερνήσεις, διασώζονται από τις κεντρικές τράπεζες – με τη μαζική εκτύπωση νέου χρήματος από το πουθενά.

Πάντοτε κατά τον ίδιο, η παραπάνω διαδικασία συνοδεύεται από έναν μακροχρόνιο, οδυνηρό περιορισμό της οικονομικής δραστηριότητας – από μία έντονη ύφεση δηλαδή, εμπλουτισμένη με αυξημένη ανεργία, με χρεοκοπίες και με ραγδαία πτώση όλων των αξιών. Η μέση διάρκεια αυτών των κρίσεων στην εποχή μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υπολογίζεται στα 4,4 χρόνια – ενώ πρόκειται ουσιαστικά για το χρονικό διάστημα που απαιτείται, έτσι ώστε να μειωθεί η «ξένη χρηματοδότηση», όπως συνήθως αποκαλείται η «απομόχλευση» (deleveraging – «κάψιμο» χρημάτων). Αφού λοιπόν παρέλθει αυτός ο χρόνος, τότε αποκαθίσταται η εμπιστοσύνη στις αγορές και επανέρχεται η οικονομία σε ρυθμό ανάπτυξης.

Εν τούτοις, η συγκεκριμένη «απεικόνιση» δεν είναι ολοκληρωμένη – αφού η «θεραπεία» της Οικονομίας, μετά τη Μεγάλη Ύφεση του 1929, διήρκεσε πάνω από δέκα χρόνια στις Η.Π.Α. – ενώ η Ευρώπη οδηγήθηκε στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε πόσο θα διαρκούσε η κρίση εκεί, εάν δεν είχε μεσολαβήσει το γεγονός αυτό.

Οι βασικές αιτίες φαίνεται να ήταν τότε η εξαιρετικά αργή αντίδραση της πολιτικής απέναντι στην παγκόσμια κρίση, καθώς επίσης ο κανό