Μαρτυρία πιλότου: "Πως έζησα από ψηλά τον πύρινο εφιάλτη"

Ένας πιλότος της Μονάδας Αεροπορικών Επιχειρήσεων της Αστυνομίας, με περίπου δέκα χρόνια εμπειρίας πάνω στην πλάτη του, περιγράφει στο SigmaLive, πως έζησε από ψηλά τον πύρινο εφιάλτη.

Δάση πνιγμένα από τη φωτιά, καπνός να εμποδίζει την ορατότητα, αμέτρητες ώρες δουλειάς και συνάδελφοι, που δεν ήθελαν να σταματήσουν να δουλεύουν.

Ποια ήταν η πρώτη ειδοποίηση που είχατε για την πυρκαγιά;

Ειδοποιηθήκαμε ως μονάδα σε πρώτη φάση την Παρασκευή, από την Πυροσβεστική Υπηρεσία για την πυρκαγιά

στην Αργάκα, η οποία ήταν αρκετά μεγάλη. Πήραμε τα δύο ελικόπτερα που είχαμε διαθέσιμα και ξεκινήσαμε.

Προμηθευόμασταν συνεχώς νερό από τη θαλάσσια περιοχή της Πόλης Χρυσοχού και επιστρέφαμε για να τη σβήσουμε.

Την επόμενη μέρα, γύρω στο μεσημέρι, ειδοποιηθήκαμε για την πυρκαγιά στην Ευρύχου. Δεν υπήρχε περιθώριο ξεκούρασης.

Πως ήταν η πρώτη μέρα πάνω από την Ευρύχου;

Την πρώτη μέρα, προσπαθήσαμε να γλιτώσουμε σπίτια και φάρμες που βρίσκονταν στην κορυφογραμμή, πάνω από την Ευρύχου, με δικό μας κίνδυνο. Ρισκάραμε, επειδή φτάναμε όσο το δυνατό πιο κοντά στη φωτιά με κίνδυνο να υπερθερμανθούμε. Υπήρχε, επίσης, ο κίνδυνος να αυξηθεί η φωτιά από τον αέρα που πνέουν οι έλικες. Μένοντας, όμως, ψηλά είχαμε πρόβλημα επειδή μέχρι να κατεβεί το νερό κάτω εξατμιζόταν.

Έτσι, προσπαθούσαμε συνεχώς να είμαστε στο κατάλληλο ύψος ανάλογα με τις φλόγες.

Οι επόμενες μέρες;

Τη δεύτερη μέρα, η φωτιά επεκτάθηκε κάτω στην κοιλάδα και προχωρούσε προς τα χωριά Κουρδάλι, Σπήλια και Καννάβια. Εκεί άλλαξε το σκηνικό. Προσπαθήσαμε να ανακόψουμε την πορεία της φωτιάς για να μην κατεβεί στα χωριά. Το έργο μας ήταν πολύ δύσκολο όμως. Λόγω πυκνού καπνού η ορατότητα ήταν μειωμένη και ήμασταν ιδιαίτερα προσεχτικοί για να μην συγκρουστούμε με άλλο αεροσκάφος.

Τα πληρώματα μας ήταν, όμως, πολύ καλά εκπαιδευμένα, επειδή πρόσφατα είχαμε κάνει άσκηση σε ό,τι αφορά στην πυρόσβεση σε μεγάλη έκταση γης.

Επικρατούσε πανικός μέσα στο ελικόπτερο, όταν βρισκόσασταν πάνω από τη φωτιά;

Όχι, το άγχος και ο πανικός, απαγορεύονται σε αυτή τη δουλειά. Μας διακατείχε, όμως, ένα πείσμα εκείνην τη στιγμή. Βάλαμε πείσμα και προσπαθούσαμε να σώσουμε όσα περισσότερα μπορούσαμε.

Υπήρχαν συνάδελφοι που οδηγούσαν το ελικόπτερο για περίπου 10 ολόκληρες συνεχείς ώρες και δεν ήθελαν να σταματήσουν. Δεν ήθελαν να πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν, ούτε να κατεβούν στο έδαφος για διάλειμμα. Το μόνο που ήθελαν ήταν να προσφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερα σε τούτο τον τόπο.

Πώς ήταν να βλέπεις από ψηλά τον εφιάλτη της φωτιάς;

Είδαν πολλά τα μάτια μου από ψηλά όλα αυτά τα χρόνια υπηρεσίας, αλλά παρόμοια περίπτωση με την πυρκαγιά της Ευρύχου, δεν ξανά συνάντησα.

Αυτό, πάντως, που μού έκανε τρομερή εντύπωση σε σύγκριση με άλλες φωτιές, ήταν τη δεύτερη μέρα, γύρω στις 18.00, όταν η φωτιά προσέγγιζε τα Καννάβια. Από ψηλά έβλεπες έναν τεράστιο καπνό, ο οποίος έφτανε μέχρι και τα 10 χιλιάδες πόδια.

Τα δάση μας ήταν κυριολεχτικά πνιγμένα μέσα στη φωτιά και στον καπνό.

Ήμασταν συντετριμμένοι όλοι οι συνάδελφοι. Τις πρώτες ημέρες, βλέπαμε τη φωτιά από ψηλά και ξέραμε πως το κακό θα συνεχιστεί.

Πιεστήκαμε, όμως, όλοι και φτάσαμε στα όριά μας, για να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα.

Θα τα καταφέρνατε χωρίς τη βοήθεια των ξένων αεροσκαφών;

Δεν υπήρχε περίπτωση. Η παρουσία των αεροσκαφών που έφτασαν την τρίτη μέρα από Ελλάδα, Γαλλία, Ισραήλ και Ιταλία ήταν καταλυτική. Αν δεν έρχονταν τα αεροσκάφη για βοήθεια θα είχαμε τεράστιο πρόβλημα. Δεν θα μπορούσαμε μόνοι μας, δυστυχώς, δεν έχουμε ούτε τα απαραίτητα μέσα. Τα δικά μας αεροσκάφη μπορούν να κουβαλήσουν ένα τόνο νερό, τα δικά τους μέχρι και οχτώ τόνους.

Πως ήταν ο συντονισμός ανάμεσα στα αεροσκάφη;

Άκουσα πολλούς να λένε πως δεν υπήρχε συντονισμός. Αυτό που έχω να πω όσο αφορά στα πτητικά μέσα, είναι πως ο συντονισμός ήταν άψογος.

Παραλαμβάναμε νερό από το φράγμα της Σολέας, όλα τα αεροσκάφη. Το ένα μετά το άλλο, πράγμα πολύ επικίνδυνο, αλλά λόγω του άριστου συντονισμού δεν υπήρχαν προβλήματα ή συγκρούσεις.

Κάτι που σου έκανε εντύπωση;

Οι πιλότοι που ήταν εκτός υπηρεσίας και έφτιαξαν από μόνοι τους βαλίτσα και ήρθαν μέσα για να δουλέψουν και δεν ήθελαν να κατεβούν από το τιμόνι του ελικοπτέρου για τέσσερις ολόκληρες ημέρες. Ξεκινούσαμε δουλειά από τις 4.30 το πρωί και είμασταν στον αέρα μέχρι τις 8.00 το βράδυ.

Μεγάλη εντύπωση, μου έκανε επίσης η τεράστια βοήθεια που είχαμε από τον απλό κόσμο που βρισκόταν εκεί για το σκοπό αυτό.

Έρχονταν συνέχεια άτομα για να μας φέρουν φαγητό, νερό και για να μας βοηθήσουν σε ό,τι χρειαζόμασταν.