Έγγραφο Ντοκουμέντο. Πεταμένα λεφτά για… μίζες

Το έγγραφο που παρουσιάζει το «Π» είναι μόνο ένα από τα εκατοντάδες παραδείγματα κακοδιαχείρισης και κατασπατά­λησης του δημόσιου χρήματος με πρόσχημα την αμυντική θωράκιση της χώρας.

Αν και πρόκειται για μια ειδική και όχι τόσο πολυέξοδη (… μόλις 95 εκατομμύρια δολάρια το 2000) υπόθεση σε σχέση με άλλες, το θέμα της προμήθειας των ουκρανικών χόβερκφραφτ τύπου ZUBR, την οποία περιγράφει το έγγραφο, βοηθά κάποιον να συνει­δητοποιήσει πώς οι λεγόμενες εξοπλιστικές δαπά­νες αποτέλεσαν τον μηχανισμό για να μετατραπεί η χώρα σε αποθήκη άχρηστου υλικού ή υλικού που εξυπηρετεί τις ανάγκες του

Ταυτόχρονα, μέσα από αυτό τον μηχανισμό, αναπτύχθηκε στον υπέρτατο βαθμό η «τεχνογνω­σία» της διακίνησης της μίζας.

Κάπως έτσι αντιλαμβάνεται κανείς για ποιο λόγο η Ελλάδα προκατέβαλλε ουσιαστικά τα ποσά για την όποια στρατιωτική προμήθεια: Γιατί στις προ­καταβολές συμπεριλαμβάνονταν και οι… μίζες.

Στο βιβλίο με τίτλο «Η απόρρητη ιστορία του Αιγαίου» από τις εκδόσεις «Π» παρουσιάζεται με στοιχεία η εξέλιξη της αστρονομικής ελληνικής δαπάνης – η οποία από το 1974 μέχρι και σήμε­ρα είναι υπεύθυνη για τη διαμόρφωση σχεδόν του μισού του ελληνικού χρέους – για εξοπλιστικά προγράμματα με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής.

Το τι τόπο έπιασαν αυτά τα χρήματα το έχει εξη­γήσει δημόσια ο πρώην αρχηγός ΓΕΑ Κ. Παναγιωτάκης. Ο επίτιμος, σήμερα, αρχηγός ΓΕΑ, καταθέ­τοντας ως μάρτυρας στην Εξεταστική της Βουλής (2006), που… διερεύνησε τις προμήθειες εξοπλι­στικών προγραμμάτων επί υπουργίας Α. Τσοχατζόπουλου και Γ. Παπαντωνίου, κατ’ αρχάς χαρακτήρι­σε «σχέσεις υποτέλειας» τις σχέσεις της Ελλάδας με τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ.

Ο στρατηγός είχε τονίσει τότε ότι η χώρα μας επί πολλά χρόνια δεχόταν από τις ΗΠΑ ό,τι περίσσευε, αφού «παίρναμε οπλικά συστήματα τα οποία ήταν σάπια, με τις λεγόμενες βοήθειες και τα προγράμ­ματα FMF. Ο,τι περίσσευε μας δίνανε». Η μονό­πλευρη, συνέχισε ο στρατηγός, οδός προμήθειας ορισμένων οπλικών συστημάτων κυρίως από τους Αμερικανούς «μάς δημιούργησε προβλήματα στις σχέσεις μας και στις επιχειρήσεις μας, αν κάναμε, με τους Τούρκους».

Αποκαλυπτική ήταν και η προσωπική εμπειρία που είχε ο ίδιος ο στρατηγός: «Το είδα εγώ προ­σωπικά το 1987 που υπηρετούσα σε μια μονάδα πυραύλων, στη μοίρα ΧΩΚ. Περίπου 25 μέρες ήμα­σταν σε συναγερμό και μετά από δέκα, δεκαπέντε μέρες η ΝΑΜΣΑ, που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ο οργανισμός υποστήριξης του ΝΑΤΟ, μας έκοψε τα ανταλλακτικά με κάποιο τρόπο. Εάν έχουμε, δηλα­δή, μια μονοσήμαντη οδό προμήθειας, σε κάποια στιγμή, όταν έχουμε αυτόν τον αντίπαλο, μπορεί να σταματήσει η ροή των ανταλλακτικών, διότι δεν είναι μόνο να αγοράσεις ένα οπλικό σύστημα, πρέ­πει να γίνει και η υποστήριξη επί δέκα ή είκοσι χρόνια. Εάν έχουμε, λοιπόν, μόνο από το ΝΑΤΟ οπλικά συστήματα ή μόνο από την Αμερική, δεν είμαστε βέβαιοι ότι θα μπορούμε να κάνουμε παρατετα­μένες επιχειρήσεις».

Αποκαλυπτικός ήταν ο στρατηγός και στο πώς γίνονται οι διαπραγματεύσεις για