Παπλώματα

Δηµήτρης Μητρόπουλος
[Αγιογραφίες] από τα ΝΕΑ

ΔΕΝ είναι λίγες οι φορές από τον Ιούνιο ώς τώρα που είχε κανείς την αίσθηση ότι οι διαφωνίες των τριών εταίρων της κυβέρνησης ήταν αυτό που λέμε καβγάς για το πάπλωμα. Οπου πάπλωμα ήταν το πολιτικό κόστος ή, αν το πούμε διαφορετικά, η αγωνία του καθενός να μη μείνει ξεσκέπαστος. Και αυτό το «καθενός» πηγαίνει περισσότερο στον Βαγγέλη Βενιζέλο και τον Φώτη Κουβέλη. Ο Αντώνης Σαμαράς,

ΕΚ πρώτης όψεως, ο Κουβέλης είναι το αναγκαίο στοιχείο αυτής της διακυβέρνησης. Πράγματι, η ΔΗΜΑΡ ως αριστερό κόμμα αποτελεί άλλοθι για τον κυβερνητικό συνασπισμό. Αυτή όμως η ανάγνωση είναι επιφανειακή για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή, ειδικά τον Ιούνιο, το σώμα ψηφοφόρων της ΔΗΜΑΡ αποτελεί αμάλγαμα που περιλαμβάνει και μέρος εκείνων που ψήφισαν Ντόρα ή Τζήμερο τον Ιούνιο. Αρα το ιδεολογικό στοιχείο μπορεί να υπάρχει στην κορυφή, αλλά όσο πάμε προς τη βάση τα πράγματα αλλάζουν. Δεύτερον, επειδή η παρουσία του Κουβέλη στηρίζει έμμεσα τον Βενιζέλο. Το ΠΑΣΟΚ έχει υποστεί τα πάνδεινα από το 2009 και κινδυνεύει με έκλειψη. Αισθάνεται δε ως απειλή τον ΣΥΡΙΖΑ. Η συνύπαρξη με τη ΔΗΜΑΡ στο κυβερνητικό σχήμα έχει μια λογική «κράτα με να σε κρατώ». Οποιαδήποτε αστάθεια του Κουβέλη, αποσταθεροποιεί αυτόματα τον Βενιζέλο. Εχουμε δηλαδή ντόμινο.

ΤΟ τι σημαίνουν όλα αυτά σε σχέση με τη χθεσινή κόμπλα με τα εργασιακά, είναι προφανές. Ωστόσο, πέρα από την ενδοκυβερνητική, υπάρχει και μια άλλη διάσταση στο ζήτημα των εργασιακών. Οι αλλαγές που ζητάει η τρόικα υποχρεώνουν το πολιτικό σύστημα να περάσει την κόκκινη γραμμή μεταξύ των οριζόντιων περικοπών και των διαρθρωτικών αλλαγών. Το μεγαλύτερο μέρος του πακέτου που ξεκίνησε από τα 11,8 δισ. ευρώ κι έχει ξεπεράσει τα 13 δισ. αφορά πάλι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και, δευτερευόντως, δαπάνες. Είναι η προσέγγιση που έχει προτιμηθεί ήδη από το Μνημόνιο. Κόβεις λίγο από εδώ και λίγο από εκεί, και καθώς κόβεις και ξανακόβεις, τελικά κόβεις πολύ – δεν πειράζεις όμως κανέναν. Ούτε τρίχα από το κεφάλι ενός δημοσίου υπαλλήλου όπως έλεγαν στο ΠΑΣΟΚ. Αντιθέτως, τα εργασιακά αποτελούν διαρθρωτική μεταβολή – αφού αλλάζουν τον τρόπο που λειτουργεί η αγορά, δηλαδή η οικονομία. Στην πραγματικότητα, έπειτα από τέσσερις δεκαετίες προστατευτισμού, βάζουν την Ελλάδα σε καθαρά φιλελεύθερη τροχιά.

ΟΙ οριζόντιες περικοπές είναι βασανιστήριο με το σταγονόμετρο. Δεν αλλάζουν τη βασική δομή της ελληνικής οικονομίας. Απλώς τραβούν χρήματα από τις τσέπες των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων, ενώ υπερφορολογούν τους ήδη φορολογούμενους. Κάπως έγινε πηγάδι η ύφεση μέσα στο οποίο έπεσαν οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα. Οι οριζόντιες περικοπές είναι συνταγή για καταστροφή – αλλά είναι αποδεκτές ιδεολογικά με το άλλοθι ότι είναι μια σκληρή θυσία για να μείνει η χώρα στο ευρώ. Αντιθέτως, οι διαρθρωτικές αλλαγές – όπως οι μεταβολές στα εργασιακά – μεταμορφώνουν την οικονομία. Φυσικά, αυτό γίνεται εις βάρος των εργαζομέ