Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίων...

Πέντε χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την αποφράδα εκείνη μέρα που αδίστακτοι εγκληματίες, καθάρματα του υποκόσμου, δολοφόνησαν το Παιδί με το Πλατύ, Γλυκό Χαμόγελο, τον Άντη Χατζηκωστή, βυθίζοντας σε βαθύ πένθος την οικογένειά του, τους συγγενείς του, τους ανθρώπους του Συγκροτήματος «ΔΙΑΣ», του τηλεοπτικού σταθμού «ΣΙΓΜΑ» και τους πολυπληθείς φίλους του.

Όπως είπε χαρακτηριστικά κάποιος φίλος του, με τον θάνατο του Άντη στερήθηκε η Κύπρος ένα εκλεκτό τέκνο της, που πολλά μπορούσε να της προσφέρει.

Γιατί ο Άντης

ήταν μια σπάνια ξεχωριστή προσωπικότητα. Δεν ήταν μόνο ένας πρωτοπόρος και οραματιστής εκδότης. Δεν ήταν μόνο ένας καινοτόμος ευφυής επιχειρηματίας. Δεν ήταν μόνο ένας καλλιεργημένος άνθρωπος με μια πολυπολιτισμική φιλελεύθερη παιδεία, καλά δουλεμένη στις ελληνικές μας ρίζες και την εθνική μας ταυτότητα. Ήταν και ένας αθέατος, σιωπηλός ευεργέτης πασχόντων και απόρων, χηρών και ορφανών.Πολύ ορθά, λοιπόν, λέχθηκε ότι το βράδυ εκείνο της 11ης του Γενάρη 2010 οι αδίστακτοι στυγεροί δολοφόνοι του Άντη δεν εγκλημάτησαν μόνο σε βάρος της οικογένειάς του, αλλά έπληξαν ταυτόχρονα και την Κύπρο γενικότερα. Της στέρησαν ένα εκλεκτό παιδί της. Γιατί ο Άντης, όπως όλοι το λένε και το παραδέχονται, ακόμα και οι ανταγωνιστές του, δεν ήταν μόνο ο γιος του Κώστα και της Τούλας Χατζηκωστή, ο σύζυγος της Έφης και πατέρας της Αθηνάς και της Εβελίνας. Ήταν το παιδί της Κύπρου.

Γνοιαζόταν για το δράμα του λαού της. Τον πονούσε η κατοχή και ο ξεριζωμός χιλιάδων αδελφών μας. Δεν ήταν τυχαίο που όλοι οι πολιτικοί, οικονομικοί, επαγγελματικοί και άλλοι παράγοντες, όλα τα κόμματα, οι οργανώσεις, τα επιμελητήρια, τα σωματεία και άνθρωποι του λαού καταδίκασαν τη δολοφονία του και έπλεξαν το εγκώμιο της προσωπικότητάς του.Ταπεινό θυμίαμα στην αγέραστη μνήμη του Άντη, παραθέτουμε μερικούς μόνο από τους πολλούς χαρακτηρισμούς και τα πάρα πολλά εγκωμιαστικά λόγια - που λέχθηκαν και γράφτηκαν για να σκιαγραφηθεί η προσωπικότητα και να τονιστούν οι αρετές, τα χαρίσματα και γενικότερα η συμπεριφορά του, ως ανθρώπου, φίλου, συνεργάτη, ανταγωνιστή, κοινωνικού παράγοντα, νέου επιχειρηματία, επιστήμονα και Έλληνα μιας ημικατεχόμενης ιδιαίτερης πατρίδας:«Ο Άντης ήταν ανθρωπιστής, οραματιστής εκδότης, υπεύθυνος και σοβαρός εργοδότης, μια ηγετική φυσιογνωμία του συστήματος ενημέρωσης και δημοσιότητας, ένας δημιουργικός και επιτυχημένος επιχειρηματίας, σύζυγος, πατέρας και υπέροχος γιος, επιφανής και καταξιωμένος άνθρωπος, ένας ολόκληρος κόσμος γεμάτος θέσεις και αντιθέσεις, μια πολυεπίπεδη προσωπικότητα, ένας φίλος πιστός και ειλικρινής, έντιμος στις συναλλαγές του, σπουδαίος άντρας, προοδευτικός πατριώτης, ενσυνείδητος εθελοντής καταδρομέας με βαθιά επίγνωση της αποστολής του, ένα ευφυές επιχειρηματικό μυαλό, προοδευτικό και καινοτόμο, ένας κοινωνικός παράγοντας με απόλυτο σεβασμό στον άνθρωπο, που τον είχε ψηλά και πάντοτε τον προστάτευε, ένας λάτρης της αλήθειας, εραστής της τιμιότητας, θαυμαστής της δημιουργικότητας, ευεργέτης των αναξιοπαθούντων, προστάτης των καταδιωγμένων, συμπαραστάτης των πασχόντων, ένα πολύ σημαντικό μέλος της κυπριακής κοινωνίας, ηγετικό και δραστήριο, που θα μπορούσε να ωφελήσει πολύ στον επιχειρηματικό-οικονομικό τομέα.»Ο Άντης δεν ήταν μόνο εφευρετικός, προοδευτικός, δωρικός και αποφασιστικός, με φοβερή αυτοπεποίθηση, στοιχεία πραγματικού, χαρισματικού ηγέτη. Ο Άντης ήταν ακόμα ανθρωπιστής, ρεαλιστής και ιδεολόγος.Πίστευε ότι χωρίς να ονειρεύεσαι, χωρίς να έχεις όραμα, δεν μπορείς να πας μπροστά, αν δεν δεις τον κόσμο διαφορετικά απ’ ό,τι είναι σήμερα. Και ήξερε πολύ καλά ότι για να κάνεις τα όνειρά σου πράξη, έπρεπε να έχεις τη δύναμη και το θάρρος ν’ αντιμετωπίζεις γυμνή την πραγματικότητα. Διότι μόνο έτσι δύνασαι να διορθώσεις τα κακώς έχοντα και να οικοδομήσεις με ρεαλισμό τα όνειρά σου. Επίσης, ο Άντης είχε το πολύ σπάνιο χάρισμα που διακρίνει τους δυνατούς άνδρες, τους άξιους ηγέτες: Δεν ζήλευε. Ήταν πολύ δυνατός από μόνος του. Ήταν αυτόφωτος. Ο Άντης, πάνω απ’ όλα», όπως είπε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας Αντώνης Σαμαράς, «ήταν ένας ωραίος, άξιος Έλληνας».Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Άντη, οργανώθηκε στη μνήμη του μια εκδήλωση που εξελίχθηκε σε ένα δοξαστικό υμνολόγιο για τον Άντη-Άνθρωπο- Επιχειρηματία-Εκδότη-Φίλο-Συνεργάτη-Επιστήμονα-Έλληνα. Όλοι ανεξαίρετα οι ομιλητές εξήραν με τα θερμότερα λόγια τον χαρακτήρα και το ήθος του Άντη. Κι ο καθένας ξεχωριστά διαζωγράφιζε με συγκλονισμό ψυχής την προσωπικότητα του τιμώμενου Παλληκαριού.

