Το απροσδόκητο μιας πρόωρης γέννας και η κρατική ασχήμια

Ένα ευνομούμενο κράτος απαρτίζεται από δεκάδες υπηρεσίες οι οποίες συλλογικά αποτελούν τον δημόσιο τομέα. Οι πρακτικές που ακολουθούνται από τις συγκεκριμένες υπηρεσίες καθορίζονται από την επίσημη κρατική πολιτική και αυτές παρουσιάζουν την επίσημη εικόνα του κράτους στα μάτια του πολίτη.

Όταν οι συγκεκριμένες πρακτικές παρεκκλίνουν από τα όρια της λογικής και παράγουν το αίσθημα της αδικίας τότε ο πολίτης οφείλει να αναζητήσει τα αίτια που προκάλεσαν αυτό που θεωρεί άδικο για να το αντιμετωπίσει και να διεκδικήσει τα δικαιώματα του. Η αναζήτηση του παραγωγού του αισθήματος αδικίας της

δικής μου περίπτωσης είναι η γενεσιουργός αιτία για την σύνταξη του συγκεκριμένου άρθρου.

Προ δύο μηνών είχαμε την θεία ευλογία να φέρουμε το μικρό μας κορίτσι σε αυτό τον κόσμο το οποίο έχει καταφτάσει κοντά μας χωρίς προειδοποίηση πριν την προγραμματισμένη του ημερομηνία και δύο μήνες ενωρίτερα με πρόωρο τοκετό. Με την βοήθεια του Θεού αντεπεξήλθαμε των δυσκολιών και με το πέρας της διμηνίας λάβαμε την απόφαση του κράτους αναφορικά με το επίδομα των 18 εβδομάδων που δικαιούται κάθε μάνα που σταματά να εργάζεται λόγω γέννας.

Η απόφαση του κράτους μας κοινοποιήθηκε και μας ενημέρωσε όπως οι δύο εβδομάδες από τις 18 θα εξαιρεθούν με αποκοπή από το δικαίωμα επιδόματος καθώς η αίτηση μας έχει υποβληθεί μετά την γέννα ενώ έπρεπε να κατατεθεί δύο βδομάδες τουλάχιστο πριν από τον τοκετό. Σε τηλεφωνική μας παρέμβαση με τους κρατικούς λειτουργούς και την ενημέρωση τους πως το παιδί μας προσήλθε πρόωρα σε αυτό τον κόσμο και ότι αυτή ήταν η αιτία που η υποβολή της αίτησης μας έγινε μετά την γέννα, λάβαμε μια μηχανοποιημένη και τυποποιημένη απάντηση, πως έτσι είναι ο νόμος και ότι η αίτηση μπορούσε να καταβληθεί και ενωρίτερα.

Το απροσδόκητο μιας πρόωρης γέννας η οποία δεν έχει προειδοποιήσει δεν είναι μετρήσιμο ημερολογιακά και ούτε ιατρικά μπορεί να διαγνωστεί για να λειτουργήσουμε προληπτικά . Ακόμη και αυστηρώς γραφειοκρατικά να πάρουμε το ζήτημα θεωρώ πως η προωρότητα του τοκετού στερεί από τους γονείς την δυνατότητα υποβολής της αίτησης εντός των χρονικών πλαισίων που μας αναφέρθησαν λόγω του απροσδόκητου της περίστασης και έπρεπε να υπάρξει η ανάλογη ελαστικότητα στην κατηγορία αυτών των περιπτώσεων.
Η συγκεκριμένη πρακτική και η απολυτότητα της ανταπάντησης του κράτους στην αίτηση μας θεωρώ πως λειτουργεί ως τιμωρητική και αγγίζει τα όρια της διάκρισης προς μια συγκεκριμένη ομάδα πληθυσμού που έχει να κάνει με την ευαίσθητη ομάδα των πρόωρων νεογνών.

Δεν επαιτώ αλλά απαιτώ από το κράτος να προστατεύσει τους πολίτες του από την ωμότητα τέτοιων πρακτικών που πλήττουν κατάφορα την εικόνα του κράτους προς τους πολίτες, την αξιοπρέπεια, καθώς και τα δικαιώματα των πολιτών. Αυτή την ασχήμια που εκπέμπεται από τέτοιες πρακτικές ας την αναλογιστούν οι αρμόδιοι στην προσπάθεια τους να αναλύσουν τις αιτίες του μετεκλογικού σεισμού της αποχής, της απαξίωσης και της ακραιοποίησης της ψήφου, μερίδας του λαού.

Αντρέας Νικολάου

Πολίτης και όχι Πελάτης