Η Ιστορία με το μέτρο του Μακάριου

Δεν υπήρξα και δεν είμαι αντιμακαριακός, έτσι; Αντίθετα, πριν από το 1974 οι παιδικές γροθιές μου ήταν πάντα έτοιμες να υπερασπιστούν ό,τι αντιπροσώπευε τότε, για μένα, ο Πρόεδρος Μακάριος.Όμως… πέρασαν 40 χρόνια. Απαιτώ λοιπόν από τον εαυτό μου να αντιμετωπίζω πρόσωπα και πράγματα της πολιτικής και της ιστορίας του τόπου με τη ματιά ενός ώριμου ενήλικα, χωρίς να παραμυθιάζω την πολιτική.Σήμερα δεν είναι πια ανήλικος ούτε ο Νικόλας Παπαδόπουλος, Πρόεδρος του ΔΗΚΟ, που στο προχθεσινό μνημόσυνο για τα ονομαστήρια του Μακάριου,

στη Μονή Χρυσορογιατίσης, τον περιέγραψε με το έκθαμβο βλέμμα ενός παιδιού. Το δήλωσε και ο ίδιος, στην αρχή κιόλας, της ομιλίας του: «Τον Μακάριο τον γνώρισα μέσα από διηγήσεις του αείμνηστου πατέρα μου, που υπήρξε από τους στενότερους συνεργάτες του, από τη γέννηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέχρι τον θάνατο του μεγάλου Ηγέτη».Και στη συνέχεια ο Νικόλας, που δεν γνώρισε ποτέ προσωπικά τον Μακάριο, ούτε έζησε στην εποχή του, αφέθηκε σε ένα ασυγκράτητο παραλήρημα μαγικών επιθέτων και ύμνων προς τον «Μακάριο ως Άνθρωπο», όπως διευκρίνισε. Είπε μεταξύ άλλων:«Ο Μακάριος ήταν χαρισματική φύση, ξεχωριστή μορφή, απαστράπτουσα προσωπικότητα. Αρτίωσε την ηθική προσωπικότητά του και επέλεξε το ελληνικό μέτρο σαν θεμελιακό στοιχείο του βίου και γνώμονα της πολιτείας του.Ο Μακάριος -κι ας είχε ξεπεράσει τα γήινα- παρέμεινε προσγειωμένος και ανθρώπινος. Με ενσυνείδητη απλότητα, αγνότητα, καλοσύνη και καταλλαγή.Θεμελιακό στοιχείο στην προσωπικότητα του Μακαρίου ήταν ο συνδυασμός ιδιοτήτων, που εκ πρώτης όψεως φαίνονται ασυνδύαστες ή και αντιφατικές.Για παράδειγμα: Ήταν ερμητικός και ταυτόχρονα οικείος. Απρόσιτος και προσηνής. Ανεξιχνίαστος αλλά και γνώριμος. Αφοσιωμένος μέχρι υποταγής και ταυτόχρονα ανυπότακτος και αμφισβητίας. Ευέλικτος, αλλά και ασυμβίβαστος. Περήφανος, αλλά και ταπεινός. Μεγαλοπρεπής και απλός.Ιδεαλιστής και οραματιστής, συνάμα ρεαλιστής και πρακτικός.»“Συνδύαζε την ψυχρή λογική με τη θέρμη μιας αντάρτικης ψυχής”, όπως έγραψε ο ερευνητής - καθηγητής Παύλος Τζερμιάς. Στη μακρά του πορεία ποτέ δεν φέρθηκε με μικροψυχία ή εκδικητικότητα.»Ευγενικός, τρυφερός, αμνησίκακος άνθρωπος, αναζητούσε και αναγνώριζε ελαφρυντικά σε όλους, όσοι σε προσωπικό επίπεδο τον έπληξαν ή κινήθηκαν να τον πλήξουν. Ενώ δεν ξεχνούσε ποτέ το καλό που δεχόταν, έθαβε μέσα του το κακό που του έκαναν και συγχωρούσε.»Συγχωρούσε πραγματικά κι όχι επίπλαστα.»Γιατί διέθετε σοφία εν Χριστώ.»Γιατί είχε μέσα του ανεξάντλητα αποθέματα αγάπης, καλοσύνης και συγχώρησης.»Κορυφαία πράξη συγχώρησης, ο κλάδος ελαίας που πρόσφερε σ’ όσους προσπάθησαν να τον σκοτώσουν, να τον αφανίσουν. Τους συγχώρησε παραμερίζοντας το συναίσθημα της δίκαιης οργής που φυσιολογικά ένιωθε.Αλλά και γιατί… “ενώπιον του θυσιαστηρίου της Κύπρου, τα πάθη και η διχόνοια δεν είχαν θέση”, όπως διακήρυξε.»Τριάντα οκτώ σχεδόν χρόνια από τον θάνατό του, ο Μακάριος εξακολουθεί να αποτελεί σημείο αναφοράς και νοσταλγίας.»Με το μέτρο του Μακάριου θα μας κρίνει η Ιστορία».Θα γίνει άραγε αυτό που προβλέπει ο Νικόλας Παπαδόπουλος; Μπα! Μάλλον με το μέτρο του Μακάριου, όπως ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ το καθόρισε, θα μας κρίνει η Μυθολογία.