ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΤΥΑΝΕΥΣ – Ο ΕΛΛΗΝΑΣ “ΧΡΙΣΤΟΣ”;

ΕΝΑ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣΦιλόσοφος,θεόσοφος,θαυματουργός,θεουργός,ο τυπικότατος εκπρόσωπος του θρησκευτικού και φιλοσοφικού συγκριτισμού στα χρόνια του Χριστού.Η νεότητά του συμπίπτει περίπου στην αρχή του 1ου μ.Χ. αιώνα(κατΆακριβέστερο καθορισμό τον Απρίλιο του 17 μ.Χ. είχε ηλικία μεταξύ του 16ου και του 20ού έτους),ήταν γιος ομώνυμου εξελληνισμένου Καππαδόκη,πάμπλουτου και καταγόμενου από παλαιά οικογένεια των Τυάνων,εκπαιδεύτηκε δε κυρίως στην Ταρσό της Κιλικίας,αλλά και στις Αιγές,την πόλη που γειτνίαζε με την Ταρσό.

Μετά

το πέρας της θεωρητικής του εκπαιδεύσεως υπέβαλε τον εαυτό του σε αυστηρή άσκηση(σε πενταετή σιωπή),διέμενε δε κατά το διάστημα αυτό άλλοτε στην Παμφυλία κι άλλοτε στην Κιλικία.Πασίγνωστος πλέον για την ευσέβεια,την σοφία και την θαυματουργό δύναμη,άρχισε τον πλάνητα βίο του.Οι βιογράφοι του,και μάλιστα ο Φιλόστρατος,διατείνονται ότι μετέβη όχι μόνο στην Αντιόχεια και άλλες πόλεις της δυτικής Ασίας,αλλά και στην Μεσοποταμία και στην Ινδία.Στο σημείο αυτό η βιογραφία του Φιλοστράτου καθίσταται εξ ολοκλήρου πολυμαθής μυθιστορία,αυτού δε του τύπου οι μυθιστορίες ήταν κατΆεξοχήν αρεστές στους χρόνους του Σεπτιμίου Σεβήρου.

Αφού επανήλθε ο Απολλώνιος από τις περιηγήσεις του στην απωτάτη Ανατολή(οι οποίες θα άρχισαν γύρω στο 45 μ.Χ.),διέτριψε(κατά τα τελευταία πιθανώς έτη της εξουσίας του Κλαυδίου και τα πρώτα του Νέρωνος) με ιδιαίτερη προτίμηση στις ελληνικές περιοχές της Μικράς Ασίας,όπου εξέπληττε η άκρα αγνότητά του,όπως επίσης εξέπληττε,ιδίως στην Ιωνία,ο ζήλος του κατά της χρήσεως από τους Έλληνες ρωμαϊκών ονομάτων.

Ώριμος πλέον,αποφάσισε να επισκεφθεί και τα δυτικά μέρη του Ρωμαϊκού κράτους,και στην αρχή την χώρα των πόθων του,την Ελλάδα.Από την Έφεσο και διά της Περγάμου έφτασε στο αρχαίον Ίλιον και τις αρχαιότητές του και από κει μετέβη διά της Λέσβου και της Εύβοιας στον Πειραιά το φθινόπωρο του 60 μ.Χ.,καθΆον χρόνον εωρτάζονταν τα Ελευσίνια Μυστήρια.Εάν πιστέψουμε τον Φιλόστρατο,οι Αθηναίοι έδωσαν στον Απολλώνιο μεγάλη ευκαιρία να φανεί σε όλο το μεγαλείο του.Ως τις δεύτερος Επιμενίδης λέγεται ότι δίδαξε ΅Άπερί της εκάστη θεότητι αρεσκούσης θυσίας και του

καταλληλότατου τρόπου αυτής.Από κάποιον Κερκυραίο θηλυπρεπή νεανία που σπούδαζε εις τας Αθήνας και ανήγαγε το γένος του στον βασιλιά των Φαιάκων Αλκίνοο «απήλασε τον δαίμονα» και τον κατέστησε σοβαρό φιλόσοφο.Κατέβαλε δε κάθε προσπάθεια,για να αποτρέψει τους Αθηναίους από την εκφαύλιση της εορτής των Διονυσίων(με γυναικεία πομπή,ασελγείς χορούς και άλλες ακολασίες),κατόρθωσε μάλιστα,έστω προσωρινώς,να σταματήσει τους επονείδιστους αγώνες των μονομάχων,οι οποίοι είχαν εισχωρήσει,δυστυχώς,και στην ζωή της πόλεως.

Την άνοιξη του 61 μ.Χ. επισκέφτηκε,κατά τα λεγόμενα,τους εν Θερμοπύλαις Αμφικτίονες,έπειτα δε τα περίφημα ιερά,τους ναούς του Απόλλωνος στις ¶βες και τους Δελφούς,το μαντείο της Δωδώνης,το μαντείο του Τροφωνίου,το ιερό του Αμφιαράου στον Ωρωπό,τέλος το ιερό των Μουσών στον Ελικώνα,έως ότου τον Ιούλιο του 61 μ.Χ. κατά πρόσκλησιν τω