Η απελευθέρωση της Ελληνικής κοινωνίας προϋποθέτει την κατάρρευση του πολιτικού καθεστώτος…

Σύμφωνα με την επιστήμη του Συνταγματικού Δικαίου, Κράτος είναι η διαρκής σε νομικό πρόσωπο οργάνωση ενός λαού μόνιμα εγκατεστημένου σε ορισμένη χώρα και το οποίο ασκεί πρωτογενή και αυτοδύναμη (κυρίαρχη) εξουσία. Με βάση τον ορισμό αυτό, το κράτος αποτελείται από τέσσερα στοιχεία: 1) Λαός με την στενή έννοια του όρου, δηλαδή οι πολίτες που έχουν δικαίωμα ψήφου, 2) Χώρα ή Επικράτεια, δηλαδή η εδαφική έκταση εντός της οποίας ασκείται κρατική εξουσία επί των κατοικούντων σ’ αυτήν προσώπων,  3) Νομικό Πρόσωπο (όπως οι απλές εταιρίες που γνωρίζουμε), δηλαδή το κράτος έχει αυτοτελή νομική υπόσταση

και είναι (όπως κάθε εταιρία) υποκείμενο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και 4) Εξουσία, δηλαδή η υπέρτατη ικανότητα…. επιβολής από το νομικό πρόσωπο του κράτους, ορισμένης θέλησης επί άλλων θελήσεων κατά τρόπο ακαταγώνιστο.

Η έννοια αυτή του κράτους είναι έννοια γενική η οποία αφορά όλα τα κράτη ανεξαρτήτως της εσωτερικής πολιτειακής συγκρότησης, της κοινωνικής συγκρότησης, των ιδεολογικών τάσεων και του επικρατούντος μοντέλου οικονομικής οργάνωσης. Στα περισσότερο ή λιγότερο δημοκρατικά οργανωμένα κράτη, απαραίτητα υπάρχει Σύνταγμα, δηλαδή το καταστατικό του νομικού προσώπου. Σε δικτατορικά και μη γνήσια δημοκρατικά καθεστώτα, δεν υπάρχει Σύνταγμα ή και αν υπάρχει, είτε δικαιολογεί την ασκούμενη αυταρχικά εξουσία, είτε παραβιάζεται συστηματικά και υπάρχει μόνο για το θεαθήναι.

Η έννοια του κράτους διαφέρει από την έννοια της κοινωνίας η οποία είναι ομάδα ανθρώπων σε ορισμένο τόπο και σε ορισμένο χρόνο, τα μέλη της οποίας ανέπτυξαν οργανωμένα πρότυπα σχέσεων μέσω της διαρκούς αλληλεπίδρασής τους. Γίνεται αντιληπτό πως μέλη της κοινωνίας που έχουν δικαίωμα να ψηφίζουν είναι και μέλη του νομικού προσώπου Κράτος.

Σε ότι αφορά τις επικρατούσες ιδεολογίες για τις σχέσεις κράτους – κοινωνίας – δημοκρατίας, η ακραία κομμουνιστική ιδεολογία αφαιρεί οποιαδήποτε ιδιωτική πρωτοβουλία και προσωπική περιουσία από τα μέλη της κοινωνίας και τα αναθέτει όλα στο κράτος. Φυσικά δεν μπορούμε να συζητήσουμε εδώ για δημοκρατία, καθόσον δεν αναγνωρίζεται και δεν επιτρέπεται η ανάπτυξη ιδιωτικής οικονομικής σφαίρας ούτε η δημοσιοποίηση της διαφορετικής προσωπικής άποψης του ατόμου. Από το άλλο μέρος, η ακραία φιλελεύθερη (Νεοφιλελεύθερη) ιδεολογία, τα αναθέτει όλα στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στους νόμους της ελεύθερης αγοράς, ενώ το κράτος το περιορίζει σε έναν ρόλο προστάτη των μηχανισμών της αγοράς. Οι νόμοι της αγοράς είναι και νόμοι του κράτους. Όπως είναι φυσικό, ούτε εδώ μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία καθόσον ο άκρατος Νεοφιλελευθερισμός που δεν αναγνωρίζει καμία προσωπική άποψη και παρέμβαση πέραν των νόμων της αγοράς, οδηγεί σε ασυδοσία, σε επικράτηση των οικονομικά ισχυρών και σε καταδυνάστευση και εξαθλίωση των αδυνάτων.

Μεταξύ των δύο αυτών ακραίων φαινομένων υπάρχει μια πληθώρα προτεινόμενων σχέσεων κράτους – κοινωνίας – δημοκρατίας (σοσιαλισμός, σοσιαλδημοκρατία, κοινωνικός φιλελευθερισμός, φιλελευθερισμός κ.λ.π.). Σε όλες όμως τις περιπτώ