Η επιλογή είναι δική μας

Πάντα θεωρούσα πως τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή είναι και τα πιο απλά. Αυτά που αξίζουν να συμβούν δεν υλοποιούνται, όχι εξαιτίας πολύπλοκων και δαιδαλωδών καταστάσεων, αλλά γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει αμοιβαία ειλικρινή θέληση.

Ζούμε μέρες φρενίτιδας και παράνοιας ως προς την ευκαιρία επίλυσης του εθνικού μας θέματος. Ακούμε για μομέντουμ λύσης, ευθυγράμμιση άστρων, ο Τουρκοκύπριος ηγέτης είναι αυτός που τον περιμέναμε σαν μάννα εξ ουρανού και μια Τουρκία που της χάθηκε ως δια μαγείας ο ανάδρομος πλανήτης και αποφάσισε να μας χαριστεί κάνοντας στροφή 180 μοιρών.

Ας σοβαρευτούμε λίγο.

Το θέμα έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις και έχει αγγίξει ευαίσθητες χορδές της κοινωνίας μας. Κάποιοι προσπαθούν να χωρίσουν τον κόσμο, σε αυτούς που επιθυμούν λύση και σε αυτούς που βολεύονται με τη διχοτόμηση. Είναι πράγματι τραγικό σε μια ηθικά και οικονομικά χρεοκοπημένη πατρίδα η λύση να προσφέρεται σαν κίνητρο οικονομικής ευημερίας. Μέχρι και το Χονγκ Κονγκ σαν παράδειγμα επιστρατεύτηκε ατυχώς. Το θέμα όμως είναι πιο βαθύ και σοβαρό. Η αναλγησία μας σε αξίες και ιδεώδη έφτασε στο απροχώρητο. Έννοιες όπως, πατρίδα, ειρήνη, δημοκρατία και δικαιοσύνη ερμηνεύονται κατά το δοκούν με σκοπό να εξυπηρετήσουν την όποια λύση που πρέπει τώρα, πάση θυσία, να γίνει αποδεκτή. Πολλοί λένε πως 41 χρόνια είναι πολλά. Μπορεί όμως ο χρόνος να αλλοιώσει το νόημα αυτών των αξιών; Κάποιοι λένε πως ναι. Στο βωμό του χρήματος και των συμφερόντων κάποιοι διεκδικούν Όσκαρ «ρεαλισμού» μα που μόνο στο τέλος αυτό μετατρέπεται σε Όσκαρ προσωπικού τυχοδιωκτισμού.

Τόσα χρόνια το εθνικό μας θέμα δεν λύθηκε γιατί πολύ απλά δεν το θέλησε η κατοχική δύναμη. Δεν υπήρξαν ποτέ χαμένες ευκαιρίες για λειτουργική και βιώσιμη λύση. Η διευθέτηση του προβλήματος, αλλιώς κλείσιμο όπως το αποκαλούν οι Τούρκοι αξιωματούχοι, μπορεί να υπήρξε. Η Τουρκία, ανεξαρτήτως από τους κυβερνώντες της, στρατηγούς ή ισλαμιστές, έχει μείνει αταλάντευτη σε ένα και μοναδικό στόχο. Την κρατική οντότητα που οι νόμιμοι κάτοικοι του νησιού απέκτησαν με την ανεξαρτησία του, δηλαδή την Κυπριακή Δημοκρατία, να την καταλύσουν. Βασική τους επιδίωξη να είναι κυρίαρχοι στο Βορρά και συνδιαχειριστές στο νότο, εκεί όπου παρεμπιπτόντως βρίσκεται ο ενεργειακός πλούτος του νησιού. Η διζωνικότητα είναι η βρετανικής προέλευσης εφεύρεση που θα μετουσιώσει σε πραγματικότητα αυτή τους την προσδοκία. Διχοτομώντας ουσιαστικά το νησί και με απούσα την Κυπριακή Δημοκρατία, οι λεγόμενες πραγματικότητες, που ανέκαθεν επικαλούνταν όλοι οι κατοχικοί ηγέτες, θα πάρουν σάρκα και οστά.

Το πλαστό ερώτημα «τι άλλες επιλογές έχουμε» και πως έφτασε ο χρόνος να αναθεωρήσουμε το μακροχρόνιο διεκδικητικό αγώνα μας και να συμβιβαστούμε «έντιμα» με τις πιο πάνω πραγματικότητες, πρέπει να σταματήσει να τίθεται. Λύση επιδιώκουμε όλοι. Κανείς δεν πρέπει να φοβάται τον τερματισμό της υφιστάμενης κατάστασης. Αυτό που πρέπει να φοβόμαστε είναι μια θνησιγενής λύση, όπου εγγυητής της και χωροφύλακας της θα είναι η Τουρκία. Η διαφορά έγκειται όμως πολύ εξόφθαλμα πως κάποιοι, ηθελημένα ή άθελα, βγάζουν το Κράτος που εξαγάγει κρίσεις από αυτή την απλή εξίσωση.