Άνθρωποι που τον έζησαν, που είχαν την τύχη να συνεργαστούν μαζί του και να συμπορευτούν στο Δημοτικό, το Γυμνάσιο, το Πανεπιστήμιο και στον Επιχειρηματικό Στίβο. Ανάμεσα στους ομιλητές και ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας Αντώνης Σαμαράς, από χρόνια φίλος της οικογένειας Χατζηκωστή και πολύ καλός γνώστης της προσωπικότητας του Άντη. Αφού χαρακτήρισε εθνική τραγωδία τη δολοφονία του τιμώμενου παλληκαριού, τόνισε: «Τον έβλεπες και ήξερες τι παλληκάρι ήταν.

Με όλους ίσος. Κι ας ήταν καλύτερος. Με όλους προσηνής κι ας μην το χρειαζόταν… Με όλους πρόσχαρος. Αυτός θα γευόταν τη μεγαλύτερη πίκρα. Με τον αέρα του άντρα στην περπατησιά του. Αυτός που η μοίρα του ήταν οι πιο άνανδροι να του αφαιρέσουν τη ζωή... Παρά τη νιότη του… Ακόμα κι εκείνοι που δεν τον γνώρισαν τον είχαν ακουστά... Γι’ αυτό και οι Έλληνες παντού, σε Κύπρο και Ελλάδα, τον θρήνησαν. Κι όλοι κατάλαβαν ότι κάτι φοβερό συνέβη…».Αναφερόμενος στις δραστηριότητες και τη φιλοπατρία του Άντη, ο Αντώνης Σαμαράς επισήμανε: «Στον ανοιχτό ανταγωνισμό της ζωής, ο Άντης είχε ήδη παλέψει, είχε ήδη νικήσει, και ήξερε ότι έτσι γεννιέται η πρόοδος, ότι αυτός είναι ο σωστός βηματισμός ενός σύγχρονου ονειροπόλου σκαπανέα, ονειροπόλου κυρίως. Κι εδώ οι σκέψεις του ακουμπούσαν και την πολιτική. Εδώ δένονταν οι προοπτικές του ως επιχειρηματία με τις υποχρεώσεις του ως πατριώτη. Που ξέρει τι θα πει να είναι Κύπριος και Έλληνας. Ελεύθερος αλλά και αγωνιστής. Ότι δίπλα μας ελευθερία δεν υπάρχει. Δίκαιος αλλά και εχθρός εκείνου που αδικεί. Ο Άντης υπήρξε ένας άξιος Έλληνας…».Πέντε χρόνια πέρασαν από τότε που μας έφυγε ο Άντης για να εγκατασταθεί στη γειτονιά των αγγέλων, αλλά ποτέ δεν τον ξεχνούμε. Με της ψυχής στα μάτια τον βλέπουμε καθημερινά να σεργιανίζει στα γραφεία και τους διαδρόμους του «ΔΙΑ» και του «ΣΙΓΜΑ», και να δίνει με το πλατύ, γλυκό του χαμόγελο όρεξη για δουλειά κι ελπίδα για το μέλλον, μέχρι να όνειρά του να γίνουν πραγματικότητα. Και με τη συμπλήρωση πέντε χρόνων από τη μέρα που μας έφυγε, ανανεώνουμε τη δεσμευτική υπόσχεση, που του είχαμε δώσει όταν τον αποχαιρετούσαμε: «Θα συνεχίσουμε με το δικό του ένθεο ζήλο τη δική του προοδευτική δραστηριότητα και την ακατάβλητη θέλησή του, μέχρι να γίνει το ευγενικό του όραμα πραγματικότητα». Να ΄σαι σίγουρος, Άντη μας.