Η «κόρη» Κύπρος, ο Γλαύκος και ο αερολιμένας

Ο Γλαύκος Κληρίδης υπηρέτησε την Κύπρο για πενήντα περίπου χρόνια (1955-2003) με σοφία, σεμνότητα, αφοσίωση, ευθυκρισία, τιμιότητα και θάρρος. Τον γνώριζα ως φίλος, συνεργάτης και υπουργός του, από το 1956 (που επέστρεψα νέος δικηγόρος στην Κύπρο) μέχρι τον θάνατο του τον Νοέμβριο του 2013.

Απέθανε την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013. Το πρωί του Σαββάτου 16 Νοεμβρίου ο Γιαννάκης Καρεκλάς με κάλεσε σε τηλεοπτική εκπομπή του, το

ίδιο βράδυ στο ΡΙΚ, για τον Γλαύκο Κληρίδη.

Κάθησα και σκέφτηκα τι θα έπρεπε να πω και τι να προτείνω για ένα σπάνιο άνθρωπο, για τον οποίο η πατρίδα ήταν raison d’ etre (λόγος ύπαρξης). Οδοδείκτης της ζωής του υπήρξε η ρήση του Πλάτωνα: «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά Θεοις και παρ’ ανθρωποις τοις νουν έχουσιν».

Πέρασαν από μπροστά στα μάτια μου οι διάφορες φάσεις της ζωής του Γλαύκου. Μου είχε διηγηθεί πολλά όταν βρισκόμασταν συχνά στη Νέα Υόρκη, εγώ ως Υπουργός των Εξωτερικών και εκείνος ως ηγέτης του κόμματος του, μαζί με τους άλλους κομματικούς αρχηγούς, από το 1978-1983, τότε που είχαμε συχνές προσφυγές στην Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Θυμήθηκα:

Τον αγώνα του κατά του ναζισμού στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στη διάρκεια του οποίου είχε αιχμαλωτισθεί από τους γερμανούς και εθεωρείτο για μεγάλο χρονικό διάστημα νεκρός.Την ηγετική συμμετοχή του στον αγώνα της Κύπρου του 1955-59 κατά της αποικιοκρατίας.Την υπηρεσία του ως πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων για 16 περίπου χρόνια (1960-1976).Την σημαντική προσπάθεια του για επίλυση του Κυπριακού στις αρχές της δεκαετίας του 1970.Το τιτάνιο έργο του για τη σωτηρία της Κύπρου αμέσως μετά την τουρκική εισβολή του 1974, τότε που εκρίθη ακόμα και από τους πολιτικούς του αντιπάλους ως «καλός καραβοκύρης».Τις σωστές θέσεις του για το Κυπριακό και την επανένωση της Κύπρου στα χρόνια που ακολούθησαν.Τα δέκα χρόνια που διετέλεσε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας (1993-2003).Την επιτυχία του να εντάξει την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν ήμουν Υπουργός Εμπορίου, Βιομηχανίας και Τουρισμού από το 1998-2003 μου ελέχθη πολλές φορές από ανώτατους κοινοτικούς αξιωματούχους, πως η Κύπρος, μια μικρή διαιρεμένη χώρα, θα πετύχανε την ένταξη της, σε μεγάλο βαθμό λόγω της εμπιστοσύνης που απέπνεε ο Γλαύκος Κληρίδης.Τον αδέκαστο χαρακτήρα του. Θυμήθηκα που του ζήτησα, όταν ήμουν Υπουργός του, να προωθήσω σε μια υψηλόβαθμη θέση τον καλύτερο και όχι τον κομματικά προσκείμενο και μου απάντησε: «Πάντα να προωθείς τους καλύτερους».Την σταθερή στήριξη που μου έδωσε όταν ως Υπουργός ξεκίνησα το θέμα των πετρελαίων και του φυσικού αερίου (που αποτελούν το οικονομικό μέλλον της Κύπρου) και αντιμετώπιζα ειρωνεία και επιθέσεις από παντού.

Όταν λοιπόν, πήρα τον λόγο στην εκπομπή Καρεκλά, στην οποία μετείχαν άλλα τρία πολιτικά πρόσωπα, εισηγήθηκα όπως ο αερολιμένας Λάρνακας μετονομασθεί σε «Αερολιμένα Γλαύκου Κληρίδη» και ανέλυσα τα επιχειρήματα μου. Την επομένη μέρα, Κυριακή 17 Νοεμβρίου, ο Νίκος Τορναρίτης εκ μέρους του Δημοκρατικού Συναγερμού, επανέλαβε την εισήγηση.

Χαίρω που η Κυβέρνηση Αναστασιάδη υιοθέτησε τη θέση αυτή. Πάρα πολλοί αερολιμένες στον κόσμο φέρουν τα ονόματα εθναρχικών ή εμβληματικών μορφών της χώρας τους. Ο αερολιμένας “John F. Kennedy” στη Νέα Υόρκη μετονομάσθηκε και πήρε το όνομα του Αμερικανού προέδρου τον Δεκέμβρη 1963, ένα μόλις μήνα μετά την δολοφονία του. Ο αερολιμένας Charles de Gaulle στο Παρίσι μετονομάσθηκε και πήρε το όνομα του γάλλου προέδρου το 1974, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του. Στον αερολιμένα Ελευθέριος Βενιζέλος στην Αθήνα δόθηκε το όνομα του έλληνα πρωθυπουργού όταν άρχισε να λειτουργεί το 2001, αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο του Βενιζέλου (1936).

Πρόσφατα, όταν ήμουν στο κοιμητήριο «Κωνσταντίνου και Ελένης» πήγα και στάθηκα για λίγο μπροστά στον λιτό τάφο του Γλαύκου. Ήταν απόλυτη ησυχία. Πέρασε τότε φευγαλέα από τη σκέψη μου ένα ποίημα του Δημήτρη Λιπέρτη, που άρεσε στον Γλαύκο να το απαγγέλλει τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Την τελευταία φορά που τον είδα ήταν σε ένα γεύμα στη Λάρνακα, λίγους μήνες πριν πεθάνει. Καθόμουν δίπλα του. Μιλήσαμε αρκετά για τα παλιά. Προτού φύγω μου είπε:

- Νίκο, θα σου πως ένα ποίημα του Λιπέρτη που μου αρέσει, το «Άρκον πον να με παίρνουσιν οι τέσσερις τζαι μέναν» (μου το είχε ξαναπή στο παρελθόν) και συνέχισε…

Βούττημαν ήλιου τζ’ ύστερις

τέλεια πόννα σιγράσει

τζαι πονν’ αδκιάσουν τα στενά,

πόν θάσιη πλάσμα να περνά

για να σε ξηφαράσει.

Έλα τζαι σου στο μνήμαν μου

τζαι μες τον πότην άψε

αϊταφίτικον τζερίν,

καπνισε, κόρη, νακκουρίν,

νοματισμε τζαι κλάψε»

Όταν τέλειωσε έμεινε για λίγα λεπτά σιωπηλός.

Η αγαπημένη «κόρη» του Γλαύκου η Λίλα-Ειρήνη είναι στον τάφο μαζί του. Η Καίτη είναι πάντα δίπλα στη μνήμη και στο έργο του. Η μόνη άλλη «κόρη» που την αγαπούσε «εξωψυσιής», όπως λέει ο Λιπέρτης, είναι η Κύπρος, η πατρίδα του η «αγιωτέρα των άλλων προγόνων απάντων».

Πιστεύω πως αξίζει να δώσει η «κόρη Κύπρος» στον αερολιμένα της το όνομα του.

Νίκος Ρολάνδης - Πρώην Υπουργός

Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com