Επιφυλάξεις

Δηµήτρης Μητρόπουλος
[Αγιογραφίες] από τα ΝΕΑ

Η οικονομία – σε αντίθεση με τη φυσική ή τα μαθηματικά – δεν είναι ακριβής επιστήμη. Οι προγνώσεις δεν πέφτουν μέσα, η ψυχολογία της αγοράς επηρεάζει τα αποτελέσματα και το διεθνές περιβάλλον μπορεί να εκτροχιάσει πολιτικές στο εσωτερικό. Ας αποτολμήσουμε λοιπόν μια αντιεπιστημονική διαπίστωση. Από το 2010 και μετά ο Ιούλιος ήταν μήνας αισιοδοξίας για την υπόθεση της Ελλάδας.

ΤΟΝ Ιούλιο

του 2010 με κοινωνία και πολιτικούς να μην έχουν καλοκαταλάβει τι ήταν το Μνημόνιο, ο Ανδρέας Λοβέρδος πέρασε τη μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού. Επειτα από δέκα χρόνια άρνησης και αδράνειας, ένας πολιτικός οδηγούσε τα πράγματα μπροστά. Δηλαδή η Ελλάδα φαινόταν να μπορεί να προχωρήσει γρήγορα τις μεταρρυθμίσεις. Δυστυχώς, η δυναμική εκείνη εξανεμίστηκε τους επόμενους μήνες και εξατμίστηκε τον Φεβρουάριο του 2011 στην περιβόητη συνέντευξη της τρόικας για τα 50 δισ. των ιδιωτικοποιήσεων – που ακόμη τα περιμένουμε.

ΤΟΝ Ιούλιο του 2011 είχαμε τη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης που αποφάσισε για πρώτη φορά κούρεμα των ελληνικών ομολόγων. Ηταν το πρώτο mini-PSI του 22%-23% και όλοι, από τον τότε Πρωθυπουργό Παπανδρέου ώς τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί, το θεώρησαν επαρκή λύση. Είναι γνωστό τι έγινε μετά. Οι αγορές έκαναν τους υπολογισμούς και οι μετοχές των ευρωπαϊκών – ιδίως των γαλλικών – τραπεζών κατέρρευσαν πέρσι τον Αύγουστο. Εκτοτε η Ελλάδα είναι στην κατηφόρα και τα φρένα δεν πολυπιάνουν.

ΚΑΠΩΣ έτσι φθάσαμε στον φετινό Ιούλιο που τελειώνει αύριο. Ηταν κι αυτός μήνας αισιοδοξίας. Επειτα από ένα δεκάμηνο αβεβαιότητας, η Ελλάδα απέκτησε τρικομματική κυβέρνηση. Εχει Πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά, έχει υποστήριξη από τον Βαγγέλη Βενιζέλο και αριστερή γείωση από τη ΔΗΜΑΡ. Ολα αυτά μέσα σε συνθήκες σχετικής ηρεμίας. Γιατί; Διότι οι διπλές εκλογές λειτούργησαν ως εκτόνωση και κάθαρση για την ελληνική κοινωνία. Οι πολίτες ψήφισαν και ξαναψήφισαν με συνείδηση των επιλογών τους. Η τελική αποτύπωση των ποσοστών των κομμάτων σε έδρανα της Ολομέλειας κάνει όλους να αισθάνονται ότι εκφράζονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει 27%, η Χρυσή Αυγή είναι – φευ – μέσα, ωστόσο η τρέχουσα Βουλή είναι καθρέφτης της ελληνικής πολιτικής. Δεν έχει νόημα να συγκρούεσαι στο πεζοδρόμιο όταν το εκλογικό σώμα σού έχει δώσει επαρκή εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο.

ΤΟ δυστύχημα είναι ότι πετύχαμε όρους πολιτικής επανεκκίνησης σε μια φάση που η εμπιστοσύνη στην Ελλάδα έχει χαθεί. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο υπουργός Οικονομικών του Βερολίνου εκφράζει τη φιλοευρωπαϊκή πτέρυγα των Χριστιανοδημοκρατών και ήταν στήριγμα της Αθήνας τα προηγούμενα δύο χρόνια. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, είναι πλέον επιφυλακτικός. Επειδή είναι σοβαρός, μετράει τα λόγια του. Ωστόσο, φαίνεται να έχει σοβαρές αμφιβολίες για τις δυνατότητες του ελληνικού προσωπικού να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Η βολική καραμέλα της ύφεσης που πιπιλίζουν όλοι στην Αθήνα δεν πείθει κανέναν στην Ευρώπη, όταν η Ιρλανδία, μια χώρα με τρύπιο πολιτικό σύστ