Όταν έκλαψε η Σώτη – από το σπανακόρυζο στην κατάργηση του εορτασμού του Πολυτεχνείου

Αν και ενδιαφέρουσα η άποψη της συγγραφέως Σώτης Τριανταφύλλου περί παύσης του εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου, πάσχει από επιχειρήματα, αφού βασίζεται σε κρίσεις για την Αριστερά, οι οποίες παρατίθενται περισσότερο ως «νεύρωση» που παραπέμπει σε κακοποιημένες περιπτώσεις ανθρώπων, παρά ως ιδέες και απόψεις! Και είναι λογικό να συμβαίνει αυτό, όταν η Αριστερά – είτε σε επίπεδο ιδεών  είτε σε επίπεδο δράσης – έχει αφομοιωθεί από τη συγγραφέα (όπως η ίδια έχει αποκαλύψει στα βιβλία της), ως μια «τροφή» που της επέβαλαν, άλλοτε οι γονείς της να «φάει» και

άλλοτε η περιρρέουσα κατάσταση των δεκαετιών ’70 και ’80, όπως σε κάποιους άλλους οι γονείς τους επέβαλλαν το (σιχαμένο) σπανακόρυζο ή τις φακές! Κανένα από τα «κακοποιημένα» παιδιά που αναγκάστηκαν να φάνε το (σιχαμένο) σπανακόρυζο (για να γλυτώσουν το  ξύλο) ή που αναγκάστηκαν να ενστερνιστούν τις απόψεις της Αριστεράς, είναι αντικειμενικά με τις… γεύσεις!

Τέλος, ως προς την διαπίστωση της συγγραφέως ότι «Οι σημερινοί Αμερικανοί που βλέπουν εικόνες φωνασκούντων Ελλήνων έξω από την αμερικανική πρεσβεία δεν καταλαβαίνουν –δικαίως– περί τίνος πρόκειται» να θυμίσουμε το «συγγνώμη» του Μπιλ Κλίντον για τον ρόλο των Αμερικανών στη χούντα κατά την επίσημη επίσκεψή του στην Αθήνα πριν λίγα χρόνια!

Διαβάστε στη συνέχεια το άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου στην Athens Voice για την κατάργηση του εορτασμού του Πολυτεχνείου:

Η επέτειος του Πολυτεχνείου πρέπει να πάψει να γιορτάζεται – ας δώσουμε ένα τέλος το 2013, μετά από σαράντα χρόνια λάβαρα, ντουντούκες κι οδοφράγματα. Οι επέτειοι δεν εξυπηρετούν ούτε την ιστορική μνήμη, ούτε την κοινωνική συνεκτικότητα· εξυπηρετούν εθνικιστικά και κομματικά συμφέροντα, άμεσες και έμμεσες εξουσίες. Τα γεγονότα έχουν καταγραφεί και διδάσκονται στο σχολείο.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί, θεωρητικά τουλάχιστον, κοινό κτήμα, μολονότι μεγάλο μέρος των νέων που συμμετέχουν στις εκδηλώσεις έχουν νεφελώδη εικόνα των ιστορικών γεγονότων. Νεφελώδη εικόνα έχουν, μετά από σαράντα χρόνια προπαγανδιστικό σφυροκόπημα, και οι λιγότερο νέοι – για παράδειγμα, υπάρχουν ιστορικοί που συσχετίζουν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου με εκείνα του γαλλικού Μάη, που τραβάνε δηλαδή την Ιστορία από τα μαλλιά… Έτσι κι αλλιώς, οι ετήσιες υπενθυμίσεις στερούνται περιεχομένου, δημιουργούν κοινωνική αταξία, υποδαυλίζουν τον φανατισμό και, εν κατακλείδι, εφόσον βασίζονται στην ιστορική άγνοια, επικεντρώνονται περισσότερο στο παρόν, ένα παρόν που εκλαμβάνεται ως διαρκώς επιδεινούμενο. Έτσι, τα ιστορικά γεγονότα γίνονται αφορμές για σύγχρονα αιτήματα, αναλόγως με το πού φυσάει ο άνεμος.

Το χρονικό κάθε έθνους είναι γεμάτο από αιματηρά γεγονότα, από θριάμβους και τραγικές ήττες των κοινωνικών κινημάτων. Δεν είναι ούτε λογικό, ούτε πρακτικά δυνατό να γιορτάζουμε όλα αυτά τα γεγονότα – μερικές φορές μάλιστα, οι γιορτές αποκτούν άσεμνο χαρακτήρα· καταντούν πανηγύρια· απομακρύνονται τόσο από την αρχική ιδέα ώστε μπορούν να χρησιμοποιηθούν με ποικίλους τρόπους αναλόγως με