ΑΙΡΕΤΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ & ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

(επί του πρακτέου)

Γράφει ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Ε. ΠΑΠΑΦΩΤΙΟΥ
ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΠΕΛ/ΣΟΥ

Τα τελευταία τρία χρόνια, η χώρα μας βιώνει μια πρωτοφανή και συνεχή οικονομική κρίση, που έχει ως συνέπεια τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, τη καταβαράθρωση συθέμελα των κοινωνικών δομών που οδηγεί στην περαιτέρω φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, στην αποδόμηση των αξιακών σταθερών και των κριτηρίων που συνθέτουν το οικοδόμημα της χώρας συνολικά.
Το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό είναι βαθιά κοινωνικό, πολιτικό, πολιτισμικό και ψυχολογικό.
Και σε άλλες χώρες της Ευρώπης,

υπάρχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, αυτά κυρίως προκύπτουν ως εγγενή φαινόμενα της οικονομίας της αγοράς. Το οικονομικό πρόβλημα της χώρας μας είναι στενά και με ιδιαίτερο τρόπο συνδεδεμένο με το πολιτικό.
Το σημερινό πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε έως εδώ έχει την κύρια πολιτική ευθύνη, είναι πλέον μέρος της συνολικής κρίσης και πρόκειται ασφαλώς για παγκόσμια πρωτοτυπία
να επιχειρείται από το ίδιο σύστημα η έξοδος από την κρίση!
Δεν δύναται το ισχύον πολιτικό σύστημα να επιλύσει το οικονομικό πρόβλημα, γιατί τα σημερινά αδιέξοδα οφείλονται εν μέρει στην απροθυμία του, λόγω της αποφυγής του ενδεχόμενου πολιτικού κόστους, να προβεί έγκαιρα στις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, στις μεταρρυθμίσεις που χρειαζόταν η χώρα σε όλα τα επίπεδα.
Δεν δύναται διότι όλα αυτά τα χρόνια έχουν δημιουργηθεί στενές συμφύσεις και απόλυτες εξαρτήσεις μεταξύ τους. Μεγάλο τμήμα του οικονομικού προβλήματος οφείλεται στις άκρατες και άκριτες επεμβάσεις του πολιτικού συστήματος, στις δομές του, στους θεσμούς και στο ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό να διαχειρισθεί τα προβλήματα. Το ίδιο όμως ήταν επαρκές για να δημιουργεί κρίσεις και να τις χειρίζεται μακριά από την κοινωνία με αριθμητικά κριτήρια.
Έτσι, όλα αυτά τα χρόνια το πολιτικό σύστημα είχε αποβάλλει την πραγματική οικονομία και την είχε περιορίσει σε ελάχιστο τμήμα της κοινωνικής ζωής και τελικά την είχε μετατρέψει σε μία κρατικοδίαιτη οικονομία, κατευθυνόμενη σε συγκεκριμένους ανθρώπους, σε συγκεκριμένες οικογένειες ως προστάτες του πολιτικού συστήματος. Η δε πολιτική η οποία ασκήθηκε ήταν με μια λογική εκκρεμούς από το ένα άκρο στο άλλο και πάλι πίσω. Ο δανεισμός της χώρας κάθε φορά ήταν σε υψηλότερο επίπεδο, χωρίς προηγούμενο. Έτσι φθάσαμε σε ένα κράτος με τεράστια προβλήματα και συγχρόνως να είναι στη θέση ενός υπέρμετρου χρεώστη, με χρέη που μεταφέρονται στις επόμενες γενεές. Ο εναγκαλισμός της πολιτικής εξουσίας και της οικονομίας είχε ως τελικό αποτέλεσμα τη διαφθορά όλων των θεσμικών παραγόντων.
Η οικονομία είχε μετατραπεί σε “θεραπαινίδα” της πολιτικής εξουσίας καλύπτουσα τις ανάγκες της και των κομματικών εκφραστών της, χωρίς να εξυπηρετεί ρεαλιστικά τις ανάγκες των πολιτών του κράτους, ως όφειλε, σε μια συμπληρωματική σχέση ιδιωτικού και δημοσίου τομέα.
Τώρα όμως έχουμε φθάσει στο έσχατο σημείο εξαθλίωσης ως χώρα και ως άνθρωποι. Οι σχέσεις ισχύος διαμορφώνονται και επιβάλλοντα