Το σπιράλ του θανάτου.

Του Βασίλη Βιλιάρδου*
Η πολιτική ηγεσία απλώς ακολουθεί πιστά τις εντολές των εισβολέων
Η Μεγάλη Ύφεση στο ζενίθ της, τον χειμώνα του 1933, θα μπο­ρούσε εύλογα να χαρακτηρι­στεί ως ένα είδος συλλογικού παραλο­γισμού – ενώ κάτι ανάλογο θα μπορού­σε να ισχυριστεί κανείς και για την Ελ­λάδα σήμερα. Ειδικότερα οι εργαζόμενοι δεν είχαν καμία απασχόληση, επει­δή οι επιχειρήσεις δεν προσελάμβαναν κανέναν… Οι επιχειρήσεις δεν προσε­λάμβαναν κανέναν επειδή δεν υπήρ­χε αγορά για τα προϊόντα τους… Δεν υπήρχε καμία αγορά για τα προϊόντα τους, επειδή οι εργαζόμενοι δεν είχαν κανένα εισόδημα, με το

οποίο θα μπο­ρούσαν να αγοράσουν τα προϊόντα των επιχειρήσεων, για να αντιστρέψουν το σπιράλ του θανάτου – ένας καταστρο­φικός φαύλος κύκλος, χωρίς καμία δυ­νατότητα εξόδου.
Οι συναλλαγματικές υποτιμήσεις, η αύξηση των κρατικών ελλειμμάτων με στόχο τις δημόσιες επενδύσεις, την απα­σχόληση και τη ζήτηση, κατά τις προστα­γές της θεωρίας του Κέινς, καθώς επί­σης η υπομονετική αναμονή

αντιστρο­φής της τάσης, έμοιαζαν να είναι παρό­μοιες αναποτελεσματικές στρατηγικές επίλυσης της κρίσης.
Περαιτέρω, οι σε μεγάλο βαθμό κεντρικά κατευθυνόμε­νες και συνδικαλιστικά άριστα οργανω­μένες αγορές εργασίας, όπως αυτή της Αυστραλίας, είχαν τα ίδια αποτυχημένα αποτελέσματα, όσον αφορά την εξάλει­ψη της ανεργίας «μακράς διαρκείας», με τις μη οργανωμένες αγορές εργασί­ας – όπως αυτή των ΗΠΑ.
Οι φασιστικές λύσεις του προβλή­ματος, όπως αυτή της Ιταλίας, δεν εί­χαν επίσης αποτέλεσμα – με εξαίρεση τη ναζιστική λύση της Γερμανίας, από εκείνη τη στιγμή και μετά που τέθηκε σε λειτουργία η πολεμική της βιομηχα­νία. Όσον αφορά τις ΗΠΑ, η ύφεση κα­ταπολεμήθηκε τελικά από την αύξηση της ζήτησης πολεμικού εξοπλισμού, ενόψει του Δεύτερου Παγκοσμίου Πο­λέμου – ενώ μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμία καθαρή εξήγηση σε σχέση με το γεγονός ότι κανένα κράτος δεν θα μπο­ρούσε τότε να ξεφύγει από τον καθο­δικό σπειροειδή κύκλο της ύφεσης και της ανεργίας, εάν δεν είχε μεσολαβή­σει πόλεμος.
Η ύφεση επελαύνει
Η κατάσταση της Ιαπωνίας τα τελευ­ταία είκοσι χρόνια, παρότι ο υπόλοιπος πλανήτης βρισκόταν σε πορεία ανάπτυ­ξης, επιβεβαιώνει δυστυχώς τον κανόνα – ενώ η σημερινή παγκόσμια ύφεση καταλαμβάνει τη μία χώρα μετά την άλ­λη: μεταξύ των οποίων και τις αναπτυσ­σόμενες οικονομίες της Βραζιλίας, της Ινδίας, της Κίνας κ.λπ.
Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, όλες οι ανοησίες που ακούγονται τον τελευ­ταίο καιρό, μεταξύ των οποίων η ανά­πτυξη μέσω μαζικών ιδιωτικοποιήσε­ων σε τιμές εκποίησης, κυρίως βέβαια των κοινωφελών και των κερδοφόρων εταιρειών, δεν μας δημιουργούν καμία σιγουριά για το μέλλον – πόσο μάλλον όταν δεν έχουμε καμία απολύτως εμπι­στοσύνη στην πολιτική ηγεσία, η οποία απλά ακολουθεί πιστά τις εντολές των εισβολέων, ενάντια στις προεκλογικές δεσμεύσεις, παρά το ότι οδηγούν μονοδρομημένα στη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, στην εξαθλίωση, στη χρεοκοπία και στη δραχμή.
Το ίδιο ισχύει και για την Ευρώπη, η οποία ευρίσκεται αναμφίβολα σε τρο­χιά αποσ