Η σεμνή τελετή αναβίωσης του Βλαντ Ντρακούλ και του Τσαουσέσκου στην γενέτειρα τους, από το ΕΛΚ.

Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα δεν θα μπορούσε να βρει καταλληλότερο μέρος για να δεχτεί τις προσφορές του Έλληνα πρωθυπουργού: “Ανταγωνιστικότητα” και “Πολιτική Αναγέννηση”.
Οι δύο πυλώνες στους οποίους κινήθηκε η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με αισιοδοξία, εάν δεν υπήρχαν τα ολέθρια αποτελέσματα του τρόπου εφαρμογής τους που οδήγησαν την Ελλάδα

σε ένα σπιράλ θανάτου. Ειδικά όταν αναφέρονται στο υφιστάμενο δρακόντειο πρόγραμμα αναπροσαρμογής που αποδεδειγμένα συνθλίβει την κοινωνία προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων εντός και εκτός χώρας, με τους βαρώνους της διαπλοκής να κλείνουν πονηρά το μάτι επιδιώκοντας μία πολιτική τερατογέννεση. Μόνον έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η “αναγέννηση” που επιδιώκουν
με υλικά τύπου Ραγκούση και Διαμαντοπούλου χτίζοντας έναν διαπολιτικό Φρανκεστάιν, έναν νεκραναστημένο αιμοβόρο Δράκουλα, έτοιμο να εκτελέσει τις εντολές τους.

Η “Ανταγωνιστικότητα” θα μπορούσε να είναι μία ελπιδοφόρα προοπτική εάν στηριζόταν στην ανάπτυξη, την δημιουργία, την καινοτομία. Το μνημόνιο όμως απέδειξε πως ο όρος αυτός αποσκοπεί στην δημιουργία μίας κοινωνίας τύπου Τσαουσέσκου χωρίς καν να διαθέτει το υποτυπώδες κοινωνικό κράτος. Διότι οι περιβόητες “διαρθρωτικές αλλαγές” για την ανάκτηση της “ανταγωνιστικότητας” παραπέμπουν ακριβώς στο “οικονομικό θαύμα” του απεχθούς ρουμανικου καθεστώτος όπου οι οικονομικοί συντελεστές της χώρας όπως π.χ. το δημόσιο χρέος ήταν στο μηδέν. Στο μηδέν όμως ήταν και η κοινωνική ευμάρεια γεγονός που οδήγησε στο χάος, την εκποίηση της χώρας και την κοινωνική έκρηξη.
Διότι στην αστική οικονομία υπάρχει ένας απαράβατος όρος: Pay peanuts, get monkeys, γεγονός που γνωρίζουν πολύ καλά οι Ευρωπαίοι αστοί. Μία “μαϊμού” ανταγωνιστικότητα σε μία κοινωνία – ζούγκλα.

Η “πολιτική αναγέννηση”, θα μπορούσε να είναι ένας στόχος αποδεκτός από την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Οι πρόσφατες όμως νουθεσίες των “Κόμηδων” της διαπλοκής, “νταβατζήδες” όπως τους είχε αποκαλέσει ο Κ. Καραμανλής, περί δημιουργίας ενός ευρύτατου “Ευρωπαϊκού” κόμματος, προξενεί εύλογους συνειρμούς.
“Πολιτική αναγέννηση” με τους όρους του ιστορικού “Όχι” που ειπώθηκε -ω τι ειρωνία- πάλι στο Βουκουρέστι; Στην γραμμή Εθνικής αξιοπρέπειας του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου; Μακάρι να εννοεί αυτό ο Έλληνας πρωθυπουργός. Σίγουρα όμως δεν εννοούν αυτό οι “Δράκουλες” της διαπλοκής που δυστυχώς στην εφιαλτική τους σπέκουλα βάζουν τον Αντώνη Σαμαρά σε πρώτο πλάνο.
“Προχώρα Αντώνη και κάνε νέο πολιτικό φορέα με τους κηπουρούς και τους προθύμους, παρόλο που ο λαός τους έβαλε πολιτική ταφόπλακα”. Με τον Λοβέρδο, τον Ραγκούση, τον Χρυσοχοΐδη, την Διαμαντοπούλου, για να εξασφαλίσουν την αιώνια, σκοτεινή κυριαρχία τους. Μία νεκρανάσταση εμπνευσμένη από τον κινηματογραφικό “Δράκουλα” που ενώ αδικεί τον ιστορικό Βλαντ, θα μπορούσε κάλλιστα να περιγράψει την μοχθηρία των ελληνόφωνων Βαρώνων.
Μπορεί λοιπόν ο μυθιστορηματικός Φράνκενσταιν να δημιούργησε ένα τέρας με το σάπιο υλικό που ξέθαψε, αυ