Η εξουσία στο μέσο άνθρωπο

                            Δια τούτο καλώς ηύξατο Φωκυλίδης: «πολλά μεσοισιν άριστα μέσος θέλω εν πόλει είναι» Αριστ.Πολιτ. ,1295β 33-34          Μετά την στρατιωτική ήττα της Δημοκρατίας ακολούθησε ο πόλεμος για την ιδεολογική της ήττα. Οι ηγεμόνες επέλεξαν τον δρόμο της σπίλωσης αρχικά και μετά της σιωπής ώστε να επικρατήσουν αφού αντιμάχονταν την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση που είναι φύση εξουσιαστική και επιζητά να νέμεται την εξουσία.Για να μην έχουν τους πολλούς στα πόδια τους όφειλαν να πείσουν τον λαό πως δεν δύναται να κυβερνήσει. Αυτή η πεποίθηση έπρεπε να θεμελιωθεί δημιουργώντας την μεγαλύτερη δυνατή απόσταση μεταξύ ανθρώπων και καλλιεργώντας τον διαχωρισμό με συγκεκριμένα κριτήρια της επίλεκτης κάστας που θα κυβερνά απο το σώμα του λαού. Ο διαχωρισμός επετεύχθει πρώτα με τη οικονομική ανισότητα, την δύναμη του χρήματος που αγόρασε τις πλούσιες επαύλεις και το οικήματα των προνομιούχων, τους διδασκάλους και την παιδεία των γόνων τους, την ενδυμασία και την επιλογή ωραίων συντρόφων,απλά καθε τί που θα υποδήλωνε την διαφορά των ολίγων εκλεκτών με τους λαϊκούς.Η οικονομική ανισότητα  συν τω χρόνω εξαθλίωσε περαιτέρω τον φτωχό τον έκανε να φαντάζει άθλιος αλλά και να είναι μακριά απο κάθε διεκδίκηση του οποιοδήποτε ρόλου του στα πολιτικά πράγματα πέραν αυτού που του επιφύλλασε το καθεστώς, του φύλακα της ολιγαρχίας, βασιλείας ή αυτοκρατορίας που εξελίχθηκε στο σημερινό μοναρχικό κοινοβουλευτικό μόρφωμα. Ο λαός υπηρέτησε αυτό το σύστημα ώς πραιτωριανός ή ματατζής, ενώ τμήματά του παρείσφρυσαν σε αυτό μέσω των κομμάτων και των συνδικάτων στην διάρκεια των κοινωνικών αγώνων του 18ου και 19ου αιώνος.Ποιό όμως  ήταν το ιδεολογικό υπόβαθρο της δημοκρατίας που έδινε στον λαό την εξουσία; Αντίθετα με τις αντιλήψεις του ιδεολογικού γεννήτορα της ολιγαρχίας Σωκράτη, οι Δημοκράτες Αθηναίοι ένοιωθαν μέρος του λαϊκού σώματος, τμήμα του και λειτουργικό μέρος που εκδηλωνόταν πολιτικά καθε Κυριακή-Ηλιοδίτη στην Εκκλησία του Δήμου. Ουδείς θνητός όσο άριστος και να ένοιωθε, όση διαφορά στην εξωτερική εμφάνιση ή στις αρετές δέν είχε προκύψει απο παρθενογέννηση ή απο τον Θεό. Όλοι τους είχαν κοινούς προγόνους και πολλές φορές οι ίδιοι οι γονείς τους ήταν ασήμαντοι. Οι γονείς του ιδεολογικού ηγέτη της αριστείας του Σωκράτη ήταν απλοί μέσοι άνθρωποι. Του προτύπου της αριστείας, Αλκιβιάδη που ανήκε σε ονομαστό γένος, οι άλλοι συγγενείς δεν διακρίθηκαν. Του Πλάτωνος, θεμελιωτή της ιδεολογίας της αριστείας, η οικογένεια απλά ανήκε στην ανώτερη εμπορική τάξη.Ακόμα και στις γενιές αυτοκρατόρων όπως Μάρκος Αυρήλιος-Κόμμοδος Τιβέριος-Καλιγούλας, βλέπουμε την ασυνέχεια της ποιότητος παρά την εκλεπτυσμένη παρεχόμενη παιδεία, τις ανέσεις και την επιλογή των ωραιότερων συντρόφων για λόγους ευγονικής.  Βλέπουμε  σε κάθε παράδειγμα απο οποιαδήποτε ιστορική και σύγχρονη πηγή πώς και οι μεγάλες προσωπικότητες δεν προήλθαν παρά απο φυσικές ανθρώπινες μήτρες συνηθισμένων μέσων ανθρώπων.Οι Έλληνες χάρην αυτής της κυρίαρχης ιδεολογίας, της Ισοκρατίας, αντί να θεμελιώσουν την θε