Η σκανδαλοθηρία δεν είναι Τέχνη, είναι φασιστική χυδαιότητα

Του Θύμιου Παπανικολάου            Όταν ένα κοινωνικό καθεστώς βρίσκεται σε παρακμή και σηπτική αποσύνθεση δεν μπορεί να παράγει ούτε  πνευματικό ούτε καλλιτεχνικό έργο.            Σήμερα έχει ολοκληρωθεί ο  θάνατος της αστικής Τέχνης, ακριβώς γιατί έχει συντελεστεί ο Πνευματικός θάνατος του καπιταλιστικού καθεστώτος: Αυτό παράγει μόνο ανοησία, χυδαιότητα, ψευτιά και πλήθος ακαθαρσιών, καθώς και μηχανισμούς δίωξης των Ιδεών και του Πνεύματος.            Το κεντρικό «εργαλείο» αποσάθρωσης, ισοπέδωσης και αποτέφρωσης του Πνεύματος, συνακόλουθα και κάθε καλλιτεχνικής δημιουργίας είναι η αγοραία «εικόνα», δηλαδή  το τηλεοπτικό θέαμα…            Βεβαίως, ανάμεσα στην «τέχνη» που ψυχομαχάει σε επαναλήψεις, σε σιωπές ή σε μιμητικούς, τεχνητούς και κούφιους ακροβατισμούς, δημιουργείται μια Τέχνη Μεταβατική: Η Τέχνη που εμπνέεται από την Αντίσταση και τη Μαχητική διάθεση εναντίον της καθεστωτικής σαπίλας και χυδαιότητας, ιδιαίτερα εναντίον του  νεοταξικού εφιάλτη…            Η Τέχνη, ως μία από τις βασικές κοινωνικές λειτουργίες του Ανθρώπου, για να υπάρξει πρέπει να υπάρχουν οι Πηγές έμπνευσής της: Δηλαδή πρέπει να «βελονιαστεί» και να εμπνευστεί, αλλά και να εκφράσει με απαράμιλλο τρόπο όλους τους πόθους και όλα τα όνειρα του ανθρώπου.            Γι αυτό κάθε γνήσια πνευματική και  καλλιτεχνική δημιουργία είναι ασυμβίβαστη με το ψέμα, την υποκρισία, τη χυδαιότητα και το πνεύμα του βολέματος…            Γίνεται φανερό, συνεπώς, τούτο: Ό,τι παράγει και αναπαράγει ένα καθεστώς σε αποσύνθεση, ό,τι είναι συνδεδεμένο με αυτό το καθεστώς και κυρίως το σύστημα της κτηνωδίας του και των «ιδεών» του (ιδεολογήματα απάτης) δεν μπορούν  να ΕΜΠΝΕΥΣΟΥΝ πνευματικά και καλλιτεχνικά.            Αντίθετα εκπορνεύουν, πολτοποιούν, διαλύουν και αφανίζουν κάθε ιδέα και κάθε δημιουργικό πνεύμα…            Η Τέχνη, σήμερα μπορεί να ανθίσει μόνο ΚΟΝΤΡΑ σε όλα αυτά, πολεμώντας τη Νέα Τάξη και ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ τις ιστορικές κατακτήσεις, τις πολιτισμικές και αισθητικές παραδόσεις, τις μεγάλες ανθρώπινες αξίες, καθώς  και τα επαναστατικά οράματα…            Έργο που  παρουσιάζεται σαν απαλλαγμένο από κάθε δεσμό με την Ιστορία και την καλλιτεχνική παράδοση, στερείται αισθητικής σημασίας, γιατί αγνοεί τις αιτιώδεις σχέσεις που συνδέουν, ανάμεσά  τους, όλα τα καλλιτεχνήματα…            Σήμερα τα ποικίλα «καλλιτεχνικά»,  μικροσκοπικά μορμολύκεια δεν αμαυρώνουν μόνο κάθε ιδέα καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά στριφογυρίζουν, σαν πεινασμένες ύαινες, γύρω από το σηπόμενο πτώμα του ιμπεριαλιστικού ολοκληρωτισμού και αναπαράγουν όλες τις πνιγηρές αναθυμιάσεις του: Τη φαιά προπαγάνδα του καθεστώτος και τη χυδαιότητα της σήψης του…            Αυτά τα «καλλιτεχνικά», μικροσκοπικά  μορμολύκεια όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση με την Τέχνη, αλλά είναι κυνικοί και υστερικοί προπαγανδιστές των «νέων ιδεών»: των εφιαλτικών ιδεολογημάτων της Νέας Τάξης.            Αυτοί που το παίζουν «καλλιτέχνες», «συνωστίζονται» στις αυλές της Νέας Τάξης και σιτίζονται στο παχνί τους: Είναι το «τάγμα» των σύγχρονων, ακ