Γιατί υπάρχει ανάγκη στην κοινωνία για εκτρώσεις

Η ανεπιθύμητη κύηση είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων σχέσεων και δη προβληματικών κι αυτές θα πρέπει να θεραπεύονται πριν προκύψει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη.

Την θέση αυτή εξέφρασε ο ο Δρ. Ιωάννης Χριστοδούλου, Πρόεδρος της Επιτροπής Βιοηθικής Αξιολόγησης Βιοατρικής και Κλινικής Έρευνας στο Υπουργείο Υγείας και Καθηγητής Φιλοσοφίας στο CIIN, λέγοντας ότι η ευθύνη για την διακοπή μιας κύησης βαραίνει εξίσου, τόσον τον άντρα, όσο και τη γυναίκα, τασσόμενος ουσιαστικά υπέρ της ενίσχυσης της πρόληψης από πλευράς πολιτείας.

Διαβάστε επίσης: "Έκανα έκτρωση,δικαίωμά μου" -"Δεν έχεις δικαίωμα

Μιλώντας στην εκπομπή «Όλα στο φως» του Ράδιο Πρώτο, ο κ. Χριστοδούλου ανέφερε πως «όταν συζητάμε για την έκτρωση ξεχνάμε τον σοβαρά συνυπεύθυνο στην κύηση, που είναι ο άντρας. Η υπευθυνότητα και του ενός και του άλλου είναι σημαντικό θέμα και πρέπει η νομοθεσία όπως θα αναθεωρηθεί να συμπεριλάβει πρόνοιες για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ώστε να ξέρει και ο άντρας και η γυναίκα ότι μια ευχάριστη σχέση μπορεί να καταλήξει σε μια όχι ευχάριστη εγκυμοσύνη».

Σημείωσε, δε, ότι οι εκτρώσεις είναι ζήτημα που δεν απασχολεί μόνο την Κύπρο, αλλά και όλο τον κόσμο με τη νομιμότητά τους να ποικίλει ανάλογα με την κάθε χώρα.

«Η Κύπρος εμπίπτει στον γενικότερο βιοηθικό προβληματισμό για το πότε πρέπει να γίνεται μια έκτρωση και γιατί θα πρέπει να αποφεύγεται, με το νομοθετικό πλαίσιο να υπάγεται στον συγκεκριμένο προβληματισμό. Οι εκτρώσεις σε κανένα μέρος του κόσμου δεν είναι ελεύθερες και ανεξάρτητες από περιστάσεις. Υπάρχουν νομικοί περιορισμοί», τόνισε.

Όπως είπε, το νομικό πλαίσιο της Ελλάδας επιτρέπει την διακοπή της κύησης πριν τους τρεις μήνες σε κάθε περίπτωση, ενώ σε περίπτωση που αυτή ζητηθεί μετά τους τρεις μήνες από τη μητέρα, εκεί υπάρχουν νομικοί περιορισμοί.

«Στην Κύπρο δεν υπάρχει το διάστημα των τριών μηνών στο οποίο η γυναίκα είναι ελεύθερη να προχωρήσει σε διακοπή της κύησης κι αυτό είναι αίτημα των αναθεωρητικών νομοθετών που θέλουν να ισχύσει και στην Κύπρο αυτό που ισχύει στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες», είπε διευκρινίζοντας ότι η νομοθεσία που υπάρχει στην Κύπρο θεσπίστηκε το 1975 και η τελευταία αναθεώρησή της ήταν το 1986.

Όπως είπε, έκτοτε η ανθρώπινη ζωή, οι συνήθειες των ανθρώπων και η ερωτική τους συμπεριφορά έχει αλλάξει, καθώς και η ηλικία και ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι συνάπτουν ερωτικές σχέσεις.

Ερωτηθείς για το πρόσφατο συμβάν, όπου άντρας κατήγγειλε την σύντροφο και τον γιατρό της για παράνομη έκτρωση, ο κ. Χριστοδούλου απάντησε ότι το σημαντικό είναι να προκύψει από την έρευνα αν υπήρχε κίνδυνος για τη ζωή της μητέρας ή τη σωματική της ακεραιότητα. Σε περίπτωση, είπε, που προκύψει ότι υπήρχε κίνδυνος, δεν τίθεται θέμα ποινικού αδικήματος.

Σχετικά με τον διχασμό που υπάρχει στην κοινωνία, αναφορικά με το θέμα, εξέφρασε την άποψη ότι οι δύο διαφορετικές απόψεις πάντα θα υπάρχουν και η διαφορά δεν πρόκειται να εξαλειφθεί.

«Από την άποψη αυτή πρέπει να συνηθίσουμε σε αυτό τον διάλογο. Και οι δύο παρατάξεις αναζητούν επιχειρήματα. Σε ό,τι αφορά την Κύπρο, υπάρχει ήδη υπό τη μορφή προσχεδίου έτοιμη από την Εθνική Επιτροπή Βιοηθικής μια εμπεριστατωμένη και επιστημονική γνώμη η οποία αφού οριστικοποιηθεί και εκδοθεί θα είναι ένας άξονας αναφοράς για τη συζήτηση και στο πλαίσιο της Πολιτείας», είπε προσθέτοντας ότι αυτή θα καταλήξει στη Βουλή.

Τόνισε, δε, ότι η συμπλήρωση μιας τέτοιας νομοθεσίας γίνεται πάντα στην κατεύθυνση της ελαστικοποίησης του νόμου σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα μιας γυναίκας για την οποία η κύηση είναι ανεπιθύμητη, μια ροπή προς την φιλελευθεροποίηση του νόμου σε ό,τι αφορά κυρίως το επιτρεπόμενο με το χρόνο της κύησης.

Ο κ. Χριστοδούλου αναφέρθηκε και στις σοβαρές ενστάσεις της Εκκλησίας στην Κύπρο, η οποία όπως είπε «επέτρεψε» τις εκτρώσεις το 1974 και την τουρκική εισβολή, επειδή υπήρχαν αρκετές περιπτώσεις γυναικών οι οποίες βιάστηκαν, με αποτέλεσμα μια ανεπιθύμητη κύηση.

«Σε ό,τι αφορά στο θέμα του βιασμού η Εκκλησία της Κύπρου δεν έχει αλλάξει θέση. Στην περίπτωση που συνεξετάζουμε τις απόψεις της Πολιτείας, των πολιτών και της Εκκλησίας, γίνεται ένας γόνιμος διάλογος ο οποίος δεν θα σταματήσεις και στην καλύτερη περίπτωση οι απόψεις θα συγκεραστούν με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίζεται τόσο το δικαίωμα του εμβρύου στη ζωή, όσο και το δικαίωμα της γυναίκας που θέλει να το κάνει», κατέληξε.