Ιδού οι σαπίλες… ηλίου φαεινότερες

Θ Α Υ Μ Α Σ Ι Ο είναι! Και, σιγά-σιγά, θαυμασιότερο θα γίνεται. Καθώς, για ν’ αναζητήσει ο λαός των πολιτών τον πιο σωστό δρόμο, προκειμένου να ελπίζει πως θα δει επιτέλους ο τόπος άσπρη μέρα, προαπαιτείται να δει, να βιώσει και να βεβαιωθεί ο κάθε πολίτης, πόσο βαθιά, πόσο πλατιά και πόσο ψηλά κυριαρχεί η σαπίλα. Κι όσο πιο πολύ αυτή η σαπίλα αποκαλύπτεται, όσο πιο έντονα και θεαματικά αυτο-αποκαλύπτεται, τόσο πιο θαυμάσιο είναι. Και αυτο-αποκαλύπτεται επειδή ως σαπίλα-σύνολο, απαρτίζεται, αποτελείται από πλήθος επιμέρους σαπίλες. Άλλοτε, μεν, αλληλο-στηριζόμενες, αλληλο-τροφοδοτούμενες, αλληλο-καλυπτόμενες

κι αλληλο-αποσιωπούμενες. Τώρα όμως, αλληλο-καρφωνόμενες. Κι αλληλο-μαχαιρωνόμενες…Μ Ο Ι Α Ζ Ε Ι, κάπως, φυσιολογική συνέπεια. Αναπόδραστα μοιραίο και για τη σαπίλα αποτέλεσμα. Και δικό της προϊόν:- Η Κομματοκρατία για την αναπαραγωγή της, παρήγαγε την ημετεροκρατία: Την αναξιοκρατία: Την αθλιοκρατία: Της ιδιοτέλειας και του αριβισμού. Στο πελατειακό σύστημα που η ίδια οικοδόμησε, ώστε με την κομματική της πελατεία των ψηφοφόρων πολιτών, να ανανεώνει εκλογικά τη νομιμοποίησή της στην εξουσία.- Για να επιβιώνει και να κυριαρχεί διά της πελατείας της, εξελίχθηκε σε Κλεπτοκρατία. Και οδήγησε, αναπόφευκτα, τον τόπο στη Χρεοκοπία. Πρώτα στην πολιτική χρεοκοπία. Και στην παρακμή των θεσμών. Κι ύστερα στην οικονομική χρεοκοπία. Έτσι λιγόστεψαν τα διαθέσιμα για διανομή στην πελατεία κλεπτόμενα. Τα λάφυρα της εξουσίας δεν επαρκούν πλέον για τους λαφυραγωγούς…Σ Ι Γ Α - ΣΙΓΑ το σάπιο σύστημα αυτο-κατεδαφίζεται. Η μια σαπίλα του στρέφεται εναντίον της άλλης. Και, αλληλο-σφαζόμενες, αποκαλύπτουν, μία προς μία, αργά μα σταθερά, και τις υπόλοιπες. Μπροστά στα μάτια του λαού, στα μάτια της όλο και μικρότερης απομένουσας πελατείας. Το ίδιο το σύστημα που καταρρέει, θρηνεί και οδύρεται κάθε φορά που μια από τις σαπίλες του βγαίνει στη φόρα: «Μια θλιβερή μέρα για τους πολιτειακούς θεσμούς, μια θλιβερή μέρα για την Κυπριακή Δημοκρατία», είναι η… οιμωγή της!Α Λ Λ ’ ΑΥΤΟ ακριβώς είν’ επιτέλους το θαυμάσιο: Να φανούν οι πραγματικές διαστάσεις της σαπίλας. Να καταστούν φαεινές. Ηλίου φαεινότερες. Ώστε κανείς πολίτης, όσες κομματικές παρωπίδες κι αν έβλαπταν τόσα χρόνια σοβαρά την όρασή του, να μην μπορεί πλέον να στρουθοκαμηλίζει. Διότι η μόνη - μοναδική ελπίδα που έχει ο τόπος, είναι οι πολίτες του. Ο λαός των πολιτών. Για να αποφασίσει τι θα κάνει βλέποντας σε όλη της την αθλιότητα, τη σαπίλα στο σύνολό της…ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣΕΡΩΤΗΣΗΚαι τι να πεις άραγε αύριο γι’ αυτό το συλλογικό ανεξόφλητο χρέος πενήντα οκτώ ετών, μπροστά στο Φυλακισμένο Μνήμα του Απαγχονισθέντος σαν σήμερα, (ήταν Τετάρτη η 13η Μαρτίου 1957, μισή ώρα πριν από τα μεσάνυκτα) Ήρωα - Μαθητή - Αντάρτη και Ποιητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη; Τι να πεις για την κατάντια αυτής της πατρίδας; Και προπάντων: Τι να πεις στα παιδιά σου για μια πατρίδα που κάποτε ανέβαιναν στην Αγχόνη τραγουδώντας τη λευτεριά της οι ήρωές της;Λάζ.Α.Μαύρος