Περιμένοντας τους βαρβάρους, απολείπειν ο Θεός τον Αντώνιον;

— Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

— Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα

ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.

— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.
Καβάφης (Περιμένοντας τους βαρβάρους)

Μόνο που στην πατρίδα μας οι λογιών-λογιών βάρβαροι, έχουν έρθει, και αναμένουμε και άλλους να έρθουν, μαζί με τα βάρβαρα μέτρα τους.
Αποπροσανατολισμένοι και σαστισμένοι οι περισσότεροι από εμάς, αναζητούμε στον ερχομό τους την σωτηρία, την ανάκαμψη, την πρόοδο, αναμένουμε δόση-δόση να ενσταλάξουν λίγη ανάσα στο ξέπνοο σώμα, να μας κάνουν την χάρη να ζήσουμε λίγο ακόμα, μη θέλοντας να δούμε την αντίχαρη που ζητούν, που όχι μόνο δεν θα φέρει ανάπτυξη και χαρά, αλλά δάκρυα και αίμα.
Κάποτε σε μια εισβολή που επιχείρησαν εναντίον της Ρώμης οι Γαλάτες –το390 π.Χ.-,οι

χήνες του Καπιτωλίου, που ήταν αφιερωμένες στην θεά Ήρα, τους αντιλήφθηκαν και με τις φωνές τους ξεσήκωσαν τον κόσμο, που επιτέθηκε στους βαρβάρους, και κατάφεραν να τους εκδιώξουν.
Εδώ εμείς όμως που δεν έχουμε χήνες να μας προειδοποιούν για κινδύνους και εισβολές, έχουμε όμως παπαγάλους, κότες και τσαλαπετεινούς, οι οποίοι βγήκαν πρωί-πρωί στους διαύλους να πανηγυρίσουν την νίκη.
Φενάκη!
……….Το πλήθος τον σκουντά, τον σέρνει, τον