ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΣ ΑΛΛΑ ΤΙΜΙΟΣ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ…

            Πέμπτη 24/06/11, βράδυ. Μιλάω με συγγενή μου στην Επαρχία, κουβεντιάζουμε για την τρέχουσα κατάσταση και πόσο έχουν δυσκολέψει τα πράγματα. Έχει μια επιχείρηση, φούρνο, σε μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας. Είναι δυναμική επιχείρηση και πάει καλά. Δύσκολη δουλειά όμως, έχει ξενύχτια, πολλές ώρες, ορθοστασία. Σαν εργάτες έχει κάποιους αλλοδαπούς, εδώ και χρόνια. Του λέω πως τα πράγματα έχουν αλλάξει, πως οι Έλληνες πρέπει να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλο σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες που μας οδήγησαν (άσχετα αν αυτό έπρεπε να συμβαίνει πάντα, ακόμα κι αν δεν ήταν έτσι οι συνθήκες). Πρέπει να αγοράζουμε Ελληνικά Προϊόντα, να υποστηρίζουμε Ελληνικές Επιχειρήσεις και να προσλαμβάνουμε Έλληνες Υπαλλήλους και Εργάτες (ακόμα κι αν χρειαστεί να απολύσουμε αλλοδαπούς). Το ξέρω, μπορεί να ακούγεται ρατσιστικό και σκληρό, αλλά πιστεύω ότι δεν είναι και θα το καταλάβετε στη συνέχεια.            Η απάντησή του είναι πως δεν πάει Έλληνας να δουλέψει μέσα σε τρελλές θερμοκρασίες, να σηκώνεται στις 04:00 τα ξημερώματα, να είναι 12 ώρες όρθιος. Του εξήγησα πως οι εποχές έχουν αλλάξει, υπάρχουν Έλληνες που έμειναν χωρίς δουλειά, με οικογένεια και υποχρεώσεις και θα πάνε.            Για να του το αποδείξω, του είπα να μου στείλει μια Αγγελία, με πλήρη περιγραφή των θέσεων που μπορεί να προσφέρει. Εγώ θα την σηκώσω στο Blog και θα την κοινοποιήσω και σε άλλα. Να είναι όμως έτοιμος να μην σταματά ποτέ το κινητό του να χτυπά. Μου είπε πως θα το κάνει, για να δούμε…            Τελειώνω τη δουλειά μου και κατεβαίνω Σύνταγμα. Μεσάνυχτα πλέον, πιάνω κουβέντα με κόσμο που είναι μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη. Ανάμεσά τους, πρώην ψηφοφόροι του ΠΑ.ΣΟ.Κ, που ψήφισαν ΓΑΠ στις εκλογές του 2009. Είναι οι πλέον αγανακτισμένοι, γιατί όπως μου έλεγαν αυτοί νοιώθουν πιο προδομένοι από τους άλλους που δεν τον ψήφισαν.            Ξαφνικά, εμφανίζεται τρέχοντας ένας νεαρός από την Κάτω Πλατεία, διασχίζει την Αμαλίας και πάει να πηδήξει τα σιδερένια κιγκλιδώματα που χωρίζουν το χώρο του Άγνωστου Στρατιώτη και τα Υ.ΜΕ.Τ-Μ.Α.Τ, από τους Αγανακτισμένους. Τον συγκρατούν κάποιοι ψυχραιμότεροι. Γαντζώνεται από τα κάγκελα, φωνάζει στους αστυνομικούς “Τι τους φυλάτε; Μας οδηγούν στην εξαθλίωση. Είμαι Μηχανικός (ή Μηχανολόγος, δεν θυμάμαι καλά), έχω μείνει χωρίς δουλειά, ΠΕΙΝΑΩ, ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΦΑΩ. ΖΗΤΙΑΝΕΥΩ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΛΕΨΩ ΠΟΤΕ. (Αυτή είναι και η διαφορά του, είναι ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΣ ΑΛΛΑ ΤΙΜΙΟΣ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ. Αυτή είναι και η απάντηση σε όλους αυτούς που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις Ληστείες, τις Δολοφονίες, τη Διακίνηση Ναρκωτικών και Γυναικών από αλλοδαπούς, ότι τάχα τους οδηγεί η πείνα και η εξαθλίωση). Ακόμα και να με σταματήσετε τώρα, εγώ θα μπω μέσα, θα τους φάω”. Σφίγγεται το στομάχι μας, πολλοί αναρωτιόμαστε πως μπορείς να του ρίξεις άδικο. Τους φωνάζει πως τα παπούτσια του είναι τρύπια, βγάζει το ένα και τους το πετάει. Οι άνδρες των Υ.ΜΕ.Τ-Μ.Α.Τ έχουν μείνει άναυδοι, έχουν σαστίσει. Δεν έκαναν καν κίνηση να τρέξουν να τον σταματήσουν. Τελικά, τον ηρεμούν