Εξωραΐζουν τη στάση της και της προσδίδουν έξωθεν καλή μαρτυρία και γίνονται με αυτό τον τρόπο βούτυρο στο ψωμί των επικοινωνιακών παιχνιδιών της Άγκυρας. Της χώρας που ιστορικά αποδεδειγμένα δεν τήρησε ποτέ καμιά συμφωνία που υπέγραψε. Τα ερωτήματα είναι απλά και εύλογα. Μπορεί η Τουρκία να εγγυηθεί ειρήνη και ευημερία στο νησί; Μπορεί από εχθρός να γίνει σύμμαχος; Μπορεί να αναθεωρήσει τις πάγιες επιδιώξεις της και να γίνει παράγοντας σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο; Το γεγονός και μόνο ότι επιμένει να είναι εγγυήτρια δύναμη σε μια χώρα που θα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση φανερώνει πως δεν άλλαξε βλέψεις. Άρα, το πραγματικό ερώτημα είναι πολύ συγκεκριμένο.

Μπορεί μια τέτοια λύση, όπως προαλείφεται μέσα από τις κοινές ανακοινώσεις, όπως για παράδειγμα το περιουσιακό και τις ταυτόχρονα ταυτόσημες δηλώσεις Ακκιντζί και Άγκυρας υπό τη μορφή διαρροών, να είναι λειτουργική και βιώσιμη; Μπορεί ο κ. Ακκιντζί, που πρόσφατα για κάποιους «εξαναγκάστηκε» να συμμετέχει σε πανηγυρισμούς για την Τουρκική εισβολή και για το βομβαρδισμό της Τηλλυρίας, να εγγυηθεί την «ανεξάρτητη» αφερεγγυότητα του σαν βασικός πυλώνας σωστής διαχείρισης μιας ενδεχόμενης λύσης; Το Κυπριακό δεν λύθηκε όλα αυτά τα χρόνια λόγω των πάγιων επιδιώξεων της Τουρκίας. Αυτές οι επιδιώξεις φαίνεται πως δεν έχει λόγο η κατοχική δύναμη να τις αναθεωρήσει, αφού η πλευρά που μονίμως πιέζεται είναι η δική μας. Ορθά πρέπει να διαπραγματευόμαστε, όχι όμως για να δεχθούμε τα τετελεσμένα της εισβολής και της κατοχής, αλλά για να πετύχουμε αυτό που όλοι διακηρύττουμε. Μια λύση, που πραγματικά θα εγγυάται ένα ελπιδοφόρο μέλλον για όλους του μόνιμους κατοίκους του νησιού, βγαλμένο μέσα από τις διαχρονικές αξίες που πρέπει να διέπουν κάθε Κράτος που σέβεται τους πολίτες του.

Επιλογή υπάρχει. Το θέμα είναι απλό και απαιτεί μονάχα ειλικρινή θέληση και διάθεση. Ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο που δεν θα επιλέξει τον επικίνδυνο συμβιβασμό των «πραγματικοτήτων» της ΔΔΟ, της οποίας η χρόνια εμμονή αποδείχτηκε ότι δεν οδηγεί πουθενά. Να αξιοποιήσουμε τη γεωπολιτική μας θέση, τον ενεργειακό μας πλούτο και να συνάψουμε συμμαχίες με Κράτη που μοιραζόμαστε κοινά συμφέροντα. Να απαιτήσουμε τα αυτονόητα, σαν Κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο και Ευρωπαϊκό, θέτοντας το Κυπριακό στη σωστή του βάση, ως θέμα εισβολής και κατοχής. Ψηφίσματα υπάρχουν πολλά. Τότε και μόνο ο διεθνής παράγοντας θα αντιληφθεί πως πρέπει να πιεστεί ο θύτης και όχι το θύμα. Πρέπει κάθε μέρα που περνά και το Κυπριακό δεν λύεται να έχει κόστος συμφερόντων η Τουρκία και να σταματήσει να εμμένει μόνο σε λύση που θα καθιστά το νησί προτεκτοράτο της. Φτάνει πια άλλο αυτομαστίγωμα.

Ο μη στρατευμένος κόσμος είναι προβληματισμένος. Μπροστά όμως στη θέα της μαξιμαλιστικής Τουρκίας που βομβαρδίζει τους Κούρδους και στο εσωτερικό της εξακολουθεί να έχει σοβαρά δημοκρατικά ελλείμματα δεν θα θυσιάσει το μέλλον των παιδιών του για να ζήσει με τη ψευδαίσθηση μιας επιβαλλόμενης λύσης υπό την απειλή του χρόνου. Η ειρήνη, η δημοκρατία και η ευημερία είναι απότοκο της ελευθερίας και όχι το αντίθετο. Πρέπει να διαλέξουμε. Είναι τόσο απλό.

Ο Δρ Ιωάννης Τσαγγαρίδης, είναι μέλος της Πολιτικής Συγκλήτου της Συμμαχίας Πολιτών

Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com